Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Því allir þeir, sem unt var henni að kynnast,
— Þeir ekki sízt, sem snerist lán á hæl —
Um hana eiga einhvers góðs að minnast.
Að efstu lokum — Það er: að vera sæl.
1918
Síra Friðrik Bergmann.
I.
Við vildum trúa: að efinn yrði vissa,
Sem ósatt vænti, að þér var dæmt að falla!
Því hvergi eygðist hætta á þínum vegi,
Alt heiðríkara og eftir langt af degi —
Hver framstíg hugsjón má við því, að missa
Sinn mann í gröf, en hjörtun okkar varla.
II.
Menn gleyma, að reka guðserindi brýnni
En græðgi og munuð. — Skyldur kaustu þyngri,
Þú vanst þá raun, sem rausn er allra mesta,
Að rata það, sem vísar gæfan bezta:
Að verða um frelsi og sannleik ávalt sýnni,
Og safna árum góðvitrari og yngri.
Það mezt til klæks, að koma ei vanans leiðar
í kór og bekk, þar landsdómurinn þingar.
Þú kendir þess. — Og mér er enn í minni,
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
