Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - XV
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
— Bardzo dobrze. Prawdopodobnie nikt u pani
nie był i ceny podnieść nie probował. Nie było
amatora?
— Tak. Ale...
— Co takiego? Doprawdy? Ktoś był u pani?
Co pani mówi? Dama? Ach te baby! Wszędzie nos
wścibić muszą! Widocznie dowiedziała się o rzad-
kości fotelu i zaraz się jej go zachciało! Postąpiła
jak pokojówka. Ileż jednak dawała? Do jakiej
ceny doszła? Powtarzam pani, że za żadne pie-
niądze go nie ustąpię. Sam djabeł nie zmusi mnie
do tego.
Marta, zmieszana jego rozdrażnieniem, po-
śpieszyła z odpowiedzią:
— Ależ nie, nie, fotel należy do pana. Od-
daję go panu z przyjemnością.
— W takim razie może mi pani pozwoli zajść
około ósmej i dobić targu.
— Naturalnie, może pan wstąpić. Czy nie le-
piej jednak przysłać fotel do hotelu? Będzie mniej
kłopotu...
— Nie, nie, na to nie zgodzę się nigdy...
Prawdę mówiąc, nie chcę nawet, by go kto wi-
dział. Przyjdę o ósmej. Ale, jeszcze jedno: nie
trzeba fotelu dotykać ścierką, ani go myć. Boże
broń! Ani kropli wody!...
Nagel niezwłocznie udał się do hotelu, rzucił
się na łóżko w ubraniu i spał mocno aż do wie-
czora.
Zaraz po kolacji poszedł na ulicę Nadbrzeżną,
do małego domku Marty Gude. Była ósma. Za-
pukał i wszedł.
Pokój był sprzątnięty, podłoga czysto wymyta,
szyby przetarte. Marta miała na szyi sznurek fał-
szywych pereł. Widać było, że nań czekała.
261
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
