Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Fedraheimen.
Vei-3 for Fjerdunaaaret Kr. 1.l()
med Porto og alt. Betaling forenet.
Gii Mad aai iiei notiiie Folket.
Lysingar kostai· ’l.0 Øie Petitliiia,
og daa etter Magten for større Bokstaoar·
No Ja Hr
CLaurdag den 4de Heptemlier 1880.
Aarg.
Utausor Live.
(«Den’ Spitelske fraa Aosta« av Grev Xavier de Maistre).
lFramhald).
Her in anen: Eiii kunde tru, Vaarherre gledde
sea i aa sorasprengje deii einaste stnslege Iagtta-
den, lian hadde leiot aat Di)kk!
Sjukingeu Eg var daa iminste ikkje eis3-
mall. Denne Avkroken min vart meir lioleg, av
di ho var her. Eg hovrde liennar Stig gjenin
den tunge Stillci. J Daglosninai, naar eg kom
her ned under Trei foraa bedet til Gud,-opna
Taarnporten seg satte, og eii hoyrde Syster mi
beda med meg. Naar ezi vatna Hagen min um
Kvelden, dreie ho stundimillom att og sram her
paa denne Staden, der eg no talar med Diikk, og
eg saaa Skuagen hennar sviva att oa fram hver
Vloinarue mine. Endaa um ets ikkje saag ho,
sann ea allstad Merke etter der ho hadde vore.
Men no heuder det aldri, at ea paa Vegen siim
eiu sundriven Bloin hell ein lltvist, ho hev sleppt
ned etter Vegen sin; eg er aaleine; det finst
ikkje Viv meir ikiimi mea; og Stigen, som forer
til ei Rnnnanne, ho lika best, er snart attaiodd
med Ugia.:s. Det saaa ikkje ut til, at ho brvdde
seg stort med mea; men ho tenkte likevirl allstodt
paa, kva som kunde hvggje meg. Naar ea kom
inn pim Rome mitt, luidde ea stundom den
Gleda aa sinne Glas svllte med nye Bloniar,«
liell eikor saaer Frtciit, ho stlv hadde avla. Ea
vaaga ikkje aa gjem henne Like for dette; Ja ea
hadde endaa bede henne, at l)o ikkje skulde gauge
inu i Rome mitt;
sorSosterkjlerleikeirs Eiii einaste Ting kann gjeva
Diikk ei Minnina um, kor ho heldt av meg. Ca
gjekt ei Nott og dreiv att og fram i Rome mitt
med lange Stig; Veiken var ieint gruseleg hard
Midnottss Vil settis ea mea ned eit Gnand for aa
ivile: daa hovrde ea noko, som smaatusla man-
sor Disi«i mi; ea gjekk burtaat oa indde, oa De
kann tru ea vart for-undta: det var Svster mi,
som laag for Dorstotken min og bad iil Vaatherie
for meg. Ho hadde liovrt, kor ea jamra meg;
-uroa mea vilde ho ikkle gjera, men ho koiii til
Dori for aa vera neere, nm det trenadest Hjelp.
Ca lionrde kor ho bad Lljseise1se«i med laagt Meele
Ca la meg paa lsine attmed Doi«i og folade Ordi "
med Tankeu, ntan aa uroa henne. Augo mine
vait fnlle av (iiraat; og kven kunde anna enn
klokkjcist ved slik Kjerrleik? Diiii eg trudde, ho
hadde endt Boni, sae ea med laaat Male: «Far-
val, Suster, sarvaslt gakk inn att; ea tvkkjer eg er
betro. Gud velsigne dets og lone dea for dittaode
Hjin«telag!" Ho drog sea stilt inn att, og Voni
heuuar vart utan Tvil boyrd; for ea sekk endeleg
sova rolegt nokre Timar.
H Det maa ha vore tungt aa misse ei slik
Soster, — og serlea voudt i den sorste Tidi.
S. Ea gjekt lengje etter som i ei sOrske, so
eg ikkje rett sansa toi« stor Illokka var. Men daa
’) Mistnnne deg, Herre-!
men kotsii kaun setja lfirense —
MMMM
ea endeleg vart mea sjolv att, daa var det so eg-
trndde eg skulde miksseB 3ite» Denne Tidi vil vera
dobbelt mvrk foi meg; for ho minner mea um den
verste Ulykka mi og um dei Forbroti, som so nær
hadde fulgt etter.
H. Forbrotis — Det kunde ikkje De gjera·
S. Det er berre altfor sannt, og naar eg
for-telDt)kk dette Tidskifte iLive mitt, fo forsteud
eg vikl, at De vil ovrde mea uivkje mindre sia.
Men ea vil ikkje gjera mea betre etm ea er, og
kanhende De vil ynke meg, attaat De fordomer
mea. Alt fint-, naar den tunge Hagen tok meg,
kom Tanken nm aa gjem eiii friviljug Ende paa
dette Live npp i meg; men Gudstrui hadde all-
stodt halde mea tilbake. Diici kom det eit lite og
som det kann sonast uvigtigtHende og var aat aa
·o"i,)deleaaje mea for asveleg Tid. Eg skulde royne
ei ni) Sorg Det var eiu liten Hund, somisleire
Aar heldt seii hjaa oss-; Svstei mi badde vore so
glad i han, og eg vedgjeug, at daa ho ikkje- var
metr, var dette stakkars Dnre reint ei Droiist
for meg. "
Hunden var stygg, og de: var veel det, som
gjorde-, at han soktis eit lssoymsle hjaa oss-. Han var
vraka av he ile Vordi, men var endaa ein Skcitt
i Huse hjaa eiu Spitelsk Liksom til Takk for
den Veelgjeruing Gud hadde gjort oss »ved aa
unne oss denne Ikennem hadde Stifter mi kalla
Hunden «s))iirakel", og dette Nemme, som stod i
slik Motsetning til Skyggleiken hans, og so det,
at han allstodt var so· kvatoa kvik, gjorde, at han
ostik fekk oss til aa gloyme all Snti vaar. Han
slapp nt stundom, endaa ea provde eai hindre det-,
men eg hadde aldri -tenkt, det kunde ska nokon«
Likeveel vart notre Bysolk stokkt(! og trndde han
kunde bera med sig Frue til Sjukdomen min ut
millom dei, og dei tok sea fyre aa klaga til Kom-
mandanten. Denne baud dei aa drepi·i Hunden
paa Flekken. Soldatar i Lag med nokre violk
kom strakst til mig for aa utfore det hjartelanse
Bode. Dei slog eit Rcip um Halsen paa Hunden,
mea eg stod og saag pakk, og drog avstad med han.
Daa han var komen til Haaegrindi, kunde eg ikkjik
halda mea for aa sjaa ette1" han endaa einGoug;
eg saag han vende Augo mot meg, bedande um ei
Hjelp, som ea ikkje kunde gjeva· Dei vilde drukne
han i Elvi; men Folkehopetn som venta paa han
ntanfure, steiua han? Ca hohrde kor han ulde,
og ea gjekk inn i Taarne mitt att meir dand enn
livande. lKnei mine stalv, so dei knapt kunde
hera meg; ea slenade mea paa Sennji i eit Til-
stand, som ikkje er seajande. Hugspreuad og harm
som ea var, kunde eg ikkje sjaa anna i dette rett-
vise men strenge Bode enn hjartelaus og unyttig
Villmannskap; oa alt um eg’ no skjemnest av deri
thensla, som daa hadde Magti i meg, kann eg
likevasl ikkje tenkje paa det med kaldt Blod enno.
Eg var heile Dagen i djup og heit Upposing
Dksii var dens siste livande Skapningen, dei tok
ifraa mea og denne nue Stovten reip upp att alle
mine Hjartesaar.
Slik var det med meg, daa eg same Dagen
A- -.-—»-MMM-W-
V«—«»»-—-VM- M »W«MV«
ved Soleglad sette meg paa den same Steinen,
De no sit paa. Der sat eg ei Stund og tenkte
paa min tunge Laanad; daa saag eg eit ungt
Parfolk der nede ved dei tvo Vjurkenne, der Tre-
garden sluttar. Dei var nyst vigde og kom frata-
etter Stigen tvert hver Slettiiz dei gjekk neer framum
meg. Deri himmelske Ro, som den visse Lykkaajev,
laag yver Andliti deira; dei rnsla sakteleg sram,
Arm i Arm. Med eiu Gona saaa eg, dei stansa;
den unge Kvinna lae Hovtide innaat Vringii hans,
og han drokx henne gledetryllt inu til seg. Eg kjende
Hjarta mitt brotne. Skal eg segja det? Ovundi
stal seg sor stirste lsioiaz inu iHjartti mitt; aldri
hadde ea set eit so hngtakaude Biliete av Lykke. Ea
fylgde dei med Amio til Enden av Slettci og heldt
paa eni sleppe dei av Syne; daa hoyrdest det Helsi11-
gar og Faanadrop; det var Skuldfolke deira, som
kom for aa mote dei. Graaheerde csiinulingar, Kvin-
nur oa Smaaborn krinasette dei; ea hoyrde det glade
Staal-e, eg saag millom Trei dei lysande Farkmnne
av Kleedi deira, og heile Flokkeii tottest meg sveipt i
ei Sky av Slelii. Cg kunde ikkje halde ut aa sjaa
paa dette; Hisklvites Eld brann i meg; ig vende Ango
ifraa og rnsa inn paa Rome mitt. Aa Gud, kor det
tottest mea audt, skomt, avskreeinelegtl «Her er det
altso», sa eg til mea sjolv, «at du skal sitjec i all di
Tid; her er det du skal vente paa, at dine jannneilege
Dagar tek sin seine Ende. Den Evige hev anst ut
Lykke-iStraumartil alt, som andar; men eg, ea
ea aaleine, er ntan Hjelp, utau Vener, ntan Male. . .
For eiu arysjeleg Laanadl« lMeir).
» -—————-——»—.——.- . -:—— —’——-———
Kristiania, den 3die September-.
Det seent til, at Stanas Store smert gjerne
vil hava eit Or·d med i Laget i Herordningssaki.
Jallsall hev det som me. veit, gjort eit svaert Spisiel
for aa faa inns tav sine eiguei iMilitierkomiteeu
Cr ikkje dette eitL itnemaal um at Regjerinai
sjolii kjenner, kor M agti glid oenne ut or Henderne,
og eit Vitnenmal uni, at ho sjolii 1 sine loynlegesp Dan-
kar forstend· at ho burde iun iT·itiget, og at ho
maa inu der, um ho vil viuua si Magt tilbake?
— Reajeriugi vinn ingen Tiiiis med sine Kun-
ster i Hernemndsaki Nil ho vinna nokon Ting, vil
ho faa eit Ord med i Hagen naar Herlogis tal avaje-
rast, — so hev ho ingen annan Tiiig aa gjera enn
aa nytta den Retten, soiii ho fekk ved Grunn-
logavgjerdi av 17de Maria d A —, ingen an-
nau Ting aa gjera enn aa stiaii inn i Thinget og
vera med 1 oihandlinmirneF dei Det bør bo prova!
Det maa vera vondt lm oera Konge, naar ciii
hev eit Raad som Stangs
Den hoae Majesteeten vert driven upp i det eine
verre enn det andre. Det var vondt, daa Stangs
Sti)r«e i Vaar fekk Kongen til aa sea Ja Nei til Stats-
raadssaki; for det sorde til den Hngmvkjing soi Kon-
gemagti, at Thinget leet alle «hoslege Hensyn« sara
og sagde ende ut: Dei hoge Herrcir seer huasa, at
kjem det til Aalvor so treng me ingen Sanktionl
Men endaa verie er det no med denne Hemenind-
Saki.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
