- Project Runeberg -  Misterje /
48

(1914) Author: Knut Hamsun Translator: Justyna Paszkiewiczówna
Table of Contents / Innehåll | << Previous | Next >>
  Project Runeberg | Catalog | Recent Changes | Donate | Comments? |   

Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - IV

scanned image

<< prev. page << föreg. sida <<     >> nästa sida >> next page >>


Below is the raw OCR text from the above scanned image. Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan. Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!

This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.

szego. Dlaczego to zrobił? Może z miłości nie-
szczęśliwej? Może istotnie kobieta w grę wcho-
dziła... Nie wiem nic. Jest mi to obojętne zupeł-
nie. Dosyć.

Tak, kobiety, kobiety! Weźmy, naprzykład,
Kamę, małą dunkę, Kamę. Niech Bóg cię od niej
zachowa! Tkliwa, jak młoda gołąbka, chora z nad-
miaru czułości i zupełnego oddania się, mimo to
jednak zdolna wywabić ostatni szeląg, wyssać
wszystko, doprowadzić do ostatniej nędzy, i to tyl-
ko w ten sposób, że swą figlarną główkę przechyli
na bok, szepcząc: Simonsen, proszę cię, Simonsen.
Bóg z tobą, Kamo! Byłaś pełna oddania się! Idź
do djabia, skwitowaliśmy się...

Teraz wstaję...

Nie, takich kobiet trzeba się strzec. Strzeż
się, synu, łask kobiety, mówi jakiś wielki poeta—
ale, co też mówił poeta? Karlsen był człowiekiem
słabym, idealistą, który poszedł na śmierć za swe
wielkie uczucie, to znaczy za swe głupie nerwy... co
znowu płynęło z braku pożywnego pokarmu i pra-
cy na świeżym powietrzu... ha, ha, ha... pracy na
świeżym powietrzu!.. „Oby stal twoja była tak
ostra, jak twe ostatnie: Vie. Boże, wesprzyj mnie!
Słów tych zapomnieć nie mogę... nie mogę... Tak
odchodzi dobra dusza, plamiąc całą swą ziemską
opinię, niesmacznym pożegnalnym frazesem. Mógł-
bym przysiąc, że to cytata z Wiktora Hugo, tak,
cytata, pochodząca od największego człowieka te-
raźniejszości. Przypuśćmy, że byłbym spotkał Karl-
sena we właściwym czasie, chociażby w ostatnim
dniu jego życia, nawet na pół godziny przed kata-
strofą. Przypuśćmy, że byłby mi się zwierzył, iż
w chwili śmierci chce przytoczyć Wiktora Hugo:
byłbym mu powiedział... spojrzyj pan na mnie...
mam swoich pięć... pięć... byłbym powiedział...

48

<< prev. page << föreg. sida <<     >> nästa sida >> next page >>


Project Runeberg, Fri Jan 12 03:45:30 2024 (aronsson) (download) << Previous Next >>
https://runeberg.org/misterje/0058.html

Valid HTML 4.0! All our files are DRM-free