Full resolution (TIFF) - On this page / på denna sida - Småstykker - Ei faarleg friing
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
480 SMÅSTYKKER
Vaaren kom, og hon Aaslaug drog til støduls med fenaden.
Nær nu dagen lagde seg heit yver dalen, fjellet reis svalt upp
yver solrøyken, bjøllorna sungo, buhunden go, Aaslaug haukade
og bles paa ludr uppe i lidom, — daa fengo gutarne hjartailt, dar
dei gjengo og vinnade nedpaa volden. Og fyrste laugardagskvelden
lagde dan eine skjotar uppetter enn dan andre. Men enndaa
skjotar komo dei nedattr; fyre uppaa stødlen stod ein gut bak
selsdyri, tok imot kver ein, som kom, og rundjulade han soleides,
at han sidan stendugt mintest dei ordi, som fylgde med: „Kom
ein annan gong attr, so skal du faa meira!“
Ikkje rettar enn dei kunne skyna, so var dat bert ein i dat
gjeldet, som aatte slik neve, og dat laut vera han Tore Neset.
Og alle dei rike gardmannsgutarne totte, dat var galet, at dan
husmannsbukken skulde stanga hægst uppe hjaa henne Aaslaug
Husaby.
Dat sama totte og gamle Knut, daa han spurde detta, og han
meinte og, at var dat ingen annan, som kunne tygla han, so
skulde han og synerne hans freista. Knut for sakta at eldast nu,
men enndaa han var yver dei sekstige, plagade han gjerna taka
broktak med eldste sonen sin, nær dat vard honom for dauvlegt
i laget.
Uppetter til Husabysetri gjekk dat bert ein veg, og han bar
beint igjenom Husabytunet. Neste laugardagskvelden, daa Tore
vilde til støduls og smaug stilt igjenom garden, alt lettare paa
foten, daa han kom aat lada, — for ein kar radt i bringa paa
honom. „Kvat vil du meg?“ sagde Tore, slog han i marki, so
dat song i honom. „Dat skal du faa vita, sagde ein annan bak
honom med eit nakkadrag, og dat var broderen. „Her kjem tride
karen,“ sagde gamle Knut og gjekk honom paa bringa.
Tore vard sterkare i faaren; han var mjuk som vidja og slog,
so dat sveid; han smatt og smaug; dar slag fell, var han ikkje;
dar dat knapt var ventanda, høvde han. Han neig og spratt upp;
dengd vard han fulla, og dat tilgagns, men gamle Knut sagde ofta
sidan, at stautare kar havde han varla veret i kast med. Dei
heldo paa, til dess dat flaut blod; men daa sagde Husabyen:
„ Stopp!“ og darmed let han dei ordi ut: „Kann du neste
laugardagskvelden sleppa undan Husabyvargen og ungarne hans, so skal
jenta vera di!“
Tore drog seg heimattr so godt, han vann, og daa han var
komen heim, lagde han seg ned. Stort ord gjekk i bygdi av
slagsmaalet paa Husaby; men dat sagde ein og kver: „Kvat vilde
han og dar.“ Ein var dat, som ikkje sagde so, og dat var hon
Aaslaug. Hon havde ventat han so hin laugardagskvelden, og daa
hon nu fekk høyra um endalykten paa di millom faderen og
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
