Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
52 Av laak Ætt.
ikkje sjølv harmat seg paa sin Lagnad og tenkt
Ting, som var nærepaa Hæding mot Styraren
sjølv? No fann han alt dette uendeleg umanns-
legt. Han skjemdest som ein Hund. Han tok
i med sitt gamle Stræv for aa velta det fraa
seg. Ikkje med Syting og Treging var det Von
um aa vinna fram, men med rolegt, mannslegt
Arbeid.
I Grunnen hadde det væl ikkje so fæl Naud.
Han hadde god Løn, og næste Aar fekk
han meir. Paa Alvhild turvte han ikkje tvila.
Ei Gjenta, som var av so gode Folk, kunde
ikkje fara med Svik. Og kunde ho venta fire
Aar, ventad ho nok det femte med. So snart
han fekk tena seg uppatt so mykje, at han
kunde segja, naar han ventad seg heim, vilde
han skriva til henne og fortelja alt. No, daa
han ingenting godt hadde aa skriva um, let
han det vera. Naar ho fekk Helsingarne hans,
skynad ho nok Meiningi.
- Tidi leid. Han undrast væl paa, at han
aldri fekk høyra nokot fraa Alvhild. Men han
tok seg aldri vonde Tankar. Far hans skreiv
so godt um Gjenta, at han tottest vera trygg.
Væl gjekk det ymist Folkesnakk um henne, for-
talde Aasbjørn; men Folk hadde det no altid
so annt med slike Droser. Men den Vaaren,
daa Knut og Alvhild vart feste, fekk Leiv eit
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
