Nú er þar til að taka að Ófeigur karl gengur upp á völluna og til dómanna, kemur að Norðlendingadómi og spyr hvað þar fari fram málum manna. Honum er sagt að sum voru dæmd en sum búin til reifingar.
"Hvað líður um mál Odds sonar míns eða er því lokið nú?"
"Lokið sem mun," segja þeir.
Ófeigur mælti: "Er hann sekur orðinn, Óspakur?"
"Nei," segja þeir, "eigi er hann það."
"Hvað veldur því?" segir Ófeigur.
"Vörn fannst í málinu," segja þeir, "og var rangt til búið."
"Já," segir hann Ófeigur, "munuð þér lofa mér að ganga í dóminn?"
Þeir játta því. Hann gengur í dómhringinn og sest niður.
Ófeigur mælti: "Hvort er dæmt mál Odds, sonar míns?"
"Dæmt er það sem mun." segja þeir.
"Hví gegnir það?" segir Ófeigur, "er villt upp borið um sökina á hendur Óspaki? Drap hann eigi Vala saklausan? Nam það við að eigi væri málið brýnt?"
Þeir segja: "Vörn fannst í málinu og féll niður."
"Hvernig er vörn sú?" segir Ófeigur.
Þá er honum sagt.
"Svo víst," segir hann. "Sýnist yður það með nokkurum réttindum að gefa gaum að slíku er engis er vert en dæama eigi hinn versta mann sekjan, þjóf og manndrápsmann? Er það eigi ábyrgðarhlutur mikill að dæma þann sýknan er dráps er verður og dæma svo í móti réttindum?"
Þeir sögðu að þeim þætti það eigi réttlegt en þó sögðu þeir það fyrir sig lagt.
"Svo má vera," segir Ófeigur. "Unnuð þér eiðinn?" segir Ófeigur.
"Að vísu," segja þeir.
"Svo mun verið hafa," segir hann. "Eða hversu kváðuð þér að orði? Eigi svona að þér skylduð það dæma að þér vissuð sannast og réttast og helst að lögum? Svo munduð þér mæla."
Þeir kváðu svo vera.
Þá mælti Ófeigur: "En hvað er sannara eða réttara en dæma hinn versta mann sekjan og dræpan og firrðan allri björg, þann er sannreyndur er að stuld og að því að hann drap saklausan mann, Vala? En það hið þriðja er að fellur eiðurinn má kalla nokkuð sveigt. Hyggið nú að fyrir yður hvort meira er vert, þessi tvö orðin er sæta sannindum og réttindum eða hitt eitt er víkur til laganna. Svo mun yður sýnast sem er því að þér munuð sjá kunna að það er meiri ábyrgð að dæma þann frjálsan er maklegur er dauðans en hafa áður svarið eiða að þér skylduð svo dæma sem þér vissuð réttast. Nú megi svo á líta að þetta mun yður þungt falla og undan þessi ábyrgð varla komast."
Ófeigur lætur stundum síga sjóðinn niður undan kápunni en stundum kippir hann upp. Það finnur hann að þeir renna augum til sjóðsins.
Hann mælti þá til þeirra: "Það væri ráðlegra að dæma rétt og satt sem þér hafið svarið og hafa þar í mót þökk og aufúsu hygginna mann og réttsýnna."
Hann tók síðan sjóðinn og steypti úr silfrinu og taldi fyrir þeim. "Nú vil eg lýsa vináttubragð við yður," segir hann, "og sé eg þó meir fyrir yður í þessu en fyrir mér. Og geri eg því svo að þér eruð sumir vinir mínir en sumir frændur og þó þeir einir að nauðsyn heldur til að hver gæti sjálfs síns. Vil eg gefa hverjum manni eyri silfurs er í dómi situr en þeim hálfa mörk er reifir málið og hafið þér það bæði féið og firrða yður ábyrgð en spillið eigi særum yðrum er þó liggur mest við."
Þeir hugsa málið og líst sannlegt vera við umtölur hans en þykir áður komið í illt efni um eiðabrigðin og kjósa þeir þann kost af er Ófeigur bauð þeim. Er þá þegar sent eftir Oddi og kemur hann þar en höfðingjarnir eru þá heim gengnir til búða. Nú er þegar fram haft málið og er Óspakur sekur ger og síðan nefndir vottar að dómsorði væri á lokið. Nú fara menn heim til búða sinna við svo búið. Engi frétt fór af þessu um nóttina.
En að Lögbergi um morguninn stendur Oddur upp og talar hátt: "Hér varð maður sekur í nótt er Óspakur heitir í Norðlendingadómi um víg Vala. En það er að segja til sektarmarka hans að hann er mikill vexti og karlmannlegur. Hann hefir brúnt hár og stór bein í andliti, svartar brýnn, miklar hendur, digra leggi og allur hans vöxtur er afburðarmikill og er maður hinn glæpamannlegasti."
Nú bragður mönnum í brún mjög. Margir höfðu áður enga frétt af
haft. Þykir mönnum Oddur fast fylgt hafa og giftusamlega til hafa
tekist svo sem komið var málinu.
