Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Fedraheimen.
—f«f«— P—r·is syr Fjordungaaret:
M 24 Kr. 1,10 (= 33 ß) med
s- – . Porto og alt. Betaling
fyreaat.
Eit Blad aat det norllie Ioliket.
sMsf
«
Kjem ut tvar Laurdag.
——
Laurdag den 12te Juiti 1880."
Lysingar kostar 10 Ore
(3 ß) Petitlina, og daa
etter Maaten fyr stprre
Bokstavar.
Storthinget hev svarat.
Storthinget hev gjort sin Skyldnad· Det hev
vart Landet og frelst Fridomen; det hev innvunnet
og endeleg grunnfest Eidsvollsverketx det hev vist
seg i Sanning aa vera det norske Folks Reprcesen-
tation, Veraren og Fullforaren av dess beste Vilje.
Dei, som trudde, at dei sritt kunde dran Gjpn
med vaarsdyraste Eign og Arv, dei stend no skjem-
de og magtlause og tregar beiskeleg paa sitt eiget
Verk; dei, som trudde, at Norigs Storthing var ei
Provinsforsamling, utan Kraft, utan Æra, smaa-
tenkt og rædd, so ho vildetaka alt fyr godt,berre
ho slapp aa vaaga«seg, ·— dei vil tigja um den
Ting heretter.
Storthinget hev gjort sin Skyldnad. , Det hev
vart Folket og frelst Folke-Æra: so hev det og
frelst si eigi Æra og si eigi Magt. Fraa no av
kann me paa nytt taka Arbeidet" upp, i full Tru’
til Folket og i full Tillit til Folkets Thing, som
no hev vist, at det i Sanning er Arvtakaren etter
Fedrarne fraa 1814.
Takt og Jubel vil fossa fram mot det fraa
alt Folket. Fraa Landsende til Lande-ende vildet
tona som Sang: Storthinget hev gjort sin Pligt;
Storthinget livel
Folket hev i denne Striden vunnet seg sjølo.
Og Avgjerdi av "9de Juni 1880 er ein Lovnad,
ein Eid, som Folket hev svoret seg sjolv, at det
vil halda ærlegt og trufast fram i den Leidi, som
eingong er sett, at det vil ikkje gjeva seg upp, at
det vil vera fritt, sjolvstendigt, norskt, vil vera
seg sjolv. ——
Det norske Folk live!
Tri heile Dagar til Ende
stod denne store Striden-
Maiige Manndoms Menn var det, som her
steig sram til Vernd syr Landet, og mange var
dei Manndoms Ord, som’ i desse dyre Stunder
lyste upp lik SverdhoggiDebatten og slog alle dei
arge og ynkelege Prokuratorkunsterne raadlaust ihel.
Alle Nissar og Tomtegubbar hadde samlat
seg. Det galdt fyr dei aa verja den stste Post-
tionen. Batstrcevar- og Unorskdomspolitikken hadde
koyrt seg sjolo so ut paa den ytste Odden, at no
galdt det Livet. Rwdde og uglade stod dei der,
graae og gruve under skraslande Papirfanur, og
fiktad med §§’ar og Fortolkningskunster, so Govet
stod; paa vaar Sida var Eldhug, Mod, Tra, Magt;
Tomtegubbarne aatte berre Toil, »Betænkeligheder«
og Vanhug. So jammerlegt var det med dei, at
endaa ein Kar som Livius Smitt kunde rykkja fram
i Flokken og svnast vera nokot; so smaae var dei
alle ihop, at sjolve Livius Smitt kunde synastjam-
stor med dei største. Armare kann ingen poli-
tisk Fylking verta. -
Naar Paragrasfar og Prokuratorar fører Krig
mot ein livande, sterk og rettferdig Folkevilje, so
maa dei tapa· Dei kjende det paa seg. Dei
kavad og kavlad det beste dei hadde lært; Bagler-
bispen var hjaa dei, stod bakum alt og var Forar;
alle Krokar, som kunde brukast, vartbrukte, likefraa
Utdrygjingsforslag til »fysiske Grunnar"; Prestarne
·var med dei, fraa gansilekStifsprovst Essendrop,
som Jngen ventad skulde vera modig, til Jakob
Sverdrup, som Jngen hadde tenkt vilde oydeleggja
seg so snart; det vart agiteratev all Livsens Magt;
det gudelege Bladet ,,Faedrelandet," som stend so
trufast i Lag med alle dei, som vil Norigs unge
Fridom vondt, vart sendt serskilt til kvar einaste
Thingmannz Boker vart tryk:e, som Thingmen-
nerne skulde lesa, og som i Guds Namn bad Fol-
kets Kaarne svika sitt Land; — alt, som var til
av Armodsdom i dette Samfundet, slog seg ihop
og gjorde Lag med Tomtegubdarne, og Baglerbi-
spen stod bak og forde dei; — men Folkets Menn
stod fast, med varm Trti til si Sak og med ,,Gud
attaat,« og Tomtegubbarne maatte vika. —
Norigs Soga vil gjeva Fraasegner um denne
Striden sram gjenom all Tid. Ho vil vita aa
nemna store Namn, som Etterkjomdi vil vælsigna;
og ho vil vita aa nemna Namn, som Etterkaeimdi
—- vil prøva aa gløyma.
Joball Sverdrllp er den Maaner-, som fyrst
av alle hev Æra for det, som her er gjort og
vunnet. »
Det er i Stunder som desse me kjenner, kor
innerleg og sannt me elskar denne store og
gode Mannen.
Daa Saki var avgjord um Kvelden den 9de
Juni Kl. ikr. 111-2, samlad det seg Folk i Tusund-
tal utanfyr Thingetz —— dei maatte faa helsa
paa gamle Sverdrup i Kveld. Gamle PrOesident
Sverdrup! Dei var so glade, at dei gloymde seg
sjolv, og dei talad um Johan Soerdrup, til Augo
stod i vaat Glans. Den gamle
Mannen, han, som gjenom eit heilt langt Liv
hev ført vaar Kamp, som aldri sveik oss, som
altid stod fremst i Striden fyr vaar Sak og
taute, trufaste»
vaare beste Ynskje, han, som under tunge person-
lege Vilkor, under Spott, Hat Forfylgjing, med
uviss og ofta sviktande Hjelp, ja under Svik og
Uraader av dei, som han osrad seg fyre, ——— .
likevcel stod so usvikeleg fast; som aldri uppgav sitt
Livs store Tanke; som kunde mognast gjenom
Alder og Roynsla, men ikkje eldast, ikkje veikna
elder stivna, — denne Mannen maatte hava eit
cerlegt Hurral Og daa han kom — for ein Jubel !
for ei stormande, varm, hjarteleg Helstngt Det
laag slik Takk, slik Kjærleik i denne Jubelen, at
han maatte kjenna det, den Gamle, der han stod,
at han var i livande Pagt· med det Folket, som
han hev gjevet sitt»Liv. —
— Det er dette som heiter aa vera ein stor
Maan. ·
. Og det er paa den Maaten, at ein Mann fcer
Magt i eit Folk: ved aa vera iierekEnden—»« eit
Stig framum dei andre, og so føra Folkets beste
Tankar og Ynskje fram· Naar Ein stod utanfyr
Thinget den 9de Juni um Kvelden Klokka 12 og
saag paa, korleids Folket helsad Sverdrup, — og
Ein so samstundes kom til aa tenkja paa det
Stang-Aschehougske System, denne kalde, jammer-
lege Prokurator-Tanken, at ein Styrar maa hava
Magti si i det aa halda seg utanfyr Folket og
veraimot det, —- so forstod Ginti·lgagns, kor desse
Godtfolk oydelegg Kongedomet her i Landet med
den Armodspolitikken sin. Ein veit ikkje rett, enten
Ein skal lce aat dei elder ynka dei; men Ein skynar,
at Jus ikkje er Politikk. «
— Derstend Johan Sverdrup og vert helsad
av Folket i ustanseleg Jubel, med Rop som dirrar
av Takk og Kjærleik, dirrar som halvt i Graat. . .
og Kongemagti? — Stang og hans Menn sit
avstengde paa sine Kontor og vrid seg som Ormar
under all den Spott og Kritikk, som dei fcer til
kvar Dag og Stund av heile Folket, og ikkje minst
av sine eigne, som meir og meir skynar, at denne
Politikken oydelegg alt. MenKongen —- stt i
Stockholm. Han er for langt israa; han forstend
ikkje, kor dette heng ihop. Og naar han eingong
kjem til aa forstaa det, so kanskje" det er for seint.
—— Det er Fylgderne av denne patente norske Stats-
politikken, at Styresmagti skal vera sterk ved aa
stengja seg ute fraa det politiske Livet. —
Johan Sverdrup hev vunnet. Han lagde
Sluttsteinen paa sitt Livs Storverk no, —- Slutt-
steinen, som paa same Tid vert Grunnsteinen for
den Utviklingi, som kjem. Han hev arbeidtstrengt,
so det er utenkjelegt, at han hev kunnat halda ut;
men sitt Livs Gjerning hev han bergat i Hamn,
og hans klaarsynte, faste Politikk hev-ført Landet
so vidt, at no er me trygge. Eit større, fagrare
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
