Full resolution (TIFF) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
FÆRØISKE FOLKESAGN.
103
dalsmådurin kom inn til sin, så bann, at konan var hvorvin, einasta
bornini sétu kvirr eftir. Firi at einki skuldi verda teim åt meini,
medan tey voru einsumoll inni, hevdi hon slokkt eldin å grtigvuni,
goymt knivar og allt hvasst undir lås. Tå id hon helta hevdi gjort,
vår hon lopin oman til strandar, fårin i htidina og å sjogvin. Hon
hevdi funnid likiiin, læsti upp kistuna, så båmin liggja bår, men kundi
nå ikki styra sår, og for i hann; hådani er ordatiltækid: hann rædur
sår ikki heldur enn kopur, tå id bann sår htidina. 1 ti sama hon
sprakk i sjogvin, kom brimilin, sum firr hevdi lagt åstir såman vid
håna, upp vid lidina hjå henni, og svumu tey bædi nti burtur bådani;
oli hesi ^rini hevdi hann ligid bår at bida eftir opnu sinari. Tå ld
botn-ini, bon hevdi vid Mikladalsmanninum, komu oman i fjoruna, såst képur
ofta standa i sjénum og biggja åt teim, og allir hugsadu, at tåd mundi
vera bon, m<5dir teirra. Soleidis lupu mong år framm eftir, id einki
er frætt at siga frå bondanum å sunnara gårdi ella bornunum, hann
hevdi ått vid képakonuni. Tå ætladu Mikladalsmenn sår eina ferdina
at fåra å låtur at slaa kobbar. Nåttina ådrenn teir ftiru, kom képakonan
i dreymum firi Mikladalsbondan og segdi vid hann, at um so vår, at
hann fér vid hinum å låtur, tå fekuldi hann vita, at teir ikki måttu drepa
brimilin, id st<5d framman firi låtrinum, ei heldur teir tveir kebbahvolp~
arnar, sum légu innast i låtrinum; brimilin vår måki hennara og
hvolparnir sinir teirra, og hon segdi honum frå, hvussu teir voru litadir.
Men bondin gav ikki besum dreymi gætir, han for vid Mikladalsmonnum
i låturid og teir drupu allar kdparnar, id inni voru. Vid bytid lu ta Sist
bondanum brimilin allur, lallur -og fitjur åf hvolpunum. Til nåttverdar
hovdu tey kékad hdvdid, lållurnar og fitjurnar; tåd vår lagt upp tir,
og hoyrdist tå brestur og mikid brak, id képakona sum tåd Ijotasta
troli kom inn i roykstovuna, snoddadi i trogunum og ropadi åf illum
huga: her liggur hånæsadur åf kalli, hond Håreks og fotur Fridriks —
hevnt er og hevnt skål verda hjå Mikladalsmonnum, og skulu summir
sjélåtast, og summir falla firi bjorg og blåar skorur, og skål tåd halda
vid, til tess so mangir eru gingnir burtur, at teir kunna tåka hvor
annan i hond og fevna um alla Kallsoy. Tå id bon hevdi sagt hetta,
hvarv hon tit aftur vid miklum duni og gn^ji, og såst ikki meira. Men
ikki er so sjaldan enn i Mikladåli, ti verri, at menn ganga burtur å
båti ella falla 1 bjdrgum, og javnliga sigist ein by Uur at vera å sunnara
gårdi; tåd er ti at kvida firi, at teir, id burturgingnir eru, rokka
ikki enn at fevna um oynna.1
*) En lignende historie fortælles fra Skftlevig, som i korthed er folgende:
Tråndar og Niklas, fådir og sonur, vdru firstir menn, id retsta btigv å
1850. 13
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
