Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Martin Luther
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
— 34 -
Fremad med visiret lettet,
sandheds-ord!
ti den største magt paa jord
eder er av Gud forjættet:
at I kunne
ikke dø, I sandheds-munde!
Den ny-valde keisar Karl den femte kom til
Tyskland. Alle framstigs-folk hadde store voner.
Jamvel Luther hadde godtruen kalla han „det edle
unge blod". Dei meinte han var tyskar og vilde
fremda dei tyske reform-kravi. Men der vart dei
fint nase-brende. Karl hadde aldri vore ung; han
hadde longe anda i seg spansk-dominikansk
millom-alders-tankegang og kjende ingen samhug med
tyskarane. Han aatte ikkje tvil i si sjæl um at
Luther laut brennast. Han hadde store tankar um
ein einaste aalmenneleg kristenheim under romersk
pave og romersk keisar, med ei tru, ei lov, eitt styre
og ein skipnad. Alle kjættarar laut han gjera ende
paa; det var hans fyrste skyldnad. Pavens
sendemann Aleander pusta paa; det var han som fekk
rett til aa brenna Luther-skriftene i Antwerpen, Løwen
og Køln. Det var denne sedlause sleipe presten
som tenkte ut dei sløgaste raadene mot
reformasjonen. Han visste aa taka kvar mann fraa den
veikaste sida. Det er mykje han aa takka at
reformasjonen ikkje greip meir um seg.
Men det var ikkje so greidt: dei tyske riks-stand
hadde nøydt Karl til aa gjera eid paa ei
„hand-festing" fyrr han vart vald til keisar; og dermed
var han bunden til aa spyrja kva dei tyske
styremagter meinte. Retts-skynet i Tyskland sette det
kravet at den verdslege domstolen skulde prøva um
eit pave-bann hadde god grunn for seg — fyrr dei
lyste nokon utlæg; jamvel dei argaste katolske fyr-
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
