Nú fer Ófeigur í brott og skilja þeir Egill. Reikar Ófeigur nú milli búðanna og er allhældreginn, er þó eigi svo dapur með sjálfum sér sem hann er hrumur að fótunum og eigi svo laustækur í málunum sem hann er lasmeyr í göngunni. Um síðir kemur hann til búðar Gellis Þorkelssonar og lætur hann út kalla. Hann kemur út og heilsar fyrr Ófeigi því að hann var lítillátur og spyr hvert erindi hans er.
Ófeigur segir: "Hingað varð mér nú reikað."
Gellir mælti: "Þú munt vilja tala um mál Odds."
Ófeigur segir: "Ekki vil eg þar um tala og segi eg mér það afhent og mun eg fá mér aðra skemmtan."
Gellir mælti: "Hvað viltu þá tala?"
Ófeigur mælti: "Það er mér sagt að þú sért vitur maður en mér er það gaman að tala við vitra menn."
Þá settust þeir niður og taka tal sín í millum.
Þá spyr Ófeigur: "Hvað er ungra manna vestur þar í sveitum það er þér þykir líklegt til mikilla höfðingja?"
Gellir sagði að góð völ voru þar á því og nefnir til sonu Snorra goða og Eyrarmenn.
"Svo er mér sagt," kvað Ófeigur, "að vera muni enda er eg nú vel til fréttar kominn er eg tala við þann manninn er bæði er sannorður og gegn. Eða hvað er kvenna þeirra vestur þar er bestir kostir eru?"
Hann nefnir til dætur Snorra goða og dætur Steinþórs á Eyri.
"Svo er mér sagt," kvað Ófeigur, "eða hversu er, áttu eigi dætur nokkurar?"
Gelli kvaðst eiga víst.
Hví nefnir þú eigi þær?" segir Ófeigur. "Engar munu fríðari en þínar dætur ef að líkindum skal ráða. Eða eru þær eigi giftar?"
"Eigi," segir hann.
"Hví sætir það?" segir Ófeigur.
Gellir segir: "Því að eigi hafa þeir til boðist að bæði séu stórauðgir og hafi staðfestur góðar, kynríkir og vel mannaðir sjálfir, en eg er þó ekki fémikill en þó mun eg mannvandur sakir kynferðis og virðingar. En skal nú eigi spyrjast láta alls. Hvað er þeirra manna norður þar er vænir séu til höfðingja?"
Ófeigur segir: "Þar er gott mannval. Tel eg þar fyrstan Einar, son Járnskeggja, og Hall Styrmisson. Mæla það og sumir menn að Oddur son minn sé mannvænlegur maður enda skal nú koma orðum þeim er hann bauð mér að hann vildi mægjast við þig og fá dóttur þinnar, þeirrar er Ragnheiður heitir."
"Já," segir hann Gellir, "var það er því mundi vel svarað en að svo búnu get eg að það frestist."
"Hvað kemur til þess?" segir Ófeigur.
Gellir mælti: "Dimmu þykir á draga ráðið Odds sonar þíns að svo búnu."
Ófeigur segir: "Eg segi þér með sönnu að aldrei giftir þú hana betur en svo því að einmælt mun það að hann sé menntur sem sá er best er enda skortir hann eigi fé né ætt góða. En þú ert mjög féþurfi og mætti svo verða að þér yrði styrkur að honum því að maðurinn er stórlyndur við vini sína."
Gellir segir: "Á þetta mundi litið ef eigi stæðu málaferli þessi yfir."
Ófeigur segir: "Gettu eigi vafurleysu þeirrar er engis er verð en þeim ósómi í og öll fólska er með fara."
Gellir segir: "Eigi er það þó minni von er að öðru gefist og vil eg eigi þessu játa. En ef þetta mætti leysast þá vildi eg það gjarna."
Ófeigur segir: "Það kann vera Gellir að þér takið hér allir fullsælu upp. En þó má eg segja þér hver þinn hlutur mun af verða því að það veit eg gerla og mun það að besta kosti að þér átta bandamenn hljótið hálft Melsland. Verður þá þó eigi góður þinn hluti, færð lítið af fénu en hefir látið dáðina og drengskapinn, að þú varst áður kallaður einnhver bestur drengur á landinu."
Gellir spurði hví svo mætti verða.
Ófeigur segir: "Það þykir mér líkast að Oddur sé nú í hafi með allt sitt nema landið á Mel. Eigi var yður þess von að hann mundi ráðlaus fyrir og láta yður kjósa og deila yðvar í millum. Nei," segir hann Ófeigur, "heldur mælti hann hitt ef hann kæmi á Breiðafjörð að hann mundi finna bæ þinn og mætti þá kjósa sér kvonföng úr þínum garði en sagðist hafa nóg eldsvirki til að brenna bæ þinn ef hann vildi. Svo og ef hann kæmi á Borgarfjörð þá hafði hann frétt að eigi var löng sjávargata til Borgar. Gat hann og ef hann kæmi á Eyjafjörð að hann mundi finna bæ Járnskeggja. Slíkt hið sama ef hann kæmi í Austfjörðu að hann mundi hitta byggð Skegg-Brodda. Nú liggur honum ekki á þó að hann komi aldrei til Íslands en þér munuð hafa af þessu maklegan hlut en það er skömm og svívirðing. Nú þykir mér það illt, svo góður höfðingi sem þú hefir verið, er þú hefir svo þungan hlut af og sperði eg þig til þess."
Gellir segir: "Þetta mun vera satt og tel eg lítt að þó að nokkuð undanbragð verði um fjárupptakið. Lét eg þetta leiðast eftir vinum mínum meir en mér væri þetta svo staðfast í skapi."
Ófeigur mælti: "Svo mun þér lítast þegar eigi er of mikið ras á þér að sá sé hlutinn virðulegri að gifta Oddi syni mínum dóttur þína sem eg sagði í fyrstu. Sé hér féð er hann sendi þér og kvaðst sjálfur mundu hana heiman gera því að hann vissi vanefni þín. Og eru þetta tvö hundruð silfurs þess er varla fær slíkt. Hyggðu nú að hver þér býður slíkan kost að gifta slíkum manni dóttur þína og geri hann hana sjálfur heiman og það líkast að aldrei sé forverkum gert við þig en dóttir þín falli í fullsælu."
Gellir segir: "Mikið er þetta svo að það er torvirt, en það vinn eg til engis að svíkja þá er mér trúa. En sé eg að ekki fæst af málinu nema hróp og háðung."
Þá segir Ófeigur: "Furðu heimskir eruð þér, höfðingjarnir. Hver fýsti þig að þú skyldir svíkja þá er þér trúðu eða ganga á eiða þína? Hitt má vera að svo beri til að undir þig kæmi gerðin og megir þú þá minnka og heldur þú þó særi þín."
Gellir segir: "Satt er þetta og ertu mikill bragðakarl og furðu slægur en þó má eg eigi einn ganga í fang þessum öllum."
Ófeigur mælti: "Hversu mun þá ef eg fæ til annan, viltu þá við hjálpa málinu?"
"Það vil eg," kvað Gellir, "ef þú kemur því við að eg skyli um mæla."
Ófeigur mælti: "Hvern kýst þú til með þér?"
Gellir segir: "Egil mun eg kjósa. Hann er mér næstur."
Ófeigur segir: "Heyr á endemi, kýst þann sem verstur er af yðru liði og þykir mér mikið fyrir að fá honum sæmdarhlut og veit eg eigi hvort eg vil það til vinna."
"Þú ræður nú," kvað Gellir.
Ófeigur mælti: "Viltu þá í ganga málið ef eg kem honum til með þér? Því að sjá mun hann kunna hvort betra er að hafa nokkura sæmd eða enga."
"Svo mikið sem mér kaupist í," segir Gellir, "þá ætla eg að eg muni til hætta."
Þá mælti Ófeigur: "Um höfum við Egill talað áður og sýnist honum eigi torveldlegt málið og er hann í kominn. Nú mun eg gefa ráð til hversu með skal fara. Flokkar yðrir bandamanna eru mjög allir saman í göngu. Nú mun það engi maður gruna þó að þið Egill talist við, þá er þið gangið til aftansöngs, slíkt er ykkur líkar."
Gellir tekur við fénu og er þetta ráðið nú með þeim. Síðan fer
Ófeigur nú í brott og til búðar Egils og hvorki seint né krókótt og
eigi bjúgur, segir nú Egli hvar komið er. Líkar honum nú vel. Eftir
um kveldið ganga menn til aftansöngs og talast þeir Egill og Gellir
við og semja þetta í milli sín. Grunar þetta engi maður.
