Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - XI.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
_263_
fraa Pater. Daa vart Daniel so lett og trygg i sitt
Samvit. Naar Pater ikkje enno hadde høyrt nokon
Ting, so fekk han ikkje høyra nokot helder.
Dei kunde ikkje gaa til Bords, fyrr Lensmannen
kom. Men det vilde vera Synd aa segja, at her var
langsamt. Samtalen hadde kveikt i med ein Gong
og brann som Eld i feit Furuved. Kva dei snakkad
um var ikkje altid so beint aa segja; um store
Spurs-maal var det ikkje. Men det merkjelege var, ’at
Samtalen var aandfull likegodt. Den eine Smaavitsen
kom sprutande etter den andre som Gneistar av Staal,
Ordspel og Hermestev flaug som Rakettar; det var
ein lysande Leik med ingenting, eit Eldverk av Ord
og lette Tankar.
Daniel tok til aa grunda, der han gjekk og
sveiv. Det, han her høyrde og saag, var det, som
lian altid hadde drøymt um og lengtat etter:
Herre-manns-laget, den fine Svingen. »Fram« og dei der inne
gjorde Narr av elet som fint var, og kallad det Sprik
og Spjaak og tomt Fjas, og Aslak Fjordan kunde
storlæ, naar han saag ein rigtig »Fjongfole«; men
det kunde ikkje Daniel lenger forstaa. Den fine
Svingen var Adelsmerket. Latin kunde kvar Mann
læra, og Aands- og Hjartedaning kunde ein altid faa;
men det, som det galdt um, det, som tilslutt skilde
millom Folk og Fant, — det var dette her, som
Aslak Fjordan lo aat, men som »Borgeren« kallad
den formelle Daning.
Gutar som desse var dei sanne Studentar. Dei
hadde sin Eksamen paa regelrett Vis; dei hadde den
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
