Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
llte Desember 1880.
gledratjeimen.
19l-)
Is’0t— tio rettet- (,ls-i træt boygde Rygg·jeis·
Av Flere-«- sltnper ho Menn.
He) Svipet riV fraa Tyranuen
og sika honom sjolv med tie-n.
Og djkyre alle Tyrannnr
med Fisiiteiti liggjat i Strid,
l«01» Fribeit ei- Natnntrt paa Icvitina.
som et- 80 meglig og« i·i«is·i·
Den Dage-11 k·jetn, at im vintier
i alle ltjke og Land-
Ans den sum var metl og teltk rolig-.
’«Ilni—isn sye tie-ti sidste "l’k,srnnn!"
Ki-. .·"lJ. fiirkantet-A
»Adininistratioueit.«
Det hev voret fortalt, at daa Zettit B. I
Berttadotte, Prins av Pontecorvo, hadde gjeitget
yver til Napoleons Fiendar, etter at han fyrst
hadde lært aa tjenita alle Kantpntaatarne, Planarne
og Veitsidurne aat deit store Lieremeistareit sin,
datt skal Bonaparte ha sagt: «derhev eg fostratein
Orm ved min eigen Bat«tn·«
Nokot slikt kunde det norste Folk segja unt
Adntiiiistrationen sin. Foii det er saart, naar Eitt
ser seg jnksad, bittslegjem jtt reiitt ittsttgad, av det
«Vasen," som Eiit fyrst med stort Strasv hev itpps
alet og vattat, og som Eiit sidait er noydd til aa
halda nppe, endaa naar Eiit ser, for utakksamt
det er mot den, som det heii baade sitt Liv og si
Magt ifraa.
Virtvyrde Adininistration! Dtttt Ritsthinget
i 1814 skipad Forfatningi, fett Dit og Livet. Dit
sett godt Nom og vartvtel ntedstellt· Jngen tentte
at dit skulde verttt Landet so leid ein (i)«ast, sont
dit no hev vortet.
Dit hev drivet det hosta langt. Dine Mistak
er uretnelege —— og veel snart »itbetalelege» med.
For du hev visst aa faa Etide paa det, me skulde
betala med.
Dit hev gjcnget so vidt, at Staparen Ditt,
Storthinget, fast mindre aa gjera nted att syta for
deg enn med aa bota paa alle dine galite Tilttth
Dette hev so avlat ymse andre saare Sttter: storre
Stattar, Tollpaalegg o. d. Folk hev set dette
Verset ditt lengje. Men litsont Bantpyrett sitgar
seg so fast til det sovande Offeret, at dette iktje
eiugomz evler aa rista han avseg naar det vaknar,
soleito hev det gjenget her-. Folket ser, at det
ittje’ er tent med Stellet Ditt· Men att faa Deg
fraa lHalsen og skiptt nokot nytt ex; betre, — det
hev det endaa iktje vttnnet.
Allstader hev Dit laake Stell etet sezz inn.
Dit raar i Staten; Dit er itte tor Dit fann i
Koiumitnen Du grafsar i Bevilgningarne sont’
Gribben riv i eit Agt; dine eigne Arbeid maa
Dit stundom gjem nin att, av di Dit ssjolv fer,
dei er vitlanse; men tjent det ein Hardhaus og
segjei«: «Dtt fer ikkje rett aat! Dit steller det;
so, at tilslittt vert det verst for deg sjolvi» ——hu,
daa bnrar Dit paa i «9Jlorgenbladet« som Du var
olnt, og set etter deit stot«e Syndaren, til dit mest
inisser Pitsteit. Oxt so vender dit attende til Ar-
beidet Tditt att — og driv paa soitt fyrr.
Sitme Tider kverver DuSyuet paa dei, som
ser Deg, stundom so sterkt, ctt3«Eiii skulde tru
Dit serlett hadde viit Dig itpp· til at skapa St)tt-
kvervingar. Men Sanuingi kjeiit for det nteste
itpp tilsltttt. Og Saimiugi er gjerne den: oostor
Kostnad ntaatelegt Verk . . .
Dit hev Sterksida di i aa laga «Calenler«
tOverslags og "?)ieleement«. Det fyrste hev visst
laant Natur av Veret i April; dei siste viser ein
merkjeleg ntviklad Jtutiiitlingssttits, so at, otit dei
vert brnkte paa rette Magten, so tan dei vera
gode til aa dyljtthseilttrue i dei fyrste· Det kunde
nenntastDontenok. Me les itm det ender og daa;
Storthinget ser det; Statsrevisionen veit det!
Kven betalar Skadeit? Jkkje Du, Ad-
ntinistratioit! Dit dreg Diite ritnde Lo’nittztttr,
Dit, men taun ikkje skapa ei Flis til aa liota
det brotite. Dersoiit det gjeld paa, so dit
reeddast for llve’r, so berre koyrer Dit ttpp med
nye lltrekitiugar og rainsar itpp ei Leksa itm «ulag-
lege Koitjttnkttirer", uheppelege Tilfelle o. s. v.
So er Dit fri att. Kom det ein Dag ein vaksen
Kar nted eit Dontarsverd i Haandi og kravde Ret-
neskap sor det heile, —-— so vart vasl Andsvaret
tungt? Aa ja. Men kor er TdetP — Ja det er
det, sont er Ulnkka nted Styret vaart: at det, sont
skulde vertt Aabyrgsla for Landsens største Tiltak
og Aatgjerder, det er so inerkjeleg vondt aa
sinna. Men det sinst —! Eiit kann byrja ovst
ttppe og spyrjtt; Svaret vert gjerna itokot slikt
sont dette: «Det der er ikkje nti Stik; gakk til
den, og gatf til den! For
nie heo vaare Direktorar
og eiii Flotk av Jitspektorttr»
Chefar og Jitgeniorar,
Sekretrerar, Jitstrnktorar,
»Jininsto, Hr. Prefett," sae Orso. »ntaa De vera
rettviss og»vedtjennast, at Trui hennar er fast;
og eg er stod paa, at De og vil vedtjennast no,
at den Trui ittje er grintnla115.»
«Farvel, ntitt Herre," sa Prefetteit og gjorde
eitTeikn nted Haandi. «C«g segjer iFyrevegen, at
eg paalegg Formaniten for Politie aa agta va-!
paa Dytt og paa tvart Steg, De gjer.«
"Orso,» sa Colnntba, daa Presekten hadde
sare, ."De er ittje paa Fastlande her. Orlandnccio
tjenner iktje noko til Tvikampanne Dykkttr, og hel-
lest sortener deit Stiti«itt—ii itkje aa doy sont eiit
Maitn nted LEre."
«Gode Coluinba«» du er ei sterk tlviitne Cg
er deg ovntykth Takt skyldig, fordi dit hev frelst
meg fraa eiit god Dolkestintg Iltktt iiteg denvesle
paandi di, so eg tanit kysse ho. Men eg bed deg,
lat meg greide dette sjolti; det finiist sttnte Ting,
soin»dit ikkje’ski«inar. Gjev nieg Morgoninaten;
og so snart som Prefekten er paa Vegem tamt dit
sende ttl meg den litle Chilina» sont tyktjest vera
mertjeleg akreudtzsoin Eg treng ho tilaa gaa med
ett Brev for nieg." "
Mea Coluinba stellte med Materi, gjekk Orso
upp paa Rome·sitt og skreiv ein Setel soleids:
· ’De ·v1l vist snart gjerne raaka meg; det saiiie
vil eg lttso ntytje. Jmorgon Klotta seks kann
nuk midt-tit i Atmavivadalen Cg er framifraa god
til att stjote med Pistolar, eg byd Dytk diforikkje
det Vaapne Disi segjei·,De skal skjote godt med
Byrse; lat oss daa kvar taka ei dobbelt Byrse
med oss. Eg vil taka med ein Mann her fraa
Landsbyen Um Brot« Dykktti« vil sylgje med, so
seg ifraa og tak endaa eit Vitne med; i so Til-
felle berre vil eg og ha tvo Vitne.
Orso Antonio dellct Rebliia.«
Dcta Prefekteit hadde drygt ein Tiiite hjaa
Hjelptireit aat Tlliaireiu og hadde lydt inn eitPats
Mintttt hjaa Varrieini, foor hait til Eorte fylgd
av eiii einaste Politimann. Eit Kvarter etter gjekk
Chilina nted Breve, som me nyst hev lese og gav
det i Orlanduccio’s eigite -s«:)ender.
Det drygde med Svare, og det kom itkje fyrr
itt paa Kvelleir Det var itnderskrive av gamle
Barricini og meldte Orso, at han vilde gjeva
Trttgsmaalsbreve til Prokuroren. »Sterk i mitt
gode Samvit,« la han til, daa han slutta, «vil eg
vente, til Retten heri dontt itnt Skuldinganne
Dykkat«." ·
Dessiinillom motte det fram eiii fem, seksIs
(d)·jastarar; dei var bodsende av Colitniba til aa
verja della Rebliia-taarne. «Ar chera» vart sette
i dei Glasi, sont vende til Plassen, eitdaa Orso
ikkje vilde det, og betle Koellen tttyver fekk» han
Tilbod itin Hjelp fraa yinse Folktieit· Endtttt
fraa Theolog-Iioviti«eit kom det eit Brev, sont lova
i hans og Brandolaeeio’s Nanm, at dei vilde leg-
gje setj imillom, dersom Mairen tok Politie til
Hjelp. Det slutta med dette .,post Seripttim«i.·
«T·oi·de eg vaage aa spyrja ttm, kva Hr. «’s»refekten
tnnfranit fleire KontrollttraU —
vil De so, iite skal staa Borxt
for heile denne Hitro og Horg·3 —
Otj vil Eiit so gaa heile Rekkja ned igjeuont og
sokja Andsvaret der, so —— ja, Naali i Hoylasset
hev visst alle ho12rt gjete«
Dtst einaste, Eiii fasr vittt, er, at Administra-
tionen er fnll avFolk, som er innsette «uandsvarlegt«,
og tanskje av Folk, sont er innsette ttforsvar-
legt med.
Kva skal Eiii gjeraxs Tigja og bia og venta
paa ei betre Franttid? Kann henda.
Men det ligg visst iSystentet. Kvar ein av
desse Godtfolt gjer det vistt so godt dei kann og
veit; men —— her er sorlite Andsvar og sorlite
Kontrol Kannhenda og sorlite Ditgleik. —-
T . . .
Kristtttnitt den 10 Deeentber.
Til Kittnl Eiit kjend Kristianiaprest, sont
nok liev likso vottdt itnt aa halda seg fratt Poli-
tikken i Preiknrne siite som andre Prestar, skal
nyleg hava haldet ein merkjeleg Tale nm det 4de
Vttd og ttin Kina· Her hjaa oss stod det laakt til
med Etterlivingi av det slde Vttd, nteinte han;
men i Kina, der var det sont det skulde vera·
Der hadde Folk deit rette Byrdnad for sine Amo-
ritetar, og der livdeFolket difoi« — «lengje i
Landet«.
— Ro vert det leidt her! Lutherske Stats-
kyrkjeprestar tek til aa visa oss til det heideitske
Kina for aa leera oss Moral og god Skikk! J
fyrre Aarhitndradet gjorde ?)iationalistarne nokot—
dilikt, og det kunde Eiit endaa forstaa; men lu-
thersk-kristtslitte Statsprestar —! Og so til Kinal
Er det til Kinesat·ar, dei vil hava oss-, desse
Folk, med alt sitt Snakk nm Autoritetar og Ly-
digheit?s — Naa ja, tven veit? Kanskje den Stil-
standspolitikken og deit Atttoritetstrui» sont sttnie
her vil lara Folket itpp i, tilslittt nettupp vilde
bertt til Kina? Det kan godt henda.
. Men det erxille, at Presteit ikkje synest rett
aa hava kjeiit til, korleits Folk heti det ·i Kina«
Hadde han visst det, so hadde han knapt vist
Dilhoyrararne sine dit. For det er iitel ikkje
mange Land, der det er oftare llppi«ot«, enn just
i Kfnt’t!
Ein av dei største Bokhandlararnc vaarc heri-
upplyst, at Byfolt nieir og nieir sluttar med aa
kjopa Boker, men at det nteir og nteirvert Bon-
darne, helst paa Attstlaudet, sont kjopei«. Ei
inerkjeleg og forvitneleg llpplysningi Der erfleire
Merke paa, at Bysolket heinilaust og rotlanst sont
det er, held paa med aa liksont turka bttrt, og at
det er Bondefoltet, sont hev Livskrafti.
syiitest itnt deit ntmerkte llppfostring, sont iitiit
Ven gjev Hunden»Vruseo23 Næst etter Chilintt
kjener eg ingen Lærling, sont er nteir nteitt oxt
hev lykkelegare (siaavitr·«
XVL
Disit itestt- Dagen gjetk ntan open Fiendskap
Ptttt baae Siditi« nogde dei seg med aa agta paa
tvarandre. Orso gjekk itkje ut av Huse, og Deri
aat Barrieiniaitne stod heile Tidi steugd. Eiit
saag fent Politimenn sont var etterlagde sont
IlJtannskap i Pietranera, drive att og frant paa
Plassen hell og rundt ikring Landsbyen i Fylgje
med Markvattaren, deit einaste klieprtesentanten
for Vyvtepningi. Hjelparen aat Mairen lae ikkje
av seg Skjerfe; men med llndatak av »artherenne«
i Glasi paa dei tvo fiendlege Hitsi var det ikkjik
noto, sont tydde paa llfred. Berre einKorsikanar
vilde leggje Merke til, at det ikkje fannst antta
enn Kvende ikring deit grone Eiki paa Plasseit.
Ved den Tidi, dei skulde ettt til Kvelds, kom
Colitinba so fornogd og synte Broren eit Brev
ho hadde fengje fraa Miss Nevill. Det lydde
soleids:
»Kjære Colutnbal Cg ser med Glede av eit
Brev fraa Vror Dyttar, at Strideit er slutt.
Ltit ineg ynskje so mange Gonger til Lykke. Fat-
likar ittje Ajaecio no lettger daa ikkje Bror Dytkar
er her og kann tala med han itin Krig og Jaging
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
