Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Far min var etter det gamle folk hev fortalt
meg ein fårleg flink sakførar. "Når Bergersen
tok på seg ei sak var ho vunni", sa gamle Bernt
Arstad, som hadde kjent han. Og ein traust
heidmarking, Ole Sund, som hadde vore
husbondskar på Saastad, sa eingong i nittiåri, då me
møttest på toge millom Eidsvoll og Hamar, at
Bergersen var "makelaus på tinget". Ofte hadde
Ole Sund gjort tingreiser med far og høyrt han tale.
"Bergersen begynte altid slik", sa han: "Jeg
modsiger og besvarer således" — og sea så rainn
det som når du snur opp ned på en ert’-sekk."
Og so fortalde han um Rauen, "den gælne
gampen som hadde berre ét øre og tok hemvegen
i strak kut, for han visste, at når han kom framåt
døra på Saastad, fekk’n ei flaske øl og et seks
skjellings brød".
Det var fast takst. "Og når døm kjørde hem
frå gjestbod um natta var det Rauen som tok
vægen. Bergersen knytte tømmann fast på
hesteryggen, sette seg so i kariolen og slo ut med
armom og ropte ende ut: Hei Rauen!
Ja slik var’n. Morosam kar — og morosam
hest. Døm var jamliker og kjende enan væl di to.
Men tok Bergersen på sei ei sak, så var a
vønni."
Eg tenkte sidan ofte på desse ordi i samhøve
med den Sangen-saki som far var med um.
6 — Garborg.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
