Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
182
Jedraheimew
13de Novetnber 1880.
Men —— tenkte eg —- er det Ein, sont itkje
» gjer dette, so bør Soldatett endaa ikkje leggja ho-
nom sor»Hat, men helder med trngne Ord og
Manndoms Ferd prova aa fera honom inn paa
rettare Leider.
For kunde Soldatarne berre hava Tillit til
dei og tru godt unt dei. so kunde det nok henda
dei vilde folka seg. Det kann vera Soldatarne
sjelve, sont gjer dei til Troll ved Mistru og Mothug«
Men naar Eitt talad til dei paa menneskeleg Vis,
saa maa dei daa havtt Mattns Hjttrta i Bringa
dei au, tenkte eg. For den Jllska og Vondhugen
og Sjavvils-Strengleiken tamt daa ikkje annat
vera hell som ein Hatn, som dei maa vera glade
dei tamt sleppa ut or sjolve — tenkte eg.
Eg saag an Merkje, som styrkte meg i dette.
Det var ein Ofsiser i Fyrstningi, sont var
stel til aa banna, at det var yver alt; men daa
det leid um ei Tid, so var han ikkje til aa kjenna
att. Eg veit ikkje korleids det var voret, men
sidan var hatt so reint godlidandez og so vonde
som dei var paa honont i Fyrstningi, so glade
vart dei i honom sidan. Dette var endaa ein
kvass og braalynd Matttt.
— Dette var Tankarne mine. (Meir.)
Dr. Bistottrtjs Nattevaktntatttt.
(Etter —«011timbers Journa1’).
(Slut)· -
Daa Doktorett hadde lova aa taka seg ein
Nattevaktmann, vart Harry roleg for dce forste,
men nokxe Vikor etter gjekk han paa honomaa nyo.
»No Doktor, heve de fengje dykk nokon Nat-
tevaktmann daa?» .
«Ja, dce hev eg gjort for ei Tid sidan·»
«Men han gjer vist ikkje si Plikt, for eg heve
gjettge denne Vegett til alle Tider om Natti, men
eg hev aldri set honom. Er de heilt ut viss paa,
at de kann lita paa honom?»
«Vent og sjaa," var Doktorens Orakelsvar.
Og Everett venta, men saag ingen Ting. Den
usynlege Vaktaren var likeso nsynleg som forr, og
Harry, sottt reint misste Taalmode over at hans
gamle Ven var so blind, hadde mest tenkt aataka
Stege fnllt ut for eigi Reiknittg, daa dce nettopp
kom ei ny Tillntrd og tvinna seg inn i Dramae
Dce var ikkje mindre en dee, at Doktorens gamle
trn Tenar, mest kjend mce Namne »Gamle Sam«
tok til aa verta so klenhelsa, ·at Hnsbonden hans
vilde sende honont nt paa Lande i tri-Maanadar.
Han fekk i Stelle for honom ein Man-n,»som baud
seg frant so braadt som han skulde havt-Augo. paa
den Tettesta eit heilt Aar. Den nykotttne var ein
aalvorleg, mild, tagall Kar, som gjekk so stilt
som ein Skugge, og som syntest vera ein levande
Samansetning av dei tvo beste Tittg ved ein Tetttir
Logn og Lydnad
Mett endaa Doktorett og dei andre Venerne
hans var heilt opp negd med denne Mynster-Te-
naren, var dae likevcel ein, sotn ikkje var dre, og
dæ var Harrt) Everett, sont ikkje let dce ganga
lang Tid, fyrr han sagde Meiningi si.
»Min kjære Doktor, dce er ikkje Meiningi mi
aa plaga dykk stendigt med mine Læte, men visst
er da-, at den nye Tenaren dhkkar hevenoko vondt
i Tankett. Eg kom brtt seint heim i Gaar Kveld
og saag honom daa standa ved Hagagrindi og tala
mce eit Par Karar; uettopp som eg gjekk framotn,
snndde ein av deim tilfellig paa .Hovude, so ngs
teskine fall like patt Andlite hans-, og eg kjende
honoitt strakst att, da- var ein kjend Tjott, som
heiter Bill.»
»C·r dce santTT Er dtt viss paa dæ?’l
«,Ja, plent. De veit eg glvytner aldri eit
Andlet, som eg ein Gottg hev set.«
»Ja so! Ja daa er Tidikomi tilGjerning!»
Han sagde dce siste Orde so underlegt og so
sterkt, at Harrt) tok paa aa tru, at naar alt ·kom
til alt, haddeikkje han turvt nidbeda han so, at
han skulde vara seg, og at den gamle Mannen
var tenkt paa, kvtt dce skulde vera.
Han vart vissare i denne Trtti daaDoktoren
ein Kveld, ein.8 Dagar hak etter, reint uventande
kom inn til honom og sagde: «giv meg noko Mat
til Middags, Gutett» min. Eg oeit, at du skal
ikkje bort i Kveld, og disor vil eg vera so god ·av
meg aa shta for, at du kann faalite Mord. Her-
du nokon Siittt lese «Greiven av Monte-Christo"?
J Kveld skal du faa sjaa eit Stykkje av den for
Augo dine-, rigtig levande destneitz dce trur eg, eg
skal lova deg.»
«Koa nteiner de?» spurde Everett og stirde
paa honom. ·
«Jau, hoyr no. Eg sagde for notre Dagar
sidait til Tenestfolki mine at eg skulde bort iKveld,
og so kann de veta, Kokka bad seg an fri. So-
leids kjent dte ikkje til aa vera andre i Httse en .
den hæve Tenaren, som dn utan Grunn mistrur
so. Dce er ntykje mogeleg, at baade dei Herrarne
som du saag honom tala ma her ei Natt, tjent
og held honont nted Selssap i Einvere hans, og
daa —« —- ,
Harry sprang opp og gjorde eit Kast, som
ittje ein dansande Dervisj hadde gjort betre, og
der ataat knepsa han mce Fingrom og ropa: »godt,
godt! Fyrste Premil No styttar eg altsaman!
Meit tom no Doktor; kjært-, kvi kunde de ikkje
svrr hava sagt meg, at de greidde Tingen godt
nok sjeld, og ikkje lete meg gjera meg til Nar og
preiktt for ein Mann, som er litso god som seks
av min Sort.«
«Bth deg aldri om dak» Guten min,» sagde
Doktorett og lo, «dæ var ærleg meint, at du vara
meg. Et no —— du tjent nok til aa trenga dee,
innanKvelden er slut,dæ kanneg looa deg — og
sidan skal nte tala om Sali."
Etter Middagen tende Doktoren eiv av dei
ttrimeleg gode Sigararne sine, den einaste Omrid-
tingi hans, og tok so pait aa leggja ut om hose
han vilde fara aat.
Eg hev læst dee ytste Rome, som ligg inn til
Lohndarronte mit, so der er tvo sterke Dører mil-
lont dæ og Tjovarne. Dtis vil Tenarenntinsegja
til deim, og so vil dei ikkje ganga den Vegen,
men dei vil freista Vindauga. Hatt leet deint inn
gjenont Hagagrindi og giv deim den gamle Stigett
som ligg der, til aa stiga opp paa. Me gjeymer
oss i Stallen; dce er godt at eg hev havt Giggett
min standande paa eit anna Stelle, difor hevikkje
Stallen vore nytta paa lenge, og dcr sell ikkje
nokon inn, at da- er Folk der; men doe er lett
for nteg aa faa opp Deri. Og so —— —«
»Og so,« Harry tok Orde sraa honom og sette
i: »gjeug me intot deint i same Stund, dei syner
seg. Dce var rigtig godt eg kunde saa reyita den
mit-. Notmlnoren »min«·
»Lat helder den vera att heinte," sagde Dol-
toreit lognt, «ved detta Arbeide trenger nte ikkje
Vttapett."
««Men tenkjer de daa magnetisera Tjovarneci»
spnrde Hat-ry, font slett ikkje forstod kva han
menne-
«Vent og sjaa,» lo Doktore11, «me tarv iktje
vem der fyrr Kl. ll, for dett hæve Tenaren min
vil nok vera viss paa at eg ikkje tjent heim, fyrr
han giv Varselorde, og dertil mae tek einforsaren
Tjov sjeldan paa ma- Arbeide sitt fvrr etter Mid-
Columba.
Korsikansk Forteljing etter Prosper Merintee.
xll»
Orso fann Colutnva litt uroleg, fordi han
hadde vorte saa drjug; men daa ho saag han, tok
ho paa seg det same aalvorlege, sorgsame Lage
som vanleg. Mea dei aat til Kvelds, tala dei
berre um Smaating, og Colnmbtt saag so roleg ut,
at Orso fekk Mod til aa fortelja um Mote sitt
med Rovaratttte og vaaga seg endaa fram med litt-
Skjemt um den moralske og religiøse Uppfostring,
som vesle Chilinti fekk ved Hjelp av Morhro-
ren og dett vyrdlege Lagsntannen hans, Hr. Ca-
strieoni.
»Brandolaceio er ein cerleg Mann," sae Co-
lumba, «men Castriconi hev eg hoyrt segja skal
vera ein Matt utan Grunnsetningar»
«Eg tenkjer dei kann vera paa Lag jamngode,»
meinte Orso« «Den eine som dett andre liggi
open Ufred med Samfunde. Det fyrste Forbrote
driti dei kvar Dag til aa gjera nye; men for alt
det er dei kanhende mindre skyldige enn mange
andre, sont ikkje ligg i Skogen."
Eitt Gledeblenk lyste upp i Andlite aat
Systeri· .
"Ja,» heldt Orso frant, «desse Stakaramte hev
ei Ære paa sin Maate; det er hjartelaus Fordom
og ikkje ei laak Vinnelyst, som hev drive dei inni
det Live, dei fører."
Det vart ei Togn i nokre Minuttar.
»Bror,» sae Columba, ho skjenkte Kasfi til
han, »du veit kann hende, «at Charles-Bt1ptiste
Pietri er daaen i Notth Httit dandde ao Myr-
seberen."
«Kva er det for en Pietri?»
»Det er ein Mann her or Vyett, Maanen
aat Madeleine, sont tok Lumeboki av Ftir vaar,
syrr han døhdde. Enkja hans hev vore her og
bede nteg veratilstades ved Likvakti og syngje noko.
Det hoyrer til, at De og er med. Dei er Gran-
nanne vaare, og det er ei Ære, som me ikkje kann
negte dei.«
»Til Bloksbe1«g med Likvakti di, Colnmbai
Eg likar patt ingen Maate aa sjaa Systerntigjera
seg til ei Visit for alt Folk.»
»Orso," sae Columba, »kvar hev fitt Maate
aa ami dei avfarne paa. Ballata’en er komen til
oss fraa kedranne·« og me skal vhrde han sont ein
sorn Skik. Madeleine hev ikkje Gaava, og den
gamle Fiordispina, sont er den beste voeeratriee
i Lande, er sjuk« Det maa nokon vertt der aa
syngje»
«Trur du ikkje Charles-Baptiste sinn Vegen
i hin Heimen, nnt du ikkje syng laake Vers hver
Vaara hans-? Gakk til Vakti, untdu vil, Columha;
eg skal oera med, dersom dn trur, at det hehrer
til; men spng ikkjez det hever segikkje for din
Alder og . . . eg bed deg nnt det, Syster.»
«Bror, eg hev lova det. Det er Stikken her,
sont Dit veit, og —— sont eg hev sagt ——— der er
berre eg til aa syngje.»
»Ein Narrestikkl«
«Eg lid mykje av att shngje slik. Det min-
ner meg nm vaare eigne Ulukkur, og·i Morgo vil
eg vera sjuk av det; men det er naudsynlegt. Gjett
meg Lov. Brot·. Hngsa paa, at i Ajaccio noydde
dtt meg til aa syngje for denne engelske Frøknt,
sont bert—e spottar dei gamle Skikkanne vaare.
Skulde eg daa negte aa syngje idag for arme Folk,
sont vil vera takksame for det, og som vil hava
Trohst av det i Sorgi si?»
’-’Væl, gjer sont du vil. Eg vaagatz du alt
hev taga Ballataen og ikkje vil misse ·han."
«Nei» eg kann ikkje iagtt. slikt t Fyrevegett.
Eg steller meg srantfor den Avsarne, og eg»tenkjer
paa dei, som liver etter. Taaronne tjent i Ango
paa meg, og daa syng eg det, som renn meg i
Hitgeit,"
Alt dette vart sagt so rolegt og endefrant, at
ein ikkje kunde mistenkje Signora Columba for
Diktarfaasengd· Orso laet seg beygje og gjekk med
Syster fi til Huse aat Pietri« Deri daane· var
lagd paa eit Bord med yverbreidt Andlit t den
største Stooa i Huse. Derer og Glas var opne,
og fleire Vaksljos brann ikritig Borde, Ved Ho-
vude aat Like heldt Enkja seg, og attnnt henne
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
