Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
146
3edraheimen.
llte September 1880.
og endaa det var helder langt burte, kunde dei
hoyra eit og annat Ordet dessmeir av Talen hans
Bjornsoii, er det sagt meg. Det fagraste Uttryk
fyre denne ugloymande Syrgjefest er dei Ordi,
som Bjornson sagde fyrst i Talen sin, stillt, lik-
som fyre seg sjvlv: «han var elskad, Ole Brill,
det shner seg idag«.
Det var ein storstilt, aalvorsfull Tale, han
bar fram, Bjornsoii, og det var Raad aa hohra
det sterke, malmsulle Maalet hans; eg vonar, han
saadde ut eit Fagna Frce der paa Khrkjegarden,
og at det ikkje var i Mist han manad dei unge
upp til aa givii Gauiii paa «Fcedrelandskjcerlig-
hedens Undere, som de aabenbare sig i det Liv,
som her er endt-A Edvard Grieg og Skulesthrar
Vendier lagde sidan Laurbærkransar paii Kista
med Takk og Farvel, Grieg fraa den norske To-
nekunst, Bendixen fraa Bergens nationale Scene.
J Shrgjehalli paa Lysoyi hadde Stortings-
maun Wollert Konow boret fram ei Helsiiig fraa
Bygdi til den avlidne Toneskaldenz eg vil sreista
aa umsetja eit Utdraks or denne Taleii:
Det sankast mange Kransar ved denne Kism
Her motast tusund Tankcir i sorgfnllt Minne um
den store Avlidne, med Takk syre alt det, som
han hev voret fhre Fedralandet vaart, fyre Folket
vaart, syre deu store Venaflokken, som rekk lika so
langt som Kultnren, — han, som tok upp den
rike Skatten i Folkets Morgon, — han, som bar
fram aat oss alle so mangt eit underfullt Vod
frmi Fagerheimen, — denne ljose, scele Mannen
med den solvarme Hugen, som straadde Gleda ut
til so mange. — — —
Det var eit serkhnt Merke hjaa Ole Bull,
som meire en nokot anuat synte, at han var Son
av det ny Noreg, at han var Henrik Wergelands
fullgode Vert, at han var skhld med det nye An-
darliv, som hev vakset sram hjaa oss, etterat me
oardt frie. · Og dette Merke er kann henda det,
som no legg seg uTerast inn aat Miunet vaart
just her i denne Kringen, som eg vaagar aa vera
Talsmann fhre: eg meiner hans brennande Elsk
til Fedralandet, hans bergfaste Trii paa Folkets
Framtid og den broderlege Samhugen, som han
alltid shnte dei smaae og ringe. For kvar Goiig
« me draga oss til Mimies Vilcetet av denne ljose,
blide Mannen, som aarvist liksoni Vaarsuglen
kom heimatt til oss fraa sine vide Ferder, kjenna
me oss uppglodde, naar me tenkja paa, for eit
Verde Fedralandet kann eiga fhre eit Mennesij
— og daa faa me ei Fhreminning um, kviit Fol-
kehugeii ein Gong vil magta hjaii oss.
Dette storfagre Landet, som me eiga, —· sno, I
— det stend Ti Sumarskrud, det var Ole Bulls spiste
ogsdet vardt hans sidste Kjærleik. Her forhani
Kring som Gut. Til desse Strender lengtad han
so lenge han var i Live. Her fann han ein Heim
paa sine gamle Dagar. Og hit laut han faa koma
no, her fekk han lata att Augo sine sidste Goii-
gen.« Med dette Landet og dette Folkelivet er
Toneskaldskapen hans i uskiljande Sambaud. Di-
fyre hev han slik underfull hugtakande Magt:
som det gjenomlivde, men aldri uttydde, som det
velkjende, men aldri tolkade, — som det, me hava
droyint um og lengtat etter, men aldri fenget
Tak paa fhrr no.
Fraa Fraegd og Ovheider ute i Heimsens store
Stemnor stundad han alltid heimatt til det satige
Folket sitt, og det vardt fulla ei Attersvn i Fag-
uad, naar han kom! og kor hjartelege i Kjærleike
var ikkje desse Motils — So myket som han heldt
av den rike stjernestraadde Fana, som blakrar hver
det megtige Samfund, som han serleg i sitt Livs
Ettersumar var knhtt ihop til med so sterke Vand,
— so var og vardt do alltid den raude Duken
med den blaae og kvite Krossen det nceuiste og
kjæraste for honom. Og kor myket han kjende seg
iSambiiiid med det store Folkeyrket, som er uppe
hi Sida Havet, so kunde han aldri finna seg
Kvild der. Med glodande vaken Hug stundad han
etter, at hans eiget fatige Folk kunde saa Lut i
dei store Sigervinningar fhre Fridom, Framstig og
Mannarett, — fylgde han det Arbeid, som og i
vaart Land ter seg paa alle Leider, og det var
den kjæraste Tanken hans aa lhfta Folket upp or
Rangsyn, andeleg Trældoiii og Armodskap til
Fridom, Sjolvstende og Lukka.
Han var Ven med alle. Jngen Mann var
honom for ring. Givmild let han Tonarne sine
stroyma ut hver den lydande Maunnnigen. Omr-
tat hans og Handi hans var opne syre alle.
Dist)re var han elskad so som ingeii annan.
Daa me srette, at den gamle Kunstnaren laag og
leid, vardt me alle hugsaare, som galdt det ein
Fader, og Bodet um, at han var sloknad, shllte
oss alle med still Sorg.
Difyre segjer og den Kringen, som her hel-
sar honom fyre sidste Gongen av sulle Hjiirto og
med djnp Takkt LErcit og velsignat vere Minuet
um Ole Bulll m.
Ktistiania, den 10de September
«Mokgcnbladet«, som fyrst gjorde Jvar Mor-
tenson til ein forskreemeleg Uppeglar og Upprers-
Tmannhev no leset Forsvarsskriftet hans og finn,
at han i Grunnen maa vera ein bra Gut. Li-
kevcel fortel det, at "vort (81)korgenbladets) sorste
Reserat var ligesaa korrekt som ’Vardens’ var·
løst og uefterretteligtl» — Det er paii den Maa-
ten, Mgbl. er »korrekt".
— Jviir Mortensons Forsvarsskrist er mer-
kjelegt i visse Maatar; men det segjer alle, at
naar Eiii les det, so forstend Eiti strakst, at Mor-
tenson er ein rettenkt og skikkeleg Kar, som hev
gjort det han gjorde i god Trti og i den beste
Meining, men ikkje for aa gjera «Uppror«. Han
vedgjeng, at han ikkje hev brukt dei rettaste For-
mer og at han kann ha voret sterkare i sine Ut-
trykk enn naudsynlegt var; han vedgjeng dette;
han forklarar, kor det kunde hava sezJ og segjer,
at naar han fhrst kjem heiltupp i den rette Sol-
datskikken, so er det hans visse Von, at han skal
verta god og lydig Soldat, — —
og med alt dette! Endaa dei veit, at Gu-
ten korkje vilde gjem elder gjorde uokot vondt,
men berre mistok seg av Ukjenskap med Skikk og
Former-M og endaa dei ser, at Guten vedkjen-
nest dette, bed um Orsakiiig og tregar paa sine
Mistak, — endaa dei veit og ser alt dette, so
tek dei likevakl den unge, snilde og vælmeinande
Guten og se·t honom paci
25 Dagars einsamt Fengscll
I Bckgcll kjem det ut nokot, som heiter
»Bergens Aftenblad«. Det er «Ceutrumsblad",
d. v. s. Hogreblad med Forhindringar; det gjeng
med Høgre, men skjeglar til Vinstre, «konkluderar«
i Anst, men «resonerar« baade i Aust og Vest.
So hev det daa voret. Det hev skjeukt siiie Lis-
sarar eit politisk Mjolkeblande mest likso tunnt
og vasset som det, Kristiania Aftenblad, tappar
ut til sine Lesarar · Men no kann det henda det vert
paa eiti annan Magte. Det hev senget ein ny
Redaktør, som er Premierlohtnant og heiter San-
«’) Mistaket var det, at hati sende Lohtnanten eit prioat
Brev istadensor aa innsenda formeleg Klage. Oxj so
var det det um Matsuvlet, som ikkje var selt, men
gjevet hurt, og som desutan ikkje var etande. — Dist
var ueel komet for niykje Rusk og Bos uppi det i
(Siryta, kann me tenkjal For hellest maatte Feita
vera likso etande som Kjotetl
.Eoltin1ba.
Korsikaiisk Forteljiiig etter Prosper Merinwe
. (Framhald).
Daa Politimanuen hadde slutta Utgreidingi
si, kasta Columba seg hugsprengd paaKne og naud-
bad han ved alt det heilagste han visste aa segja
fraa, umMairen ikkje hadde vore aaleine, um det
so berre var einAugnebliuk Politimannen hadde
thdeleg vondt av den unge Gjenta; han drygde
noko, men gjekk so ved, at han hadde gjenge inu
iSiderome for aa finne eit Ark stort Papir;
men at han ikkje hadde vore burte so mhkje som
einMinut, og at Mairen hadde tala til han heile
Tidi, mea han trivla etter Papire iei Skuffe.
Hellest vitna han, at den bloduge Lumeboki laag
paki same Stelle, daa han kom att, som Mairen
hadde kasta ho, daa dei steig inn.
Hr. Barricini greidde for seg med den største
Ro. Han orsaka Frøken della Rebbiii, sae han;
ho hadde Sorg og var vcel ikkje so fullt med
seg sjolv, og han vilde gjerne smaameinke seg til
aa greide for seg. Haii prova, at han hadde stana
heile Kvelleti i Pietranerm at Sonen Vineentello
var med han ramfor Mairehuse, daa Udaaden
vart gjord; endeleg at Sonen Orlanduceio same
Dagen hadde« vore sengfast, daa han nettupp den
Tagen vart teken av Feber. Han fekk fram alle
Bvrsnr, som han hadde i Huse; men ingen av
dei hadde nvst vore brukt. Hciti lae til, at med
Avshti paa aneboki, so hadde han strakst skhna,
For vigtig den var. Hiiit hadde forsigla ho med
same og gjeve ho iHendenne aat Medhjelparen
sin, daa hau saag sorut, at han kunde bli mis-
tenkt, forskuld Uvenskapen med Obersteii. Endeleg
minnte han um, at Agostitii hadde trugii deri paa
Live, som hadde skrive eit Brev i hans Namn, og
stikta paa, at det væk var den Skarven, som hadde
drepe Obersten, av di han vakl mistenkte honom.
Millom Rovarskikkanne er liknande Heiiin av lik-
nande Orsak ikkje uspurd.
Fem Dagar etter Oberst della Rebbia var
daaen, vart Agostini drepen av ein Flokk Solda-
tar, som kom hver han bakanfraaz han varde seg
som galen. Dei fann hjaa han eit Brev fraa
Columbaz ho naudbad han utn aa segja fraa,
dersom han var Draapsmannen Rovaren hadde
ikkje svar(i; det vart disor aalment trutt, at han
ikkje hadde havt Mod til aa segja til ei Dotter,
at han hadde drepe Fiir hennar. Dei, som trudde
aa kjeniie Huglhnde haiis Agostini, sae likvel —-
laagt ——, at han vilde ha skrhtt av det, um han
hadde drepe Obersteii.· Einsannan Røvar, kjennd
under Namne Vrandolaecio, sende Columba eit
Vitnemaal um, at Lagsmannen hans «paa Ære»
var uskyldig; men det einaste Prove han kom med
for dette var, at Agostini aldri hadde sagt, at
han mistenkte Obersten for Breve.
Det slutta med, at Varriciniaune ikkje ·vart
uroa; Domaren heldt berre Lovtalnrhver Mairenz
og denne sette Kruna paa den sagre Framferdt
si ved aa uppgjeva alle Ktaav paa den Bekkeii,soiii
han hadde sort Sak med Oberst dellaRebbia um.
Gtter Landsens Skikk dikta Columba eiii
ballatu sramfhr Like aat Far»si11, mea alle Be-
nenne hans var til Stades. Ho leet heile Hote
sitt mot Barricinianne stroyme ut i Ord, klaga
dei mest endefram for Morde og hota med Heiiin
fraa Broren. Ballataen hadde vorte— godt lika, og
den var det, Matrosen hadde songe sor Miss Lt)-
dia. Daa Orso spurde, at Far hans var daaen,
var han i Nord-Frankrik; han sokte um Orlovz
men kunde ikkje faa. Etter eit Brev sraaSysteri
hadde han trutt, at Baricinianne var saka i
Draapez men snart sekk han Avskrivt av alle Retts-
boker og eit serskilt Brev fraa Domaren; desse
gjorde han mest viss paa, at Agostini aaleine var
Brotsnuinnen Ein Gong kvar tridje Maanad
skreiv Columba til han og tok uppatt Mistanken
sin, som ho heldt for Proi). Mothans Vilje fekk
alle desse Klagemaali det korsikanske Blode- hans
til aa koka, og stundom var han ikkje langt ifrcia
aa gange med paci Jnnbillingarne hennar. »«Ltke-
vel tok han uppatt, kvar Gong, han skreiv,· at
Mistanken hennar var utan sikker Grunn og ·1kk1e
fortente Tiltrn Ja, han sorbaud ho eitdesrgni
aa skrivii meir um Saki. Men til Unhttes. Hvo
Aar gjekk paa denne Maateii; daa vart han sett
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
