Full resolution (TIFF) - On this page / på denna sida - Häfte 4 - Om brugen af konjunktiv i Oldnorsk, forts. (M. Nygaard) - - III. Substantiviske bisætninger (substantiviske atsætninger; spørgende bisætninger)
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
344
senn (Kgs. 34, 32). þat kann ok stundum vera, at sá eldr dreifisk
til jarðar ok gerir þar mikinn skaða (Kgs. 35, 3). bar svá at
einu sinni, at þeir höfðu báðir saman unninn sigr mikinn (Hom.
150, 23). barsk svá at, at konungr nökkurr var ok þangat
kominn (Hom. 167, 26).
b) þat man fjarri fara, at ek láta laust þat ríki (0. S. 58,
4). er þat allfjarri, at ér sét jafnaðarmenn mínir fyrir ættar
sakir (0. S. 150, 8). er búit við, at þú hafir þá ekki djrsins (Mork.
62, 16). ekki kann ek þér ráða ráðin; hitt mun nærr fara, at ek
kunna ráða Halla heilræði (Mork. 96, 19). mun hér þó mikit á
vanta, at vel sé (Nj. 36, 70). með því at nú skortir nakkvat á,
at eptir lögunum sé leitat, þá kenni ek Eysteini konungi völdin
(Mork. 180, 28). var nú við sjálft, at þær hefði sundr gnagat
(Barl. 56, 17).
Anm. 1. Her bruges ogsaa i at-sætningen omskrivning med
munu "være i begreb med" baade i indikativ og konj.1
var þá við sjálft, at enskir menn mundu flýja (Heimskr. 621,
3). var við sjálft, at þeir mundu drukna (Mork. 205, 30). var
þá svá nær, at allir þingheimr mundi berjast (Nj. 104, 25). þá
var búit, at hann mundi þegar láta hamarinn skjalla honum (Sn.
E. I 168, 5). eitt sinn þá ek segi at yðr íslendingum, ok bjósk
þá til, at mér myndi þat verða at skaða (Mork. 73, 29). var þá
við sjálft, at þeir myndi (Heimskr. mundu) upp ganga á þat
skipit (0. S. 40, 19). var við sjálft, at enir ensku myndi flýja
(Mork. 119, 33). var við, at allir mundi berjast fyrir þínar sakar
(Völs. 103, 3). var þá við sjálft, at þeir myndi berjast (Nj.
137, 25).
Anm. 2. Heraf er opkommen brugen af búit (búit vfö] ei.
Mo med konj. med eller (hyppigere) uden at i betydningen: "det
kan være, at; maaske; kan hænde".
búit, at lítt komi oss nú fé at haldi (Mork. 7, 17; cfr. FL
III 258, 20: búit við, at nú komi mér lítt at haldi féit), ekki
skal þat nafn enn þakka yðr, herra! búit við, at enn sé tóm til
þess (Mork. 84, 5). búð ek láta annars viti at varnaði (Nj. 37,
22). búð svá sé til ætlat, at skamt skyli okkar í meðal (Nj. 77,
3). búið arki at auðnu (Nj. 120, 73).
1 Indikativ hører vel egentlig hjemme her; konj. er fremkommen ved
analogi (se "om betydn. og brugen af verbet munu side 273).
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
