Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
112
Jamt naar eg sit her aaleine i stugo mi \ og
det lid paa natti, og det sloknar paa gruva, og
ute regner det og blæs og er myrkt og sturt,
og den vaate vinden gjeng tung gjenom lidom, —
daa kjem det rædde tankar yvi meg; eg ventar
aa sjaa synir: bleike andlit, som stirrer inn gjenom
ruta, med langt vaatt haar ned etter likbleike
van-gar; draugar og skrymt; far min, som eg ser um
nætane i urolege draumar; gjenta mi, som kanskje
i denne stundi ligg i fjorden og døyr, trøytt av
aa gaa og traakke millom alt dette kryp, som
sulkar henne til med augo fulle av liderleg dygd
og munnar fulle av søyle ... Og eg høyrer læte
og ljod rundt stugo mi; tunge stig, som stanar
°g gjeng; smaae flakkande rop, som kjem burt;
og stundom gjenom skogsus og bekkjedur
syn-gjande røystir, som stig og sterknar og døyvest,
og graat, kvinnegraat, barnegraat, rædd, skræmd,
kvævd graat, som døyr; lange forvillande tonar,
visetonar, gravsalmetonar, som vinden ber att og
fram, og eg veit kje, kvar dei kjem fraa. Eg
vert fælin; skundar meg i seng og snur meg til
veggen; breider meg godt ned".
Men utenfor paa tunet staar levninger efter
en gammel kulmile — fra den tid, da
kulbrænderne kjørte trækul til Røros. „Koja ser ut paa
lag som ei finnegamme, ei av dei minste og minst
for-seg-gjorde. Der sat i fordoms tid den svarte
kolbrennaren svarte kvelden og røykte paa den
1 Dette er skrevet, mens han som ugift holdt til deroppe.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
