Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
ENG skolen, å nn rms mm +
å
ETT MRS 05 kl ET
Fedraheimen.
— DOG OOO—————
Pris fyr Fjordungaaret Kr. 1.10
med Porto og alt.
Betaling fyreaat.
Eit Blad aat det: iorske Folket.
Lysingar kostar 10 Øre Petitlina,
og daa etter Maaten fyr større Bokstavar.
TE den 16de April 1881.
Aarg.
Torkjell og Ingebjørg.
Forteljing fraa Bondebygdi av Har.
(Slutten.)
V:
Men Torkjell sveiv i ymse Tvilar;
de var denne Knuiten, som leika i
Hugen hans; han visste, at han hadde
fare etter Ingebjørg, men han vilde
daa vone de beste i lengste Lage.
Han vilde ikkje spyrje og frega noko
etter de hell, han var som rædd for
de au. — Han bar de berre i seg
sjølv. — So lei og skrei de utetter.
So var de ein Gaang frampaa
Vetteren dei skulde av paa Heu etter
Høy, Bergjekaranne. Som dei daa
hadde gjort fraa seg paa Støylen, lesst
paa Høye og havt seg paa Heimvegen,
so gjekk dei etter Lassi og tala saman.
Nei kva er de, som stend hera, sagde
Odd, peika burti Vegabradden og gav
seg te aa lesa, - Det var skrive som
eit Namn burti Snjohaugen, med store
Bokstavar: Knut» og Ingebjørg
las han halvhøgt. Torkjell bleikna og
mælte ikkje Ore. Aa, de er Knut
Hauge og Ingebjørg Kaasi, sagde Odd.
Jau; de var Von de; de hev no len-
gje vore noko imillom dei, de var
greidt aa sjaa. De er ei ven Gjente
Ingebjørg; de var ikkje undrandes ho
Se vende Hugen paa ein slik Kar
1, ho, sa’n. — Men Torkjell svara in-
gen Ting; han hadde seg straks fram-
yver og sette seg paa fremste Lasse;
no hadde han høyrt nok.
Men de var Odd, som hadde vore
ute med Spili sine-att; de var han
som hadde ripla Namni paa Snjoen,
daa dei foor uppetter, men daa hadde
Torkjell vore i Fyrevegen og Inkje
merkt.
VI.
ter dette var Torkjell sutefull.
vs var de, som han hadde set og som
Odd hadde sagt, som sette han te
Hjarta. Er de ikkje truande noko
Kvende daa, tenkte han; han gjekk
og sveiv og Inkje hadde han Hug og
- Vilje te gjera.
Kva er de tiss med deg, sagde Odd
,.te han ein Dag; du gjeng og sviv som
du var ein Lesar; du skulde vera med
meg aa fara etter Gjentunne, Gut, de
er morosamare hell aa sitje soso hengje
For de hadde Torkjell aldri dreve,
fare etter Gjentunne; men den eine,
som var i Hugen runni, den kunde han
ikkje gløyme.
So var de ein Dag sia, Odd gav
seg te aa glo paa han og flire: Haa
— eg meiner Guten er komen paa Gif-
’um slikt ?
————————— ene ERR NNN RPP
tetankar eg! jau de skal du sjaa. De
er ho Ragnhild veit du; — ja de er
plent ho Ragnhild. Men daa vart
Torkjell vond og meinte han kunde
passe sjølv sine Giftetankar, Odd. Men
han skyna de, at han laut vara seg,
so Folk kom ikkje te aa bisne, og etter
dette tok han seg fyre aa halde meir
Lag med Odd. Tok so denne paa og
erta han for Giftetankanne att, so flaug
han upp, vart vond og sagde, han
skulde nok syne, han brydde seg ikkje
Paa den Maaten kom han
te aa fylgje Odd burti Mangt,
han fyrr aldri hadde tenkt paa. For
ettersom Sturen domna, vart han meir
likesæl med all Ting, so de liksom var
ein Mun betre i aa svinge Tankanne
burt. Og de var ikkje so lenge, fyrr Tor-
kjell flaug likso galen som Odd og
dei andre og for etter Gjentunne baade
hit og dit.
VIE
De var ei gamalvori Gjente, het|m
| Eli, som hadde ei Stoge paa ein Sta,
som het Graamoen; men dei kalla ho
jamnast Graa-Eli, for ho var vond og
graa mot alle, so nær som mot unge
Gutar. Ho var ven som eit Troll, men
var orgjeti baade for Eit og Anna.
Der plaga Ungdomen jamnt aa sam-
last um Vetteren; dei helt te i Stoga
hennar; de var rumsamt der, for de
var ikkje Fleire i Huse enn ho og
gamle Far hennar, som hadde av Kassa.
Der dansa dei, der sat dei spila
Kort um Brennvin og Gjentur, der tura
og drakk dei, og der slost dei; var de
noko Styggt, som hadde hendt, so
heittest de jamnt, at de var paa Graa-
moen.
So var de ein Sundagskveld; de
hadde vore tungt og raatt Ver heile
Dagen, men um Kvelden klaarna de
upp; de vart bjart Maaneskin og lett
i Lufti, so Ungdomen vart huga paa
Leik og Moro. — De var komne nokre
Gutar te Bergje; Odd skjenkte Brenn-
vin baade paa Torkjell og dei, og daa
de lei paa, kom dei setjande halvfulle
inngjenom Tune paa Kaasi. De heldt
te ein Gut der, som het Øyvind Jon-
son, de var morosamaste’ Sellen aa
hava med paa Strok og Stim. Odd
gjore seg Ærend inn og sagde, han
«| vilde faa tala med Øyvind. Han laut
laga seg te vera med dei, dei skulde fara
ute, de var daa so fint eit Ver au ikveld;
Eli. tok nok mot dei ho, um dei var
aldri so mange: Han sto ute Torkjell
au, og so hadde dei Brennvin med.
Dette sagde han so halvhøgt burtaat
Øyvind, men laga de so, at Ingebjørg
som
høyrde kvart Ore. Ja so vart han med
Øyvind au, og so bar det uttetter Bak-
kanne med ein Song og ein Styr —.
Ingebjørg mælte ikkje Ore den
Kvelden, ho sat berre og saag beint
framfyre seg burtmed Gruva, eit Bil
var. ho bleik og eit Bil eldende rau,
SO (Mor hennar spurde, um ho var
kle. Nei ho var daa ikkje klein
hell men ho sat berre og stirde.
Um ei Stund gjekk ho ut. De var
lydt og stillt, Maanen han glitra og
glein — daa høyrde ho, de kom Ein
ragande uppetter Vegen, han gjekk og
song med drukkje Mæle so hart og
høgt, at Ljomen tok de att mange
Vendur. Ho vart standande og lye
paa de, og ho skilde kvart Ore.
Aa Eli Knutsdotter lekkre Tausi,
ho heve sprengt mangein Bramanns Hause;
aa [li Knutsdotter vond og graa,
men Gutann* svive baad” te og fraa.
i
| Aa Eli Knutsdotter kraup paa Hjellen,
daajfor han etter den Bergjesellen;
men der var fyre baad fir" og fem,
men Torkjell Torsteinson seinste kjem.
Aa Torkjell Torsteinson steig paa Stette,
daa gaadde han, han for te aa glette; *
aa Torkjell Torsteinson han vild’ upp,
men fort han nedatt” kom hovustup.
Men ytst paa Lemen laag Herbjønn-Sluggen,
der fekk Torkjell Tak i den lange Luggen,
der reiv han Sluggen med seg te Golv,
aa du, maa tru de i Veggjenn’ skolv.
Aa der vart Dragsmaal og der vart Lentur
og Nappetak millom gaste Kjempur:
aa der vart Dragsmaal i Fyllehus,
dei slo sund Koppar; dei slo sund Krus.
Daa sprang ho i eit. burti Løa,
kasta seg ned og tok te aa graate.
Det var lenge sia ho hadde fenge graate
so ut, men no braatok Suti ho, so ho
var ikkje go te aa taka de med Maate.
Aa den som kunde fri han fraa alt
de vonde; Gud hjelpe han og Gud
hjelpe ho, dei var visst ikkje sæle no-
kon av dei! Ho studde Haandi mot
Veggen, ho var som sjuk, ho tottest
sige ende ned, det vart svart for Augo.
Aa Gud betre meg, sette ho i høgt —
ho visste ikkje kva ho gjore. De var
som ho ikkje raadde seg sjølv. Dette
hadde ho aldri kunna tenkt paa ein-
gong hellest — de bar utigjenom Bak-
kanne med ho, ho visste knapt kor de
bar, og ho torde ikkje tenkje paa, kva
de var, ho vilde. Men ho sprang, og
ho smaug, alt te ho kom ut paa Graa-
moen; ho kraup innaat Glase — jau,
der var han; de var som ho gløymde
alt anna og ho hugsa ikkje etter, kor
ho var, ho tenkte berre paa han, som
hadde svike ho: Daa tok ho te kva
med Skjelvog graatande Mæle:
——Ä—————— ss SSE
Aa visste du kossi eg deg lika,
aldri i Væri du kund" meg svike;
aa visste du koss eg lika deg,
aldri i Væri so sveik du meg.
Du tykkj! kje vondt, um eg gjenge græte,
du veit eg hev ingen annan kjære;
du tykkj" kje vondt aa sjaa Taarenn renn—
aa Å er du, som velde min Hug er sprengd.
Men daa ho hadde sunge litt, fekk
ho fastare Ljo for seg, og de siste
Verse kom skjerande so kallt gjenom
Surren i Stoga. Dei vart var ho, ho
høyrde Glis og Laatt, men ho liksom
ikkje høyrde hell såag nokon Ting uta
Ein, og han stirde ho berre paa. Men
daa tok de i Døri, og ho te Sprangs
og inn i Skogen. Men Torkjell gaadde
straks de SPRE Andlite paa Ruta,
og han kjennde de fulla væl. Han
sat og lydde paa med ho song, som
han var burtgjeven.. De kom som ei
Tyngsle paa han, han vart bleik og
gjekk ut. Men daa var ho alt burte;
han leita all Sta, men fann ingen Ting.—
Braatt so kom de ein Ljo fraa uppe
i Bakken so høgt og So GE at han
aldri hadde høyrt det villar.
Dei Løyndekvellanne, me hev halle,
de sa” du sjølv, at du gløym” dei aldri;
dei Løyndekvellanne me hev havt,
du gløym” dei aldri, de hev du sagt.
Den fyrste Gaangi vart Hugen broten,
og sia fekk eg "kje Hus te Noken;
aa um eg gjekk meg so lang ei Lei,
nei aldri fær eg att Hugen meir.
De var berre so de skar igjenom
Skogen. De sveiv fram gamle Minne,
for Torkjell, de for som ein Agg igje-
nom hån — var han daa endeleg laga
te fara soso.som han hadde gjort. Han
laut etter, han laut tala med ho, koss
de so maatte vera. Han lagde upp-
igjenom, alt de han orka. Men då
ho vart var de, lagde ho au te -igjen.
ho fyre og han etter. de bar gjenom
Holt og Runnar, so Haare hennar losna
og valt utyver Heranne, og ho rei
seg te Bloss 1 kvasse- Tynnertein, men
ho vyrde ingen Ting, sprang og sprang.
Men ban muna innpaa, han fekk sjaa de
ljose Haare sveiv millom Buskunne, de
glittra i Maaneljose. Stans, stans!
ropa han. Daa seig ho ned, ho kom
ikkje lenger; so høyrde ho de skraavs
og ER i Snjoen, han kom nærmare
og nærmare. Ingebjørg, ropa han,
men daa høyrde ho ikkje meir, ho var
som i Uvit. Ingebjørg ropa han, koss
er de laga med deg? Men ho laag
bleik og sansa seg ikkje. So reiste
han paa ho, tok av seg Trøya og lagde
kring ho. Um eit Bil slog ho Auge
upp og saag paa han so kallt og stivt,
at de gjekk han te Merg og Bein.
men so bar ho te aa graate. So vart
på
ø
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
