Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
202
Jedraheimeu.
lsde Tesember 188().
Sognr sraa Jsland.
(Fritt fortalt etter Ohrbyggjasoga.)
ll.
(Framhald.)
Snorre Gode let hogga i Kraakenesskogen like
radt, endaa Torolv Vogifot hadde kjært seg fyr
dei, men ein kunne merka paa Arnkel Gode, at
han totte Snorre inkje hadde logleg Rett til Sko-
gen, og at Torolv hadde gjort Arvsvik· Det var
ein Snmar, som Snorre sende Trielarne sine til
aa hoggci i Skogen, og dei hogg niykjeTimber og
lnnna det, og dermed for deiheim. DaaTimbret
heldt paa og torrad, let Arnkel paa det, at han
vilde henta Timbret, men det vart inkjeuokot av,
men han bad Siiudegjcetaren sin passer paa, naar
Snorre let henta Timbret, og segja sraa. Dcici
Timbret vai· tnrt, sende Snorre tri av Trælarne
» sine etter det og sette Haab som hoyrde til Fyl-
gjet han-3 Snorre, til aa vera med og verja dei.
Dermed for dei og klyvjad Timbret paa tolv
Hestar og gav seg paa is,·»4)eimvegen· Sandegjietaren
hans Arnkel merkad Ferdi deira og sagde det til
Arntel, og han tok Vaapni sine og reid etter dei
og naadde dei att millom Stielkssciii og Holar.
Strakst han tom etter dei, sprang Hant avHesten
og stakt etter Arnkel med Spjotet, og det raatad
iSkjolden, men han vart inkje saarad. Daa
spramz Arnkel ned og statk etter Hauk med Sij-
tet og raakad han paa Midtem og han fall der,
som no beiter Hanksaa Daa Trielarne saag, at
Hank sall, tok dei Beini paa Nakken og lagde heim,
og Arnkel jagad dei radt ntfhr Øksnabretknrne;
der sundde Arnkel og dreiv Timberhestarne heim
til seg og tok av dei Timbret, og so sleppte han
Hestarne og feste Reipi upp paa dei og styrde dei
heim, og no gjekk Hestarne, til dei kom heim til
HelgafelL Dettci spurdest nmkring Alt var stillt
det Aaret, men Vaaren etter lagde Snorre Sal
mot Arnkel paa Torsnesthinget, fyr di han hadde
drepet Haiik, men Arnkel stod paa, at han skulde
. inkje bøtii, daa Hauk hadde teket paa honomsyrst.
Baade tvo samlad mhkje Folk, daa dei for til
Tinget, men Enden vart, at Arnkel skulde inkje
gjevii Bot, og Sciki vart spilld shr Snorre Gode.
Deriiied reid dei heim sraa Tinget, og no var
det fcel Uvenskap millom dei nm Sumaren.
Der var ein Mann, som het Torleiv sraa
Anstfjordarue, som hadde vortet fredlans og kom
til Helgafell um Hansten og bad um aa faa vera
hjaa Snorre Gode, men han viste han fraa seg,
men dei samsnakkad fælt lenge, fhrr han for av.
Derriied for Torleiv inn paa Bolstad og kom uni
Kveldett og laag der um Notti. Arnkel stod upp
tidleg nm Morgonen og neglde ihop Deri tilFor-
stova, og daa Torleiv stod upp, gjekk han til Am-
kel og bad han takamotseg Arnkel svarad helder-
seint paa det og spnrde, nm han hadde raakat
Snorre Gode»· «Eg raatad han," sagde Torleiv,
«men han vilde ikkje gjera nokor Greida med meg,
gzkog inkje hev.eg vidare Hug paa aa sylgja slik
Mann, han hev nokot Hopehavande med.« «Eg
er inkje so viss paa det,« segjer Arnkel, »at det
vil ganga betre med Snorre, nm han gjev deg
Kosten." «Eg held paa det, at eg vil vera her hjaa
deg," svarad Torleiti. «Eg er inkje vand til aa
taka mot l.ltanbygds-Folk," sagde Arnkel. Dei
snaktad um dette ei Stund, og Torleiv dreiv paa
og vilde vera, og Arnkel drog seg nndan. Daa
horad Arnlel Okeii (Labbanken), og medan lagde
han sraa seg Visi. Torleiv tok houpp og svingad
ho fort hver Hovndet sitt og var meint paa aa
setja ho i Hovndet paa Arnkel. Men daa Arnkel
l)ot)rde Kvinen, smatt han nndau, og lyste Tor-
leiv upp paa Vringa paa seg, og daasekk ein sjaa,
t··ven som sterkaste var, for Arntel var ein stert
Mana. Han slengde Torleiti ner so hardt, at han
heldt paa aa daanad, og Øksi sank nt or Handi
Hovndet paa T·orleirs og gav han Vanesaar. Det
Ordet gjekk, at Snorre Gode hadde sendt han til
aa drepa Arutel, men Snorre ansad inkje paci det
og let kvar snakka, som han vilde, og soleids gjekk
eit Aar:
lHausten etter ved Vetteruaetarne hadde Suorre
Gode eit stort Hintsthestebod og baud til seg
Venerne sine, og dei drakk tett. Dem tok dei paa
med Mannjaumimj og snakkad um kven som var
den gjcevaste Mannen der i Bhgdi og den største
Hovdingen Diki fleste heldt paa Siiorre Gode,
og andre heldt paa Arnkel. Daa sagde Torleiv
Kimbe: «Kvifhr trættiir de um slikt, som alle
kann sjaa?-« Dei spurde, tvathau haddecmnemim
som Grnnn fyr det. Dcici sagde T·orleiv: «Arn-
kel svnest meg aa vera den allerstørste Hiiii hev
ingen Fvlgjessimnui, som Snorre hev drepet, lig-
gjande nbott ved Garden sin, men Hant, Fhlgjes-
mannen hans Snorre, som Arnkel hev drepet,
ligg her ved Garden nbott« Dett(i totte Folk var
Mann helder, som jamleg ligg under syr kvar«
paa han, og Arnkel sekk teket ho og sette ho i.
mhkje sagt, men at det likvasl var sank, og no
vakt det ikkje snakkat meir um detta. Men daa
Folk for sraa Gjestebodet, tok Snorre ut Gaavnr
til Venerne sine. Dcia han og Torbrands-Sonerne
skildest, gjekk Snorre til Torleiri Kimbe og sagde:
«.Her er ei Øks, Torleit), som eg vil gjeva deg;
eg hev ingi, som er so langskjeft som denne, men
ho vil endaa inkje naa til Hovndet paa Arnkel,
naar han hohai« paa Orlygsstad, nm dn stend
heime iAalftafjorden og høgg". Torleiv tot mot
Dksi og sagde: »Det kaun du vera hngheil paa,
at eg skal inkje vera sein med aa hogga til Arnkel,
syrst du er ferdig til aa hemna Hauk, Fylgjes-
mannen din.» Snorre svarar: «Eg hev Rett til
aa krevjii av dykk, Torbraiids-Sø11eriie, at de
speiar etter, naar me kamr faa Tcik i Arukel, og
moter eg inkje daa, so kann de lasta meg somykje
de vil, soframt de varar meg nm det.« lHermed
skildest dei, og baade Snorre og Torhrands-Sonerue
let so, at dei var reidnge til aa drepa ArnkeL
men TorbrandsEonerne stnlde halda Vakt·
llm Kyrkja og Vantrni
heldt den teologiskik Professoren Fredrik Petersen
eit Fyredrag i siste Stiftsmote for lllristiania
Stift, som det hev vortet mykje Strid nm· Mor-
geubladsprestarne likar det ikkje, daa dei tykkjer
det er viel frilyndtz men andre hev tanskje fnnuet
at det forkje var so frilhndt elder so, tlaart som
det tunde voret· Eiii Mann hev gjort so viel aa
gjera eit Utdrag av Fyredriigel aat «Fedrh." paa
:)iorsf, og her tek me inn dette, daa metenkjer det
er mange av Lesararne vaare, som vil verii glade
ved aa sjaa, tva Eiii av vaare mest kjende og vhrde
Kyrtje-thitoritetar meiner um det store Spiirs-
maalet·.
Magti aat Vantrui sor Tii hevtvo(d)·rnnm1r.
Djupaste (8·)rnnnen, det er no Hagen te aa fhlgje
vaart eige Hjarta, og lohse oss sraa Gud og hans
Log. Ser Eiri ikkje det, so tann Eiii paa ingen
Maate forklaare den Arghngen, som dei viser mot
Kristeudomem endaa deisegje1«, at han er so gamal-
vorten og ntlivd, at han maa falla av seg sjolv.
Men det er eit Anna au, Vantrni kjeiii imote,
eiti Mannshug som er god: Trongi til mum-
skap og Framstig
Det er Samauheng
Kultnr.
Kulturen treng Religionen: Mannen lreng
ein Livsstranm av Ildelssiiirt og hoge Tanken-, han
millom Religion og
Colnmha.
Korsitansk Forteljing etter Profper Y)teriiiiee.
(Framhal·d).
Diia Orso var gjengen npp paa Rome, lett
Colnmba Saveria og Gjietarsiriirie leggje seg og gav
seg etter aaleine i Kjolen for aa laga Braceio
Ender aa daa stansa ho og lydde og tottest vente
utaalegt paa, at Bror« henniir skulde leggje seg-
Daa ho endeleg trudde, han var somna, tok ho
ein Kniv, provde um han var kvass3, stakk dei
smaa Fotenne sine i store Filtsko og steig inn i
Hageti utan aa gjera minste Staak.
Hageii var kringsett av Mnrar aagrensa npp
til ei noko stor Flot innegjerd av Helterz her gjekk
Hestanne; for piia Corsikii kjenuer dei ikkje stort
til Stallar. Oftciste slepper ein dei ut i Marki
og last dei bruka sitt eige Vit til aafinneseg Foda
og live seg mot Kulde og Regn.
Columba opna Hageporten med same Var-
hugen, steig inn paa Jotide og blistm sagte; paa
deri Maaten lotkci ho til seg Hestanne, som ho
ofte bar Brand og Scilt til. Sosiiart den Svarte
var komen nær nok, treiv ho han hardt i Man
og klayvde Ohra hans med Kniven. Hesteit gjorde
eit fælt kas og sette til Sprangs, skritande av
Piite, som Hestar stundom tamt gjem. Columba
var no nøgd og drog attende inn i Hagen, daa
Orso opna Glase og ropa: «Kven er der?» Sam-
stnndes hoprde ho, han spende Gevcere. Til Lykke
for henne laag Hageporten heilt i Skngge, og der-
til var der eit stort Fiketre, som loynde ho noko.
Snart saag ho ein Ljoske frasa npp i Rome aat
Bror siic og tenkte seg daa til, at han streeva med
aa kveikje Lampa si att. Ho skundii seg daa aa
lata att Hageporten, og meddi ho leet seg glide
nedetter Muren soleids, at den svarte Klædnaden
gjekk saman med Skuggen sraa det mvrke Espi1-
lierlauve, rakk ho so vidt inn nokre Minuttar shrr
Orso synte seg.
»Kva er tids?» spurde ho.
»Eg totte der var nokon. som opnaHagepor-
ten,» sa Orso.
«Det er ikkje Naad.
Men gakk og sjaa etter.«
Orso gjorde ein Tllr gjenom Hagen, og daa
han hadde set etter at Porteii var stengd, gjekk
han inn att, litt skjemd hver aa ha gjort Stiicik
for ingenting.
«Eg er glad, Bror,« sa Colnmba,"at du vert
so klok, som ein maa vera, naar Eiii stend slik
som Du.«
»Dn lærer meg upp«, svara O-so. «(83od-
natt.«
Um Morgonen var Oitso uppei Ottii og
serdng til aa draga. Hliii var klædd som ein
Hunden vilde ha gjvytt
Mana, som skal symk seg for ei Kvinne»han vil
tekkjast —— men og som ein Korsikanatz som ligg
iVendetta Utanpaa ei blaa Trvha, som satt
tett til Kroppen, bar han yver Aksli i ei gren
Silkesitor ei liti Vletkoskje med Patronarz Stilet-
ten var sinkkeu i ei Sidelnme, og i Haandi heldt
han den sagre Mantonbprsa, ladd me Knluv
Mea han i all Foast dratk eiii Kopp Raffi, som
Columba skjenkte i, hadde eitt Gjeetar gjenge stad
for aa sadle Hesten. Orso og Shsteri fhlgde strakst
etter og gjekk inn paa Jorde. Gjietaren hadde
teke Hesten, men strakst sleppt baade Sadel og
Bigsl og stod sont fjetra av Rasdsla, mea Hesten,
som minntest Sciiire fraa Notti var raedd sor det
andre Oyra og. "
«Naal sknnda deg!" skreit Disso.
«Hal Ors’ Auton’i ha! Lrs’ Anton’l« ropa
Gjastarem »ved Madonna’s Blod! ved . . .« Det
tom stroymande Banningar ntan Tal-og ntan
Etide.
»Kva er som hev hendt?" spnrde Columba
Alle i Hrlse gjekk burt aat Hesteii, og daadei
saag han blodntt og med kloryvt Øvra, vart det
eit Rop sraa alle av Forstoknad og Harme. Eiit
maa vita, at det aa skamsara Hestenaat livenen
sin, det er for Korsikamiranne ei Heiiiii, ei.1lt-
maning og eit Trngsmaal nm Drap. «Einasteit
Bhrseskot kann sone slik skaunneleg 0Itjerd." En-
daa Orso hadde livt lenge paa Fastlandis og difor
hadde dette mindre klaart for seg enn dei andre,
kann det likvcel hende, at nnt det var komet ein Bar-
rieini-mann just no, so hadde denne fengehotesor
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
