Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - VIII
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Tu następuje przerwa dwunastogodzinna.
I znowu jest wieczór, ciemny, iłagodny wie-
czór jesienny. Znowu siedzę w swoim pokoju
z książką w ręku. Spoglądam na swe nogi: buty
dotąd nie wyschły. Patrzę na rękę: widzę na niej
czarną wstążkę. Wszystko odpowiada rzeczywi-
stości.
Dzwonię. Ukazuje się służąca. Zapytuję, czy
niema tu gdzie w pobliżu jakiej baszty, czarnej
ośmiokątnej baszty w lesie. Kiwa głową twierdząco:
tak, jest baszta.
— | mieszkają w niej ludzie!
— Tak — mieszka tam jeden człowiek, lecz
jest chory, opętany. Nazywają go „człowiekiem
z latarką". Ma córkę, która mieszka z nim razem.
Oprócz nich niema tam więcej nikogo.
— Dobrze, dobranoc.
Kładę się do łóżka.
Następnego dnia, rano, pędzę do lasu. Idę
tą samą ścieżką, widzę te same drzewa, odnaj-
duję basztę. Podchodzę do drzwi. Tu oczom
moim ukazuje się widok tak straszny, że serce
moje bić przestaje. Na ziemi leży ślepa dziew-
czyna, nieżywa, z ciałem poszarpanym wskutek
upadku.
Leży. Usta ma szeroko otwarte, a słońce ja-
skrawe blaski zlewa na jej rude włosy. Wysoko,
na dachu powiewa strzęp jej sukni. Drożyną, wy-
sypaną żwirem, chodzi tam i z powrotem mały
człowieczek, ojciec nieszczęsnej i przygląda się
trupowi córki. Ramiona jego drgają kurczowo.
Wyje głośno. W inny sposób nie umie swego
bólu wyrazić, chodzi tylko wokoło trupa i wyje.
Wzrok jego pada na mnie. Zadrżałem widząc to
straszne spojrzenie i przerażony, uciekać zaćzą-
137
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
