Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Pris fyr Fjordungaaret Kr. 1.10
med Porto og alt. Betaling fyreaat.
——— DODD —————
Bit Blad aat det norske Folket.
Fedraheimen.
Lysingar kostar 10 Øre Petitlina,
og daa etter Maaten fyr større Bokstavar.
No, 45,
Kristiania den 12te November 1881.
Gartuffe.
Lystspel i 8 Bolkar av
Moliöre.
(Framhald.)
Dorine.
Dafne, Grannkona vaar, og dertil hennar Mann,
Er det kje dei, som dette Snakk hev faat istand?
Dei, som no blidast er og oss kan faa te læja,
ei sidan hava mest av vondt um oss aa segja;
21 Folk, dei skyna godt aa gripa alt med Hast,
4jen minste Flekk, ein hev, den kann dei halda fast.
Aa hreida Drøsor ut er deira største Gleda.
Foi’ den, som kveda vil, legst Visor til aa kveda.
Dei tru, naar annan Mann dei kunna gjera svart,
At dei daa verta sjølv snart baade blank" og bjart,
At naar hjaa andre dei kann rangt og Urett røyna,
Dei vona daa, dei kann sin Last og Lyte løyna,
At dei alt vondt og vrangt, som um deim verter sagt,
Af kristleg Kjærleik fær paa andres Aksler lagt.
Fru Pernelle.
All denne Preika der ej Ljos i Saki giver.
Me vita, Fru Oronte ein sedug Livnad liver
Og mykjet gudleg er; men Folk hev meg fortalt,
At strengt ho dømer dykkar Liv i eit og alt. —
Dorine.
Det Mynstret det var godt! det kann kje betre vera,
Den Kona dygdug er, aalvorleg, streng i Læra.
Men hennar Andlit er av Elda krotat ut;
Ho heilt av Moten er, det velder henne Sut.
So lengje der var Von um Mannfolks Lynne vinna,
Var altid ho av deim, som gjerna let seg finna.
Men daa med Sorg ho saag sit Auga verta surt,
Daa vende ho sin Hug fraa heile Verdi burt.
Ho no med Visdomsskrud sin Vænleiks Tap vil
løyna.
Og hennar Gudlegskap skal alle no faa røyna,
Soleides trøystar seg kvar hugvarm Bidledros,
Naar alle Bidlarne dei gjenget hev sin Kos;
Med eit dei verta daa so vituga aa visa;
Aat Kjærleik, Kjælenskap dei flira og dei flisa;
Allting mismæta dei, ei nokon Mann vert spart;
Kvart Menne, nær som dei, vert baade ljot og svart.
Og lydt dei lasta deim, som Livet enno njota,
Og yver alle Folk dei Staven vilja brjota;
Dei pina Livet av seg, naar i einlegt Stand
Dei sjaa den Gleda, som dei sjølv ei njota kann.
Fru Pernelle (til Elmire.)
Verdotter mi, ja du, den Preika vil du høyra!
Det Snakket likar du, det klær deg godt i Øyrat.
Det var vel Von, at det skuld tagall gjera meg;
Men enno hev eg Røyst — og eit Par Ord til deg:
Med Sanning, seg)” eg, hev min Son gjort vist og
herlegt
Den Gong, han i sit Hus tok inn Tartuffe so
kjærlegt.
Der heve Himeln sjølv ein Hjelpesmann dykk sendt,
Han dykkar heile Hug fraa Syndi vil faa vendt.
Personarne: Fru Pernelle, Orgons Mor. Orgon, Mann
til Elmire. Elmire, Orgons Kona. Damis, Orgons
Son. Mariane, Orgons Dotter. Valére, Kjærasten til
Mariane. Kleante, Bror til Elmire. Tartuffe. Dorine,
Kammergjenta til Mariane. Ein Rettstenar. Ein Po-
lititenar. Flipote, Tenestgjenta til Fru Pernelle.
ATT TTS TT
Til dykkar Sælebot de bør hans Maning høyra,
Til kvart hans Sannings Ord de borde leggja Øyrat.
All Moro, Lyst og Leik, det alt er Djevelskap;
Det Satans Paafund er og berr” til Tjon og Tap.
Eit godt og gudlegt Ord ein høyre kje dei tala,
Med Drøsor og med Vaas dei seint og tidleg mala.
Og Grannarne dei faa sit Pass paaskrivet pænt,
Baktale rundt ikring — det er slett ikkje vænt.
Ja endaa kloke Folk kann bli’i Hovde tullutt,
Kven kann vel høyra slikt og ikkje verta skrullutt?
Der Skravlekjeringar hev bygt seg upp eit Slott,
Der — hev ein Dokter sagt — der gjeng det aldri
godt,
Der gjeng det verre til, enn som det gjekk i Babel,
Kvar Skravlar hev sit Maal, si Røda og sin Fabel.
Og — no eg kjem paa det, som han meg hev
fortalt...
(ho peikar paa Kleante)
Nei stend han ikkje der og berre lær aat alt!
Gakk, finn upp nokre Narr, som med deg kunna flire!
Eg vil kje segja meir.....
, (til Elmire) :
Far væl no, Fru Elmire!
Ver viss paa det, ei snart du tek meg no imot!
Her annan Skikk maa bli, fyrr eg set her min Fot.
(ho gjev Flipote eit Drag under Øyrat)
He? stend du enno her, di leide Ravletaska?”*
Du gapar som ei Gaas; jau, lystigt skal eg baska
Di nasevise Taus! Avstad! ....
Andre Mötet.
Kleante.
’Kleante.
Dorine.
Eg kann kje gaa,
%g helles kunde meg ei nye Skjelling faa
Hjaa denne gode Mor...
Dorine.
Det er kje verdt, du tegjer,
Men Skade er, ho fær kje høyra, kva du segjer,
Og ei til Attergjeld ho deg fær kalla god;
Den Tittel ei ho tok imot, um her ho stod.
, Kleante.
Eg skynar ikkje paa, kvifyre ho seg plagar,
Og slik fyr den Tartuffe ho syter alle Dagar.
Dorine.
Aa ja, det er vel leidt, men leidare det er
Enno med hennar Son, Orgon, Husbonden her.
Han, som var vis og klok i Aatferd og i Læra,
Han, som av Kongen sjølv var halden høgti Æra,
No er han vorden reint ein Tull, ein Tufs, ei Gaas,
Alt sidan hit Tartuffe kom inn med alt sit Vaas.
Han honom elskar meir, enn Kona, Born og Moder,
Det reint utrulegt er; han kallar honom Broder.
I alle Ting sin Lit han heilt til honom giv
Han gjerer ingjen Ting, som hin ei fyreskriv. —
Han kysser, fegner han, —det reint er til aa fæla —,
Han med ein Kjæraste ei kunde meire kjæla.
Ved Bordet der Tartuffe den beste Plassen fær.
Han eter som for seks eld” sjau, naar han sit der;
Kvar beste Bit han fær — av deim haningjentapar —
Og fær Velsigning til, naar mett av Mat han rapar.
Han er vaar fremste Mann; med eitt Ord vert det
sagt:
Han hev vaar Husbond heilt uti sitt Vald og Magt.
EEE
Kvar Gong han rører seg, det hender eit Mirakel,
Kvart Ord utav hans Munn det gjeld for eit Orakel*)
Han veit aa nytta vel si Magt so klokt og godt;
Vaar Husbond han til Takk gjer berre Skam og
Spott,
Han Pengar kann med Skrymt kvar Dag fraa honom
draga,
Og med Skinheilagskap snart Livet av oss plaga.
Til Tenar heve han ein listig Gategut,
Som preikar for oss stødt og veld oss mangei Sut;
Med styggast Augnelag han til vor Klædnad fliner ;
Til Hovudpynt og Bond og Silkjeplogg han griner.
Utav ei Helgonbok eit Kniplingssjal han treiv,
Med heilag Harme det i mange Stykkje reiv.
Han bannad det so stygt — d’er fælt aa tenkja
paa det —
At det var Djevelns Verk, han trottad” ikkje sjaa
det: —
Tridje Mötet.
Elmire. Mariane. Damis. Kleante. Dorine.
Elmire (til Kleante.)
For at du var kje her, du heppen vera maa,
At hennar Preik i Porten du slapp høyra paa.
Men eg hev gaatt det no, min Mann han kjem
tilbaka;
Eg inn i Stova gjeng og vil mot honom taka.
Kleaunte.
No vil eg venta, for eg ser han kjemer der,
So eg kann ynskja han vælkomen atter her.
Fjorde Mötet.
Kleante.
Damis (til Kleante).
Kann du kje til han um mi Systers Brullaup røda?
Damis. Dorine.
Eg ottast, at Tartuffe oss snart kann gjera Møda;
Um han med Fantestrik min Far i Knipa fær,
Med tunge Slag han daa paa meg og henne slær.
Min gode Ven Valére af Hjartat elskar henne,
Og for hans Syster eg kann kjenna Hjartat brenne,
Men um ....
Femte Mötet.
Kleante.
Orgon
(som kjem inn og ser Kleante).
God Dag, min Bror! god Dag!
Kleante.
Vælkomen heimatt her, og ver i beste Lag!
I Bygdom kann ein vistnog liti Moro henta.
Orgon
(til Dorine, som vil gaa).
Dorine, høyr! .....-
(til Kleante)
Verbror min! bi, eg bed deg
ventar.
Du vil orsaka meg, at eg deg spyrer kort:
Korleides stend her til, fraa den Tid eg gjekk bort?
(til Dorine)
Seg meg no kort og godt, korleides alt seg lagar?
Um her gjekk heppet til i desse tvinne Dagar?
Orgon. Dorine.
*) Desse tvo siste Linjor kunde ogso lyda: Det minste
Verk av han vert for eit Under haldet; kvart Ord
utav hans Munn er som fra Himeln fallet.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
