Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - XIV
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Czy nie wynająłby mi pan skrzypiec, panie Grógaard?
Spróbowałbym się uczyć... Zresztą, wszystko to
głupstwol... Idzie o to, że chciałbym skrzypce ku-
pić... podarowałbym je znajomemu... nie dla wła-
snego użytku. Tak więc, musi mi pan, koniecznie,
skądkolwiek skrzypce dostać!
Minuta obiecał zrobić wszystko, co w jego
mocy.
— Tysiączne dzięki! Proszę, niech pan znowu
zajrzy do mnie, kiedy panu będzie dogodnie...
Drogę pan zna. Do widzenia!
W godzinę później Nagel był już w lesie,
otaczającym pastorat. Ziemia była jeszcze wilgotna
po wczorajszym deszczu, słońce dogrzewało słabo.
Usiadł na kamieniu i zaczął się przyglądać drodze.
Na mokrym żwirze spostrzegł znajome ślady. Był
prawie pewny, że to ślady Dagny, że to ona po-
szła do miasta. Długo czekał daremnie, wreszcie
zdecydował się pójść na jej spotkanie.
Nie omylił się. Zanim wyszedł z lasu, już ją
spotkał. W rękach miała książkę. Ryła to: „Gier-
truda Colbjórnson” Skrama.
Czas jakiś mówili o tej powieści, potym rze-
kła Dagny:
— Niech pan sobie wyobrazi... pies nasz
zdechł!...
— Doprawdy? — zapytał.
— Kilka dni temu. Znaleźliśmy go nieżywego.
Nie rozumiem, co mu się stać mogło.
— Zawsze byłem tego zdania, że to pies
obrzydliwy. Przepraszam panią, ale, moim zdaniem
te dogi z nosami zadartemi i pyskiem, przypomi-
nającym bezwstydne ludzkie twarze są wtrętne.
Gdy patrzą na człowieka, kąty ich warg opusz-
czają się nizko, co im nadaje taki wyraz, jak gdyby
243
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
