Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
20
Fsdraheimen.
4de Februar 1882.
vyrde Krigsministeren. um han ver-
- keleg trur, at de æ mindre naud-trengt
at Offiserarne æ, som dei ska vera.
enn at dei Meinige æ de.”
Den ville Rosa hell Speiaren.
Forteljing fraa Amerika av
Mabel Frothingham.
2. Stykkje.
Eg talar med Sydney.
”Kvya er tids, Tom?” spurde ho.
”Kvifor ser du so aalvorsleg ut, og vil
kje svara?”
”Avdi,” svara eg, i ein Tone liksom
eg ikkje vilde støkkja ho, ”det er ein
aalvorleg Grunn fyr mi Ferd til Fure-
- skogarne.”
”Tom,” ropte ho. seig attende
og saag uttil aa vilja uvita fyr Rædsla,
”du maa kje segja, at du hev veike
Lungor, du maa kje.”
Eg vart tvihuga med det same.
Skulde eg halda fram med dette Paa-
funde, hell skulde eg gjeva uppe baade
mi Skogferd og min Sjukjei Lungorne?
Men nei, det siste hadde eg kje
Mot til. Eg vilde staa ved det, eg
alt hadde sagt, og eg vilde koma atte
fraa Skogjen som ein, som hadde
vorte frisk ved dess lækjande Eigjen-
skaper.
Naar Sydney kom i Hug dette,
vilde ho gladeleg forlaata mi Finvisa
og vælsigna den Dagjen, eg reiste til
denna helsesame Skogjen.
Med desse Tankarne for gjenom
Hovude mitt, venta Sydney uroleg paa
Svar.
Eg gav meg eit lett Slag paa
Bringa: ”Skulde eg forlata Gjenta mi
hellest?” sae eg og saag so so sorgalt
inn i dei medynksame Augo hennar.
Daa Sydney fekk dette Svare, hadde
ho Lumedukjen upp til Augo og saag
ut til reint aa smelta i Taarer.
”Aa,” hiksta ho attum Lumedukjen,
”dette er fælt! Eg kann kje bera det
Aa, kvifor hev du kje tala um det
fyrr, Tom?”
”Hyss!” sae eg, dette maa vera
løynt for alle utan deg. Eg hev kje
tala um det korkje til Nelly hell til
Farbror. Eg vilde mykje helder faa
Last-ord av dei enn knysja Hjarto
deira. Men fyr deg, Sydney, hev eg
ingi Løyndomar — du hev Rett til
aa vita alt som skil meg, endaa eg
meiner eg vilde ha tagt um det fram-
* Jeides, hadde det vore mogelegt.”
Sydney kom med ein liten kjøvd
Snykt, daa eg slutta, og syntest ikkje
ha Lyst til aa koma fram fraa sitt
Tilhald attum Lumedukjen.
”Snilde du,” sae eg, og tok baae
Hendarne hennar, ”tak kje dette so
til Hjarta, eg naudbed deg. Den som
veit, kva den helsesame Lufti i ein —
”Aa Tom, Tom,” tok Sydney fram-i,
”Hjarta mitt vil sprekka ved Tankjen
um Faare fyr deg — um mitt Tap,
fyst du skulde falla burt.”
Nei, nei;” sae eg, og vilde stogga
ho, ”sjaa kje Saki fraa den myrke
Sida, sjaa ho fraa den ljose.”
”Eg kann kje, Tom. Me vil ofra
vaare Ynskje fyr dine — me vil gjeva
upp Sjøen og vera med deg til Skog-
arne.”
Ho slepte ned Lumedukjen, med
ho tala, og synte fram eit Par oveleg
raude Augo og ein Rose-knupp av ein
Munn, som bar Merkje paa ei Sorg,
som ho strævde hardt med aa stilla.
I alle Fall trudde eg den Gongi
det var Sorg, men hadde eg visst um
eit Samtal, ho hadde haft med Nelly,
Syskinbarne mitt, Kvelden fyreaat, vilde
eg haft sterke Tvilsmaal um det, og
ha merka, at den Uroi Sydney viste
ved dette Tilfelle, likna kjøvd Kaat-
leik likso mykje som Sorg. Men eg
mistrudde ikkje. og vart svært kjus,
daa ho saest vilja vera med meg, naar
eg just vilde finna den største Fridomen.
”Aldri, aldri,” ropte eg, med same
eg fekk atte Maale. ”Eg kunne kje
løyva slik ei Ofring; det er kje til aa
tenkja paa ein Augneblink.”
”Kjære Tom, det vil kje vera nokor
Ofring,” segjer ho med sit mildaste
Mæle, ”og so er det mi Plikt umfram.
Seg kje meir, eg hev sett meg det
fast fyre.”
Det hadde eg med — sett meg
fyre, at Sydney ikkje skulde faa full-
ført sitt galne Paafund,
”Men tenk etter,” sae eg etter ei
stutt Togn, ”all den Møda du kjem til
aa faa.”
”Eg hev tenkt etter det,” svara ho
skjott. ”Ingi Mødor vil avstyggja meg
fraa aa vaka yve di kostasame Helsa,
kjære Tom.”
Eg sukka og sae med meg sjølv:
”Dette er for mykje av det gode —
svært smeikjande, men fælt ulaglegt,
og kva Pokkeren skal eg gjera, um
ho held fram?”
I Millomtidi sae ho: "”Fyst Angjen
av Fureskogjen er naudsynleg, til at
du skal faa atte Helsa, — du ser
hellest svært frisk ut — so vil eg ikkje
segja noko til aa telja deg ifraa aa
reisa dit, men eg reiser med.”
”Utan anna Fylgje?” raut eg.
”Nei daa, Mor vert med, kann du
daa vita.”
”Sydney,?
det rett, er det snildt aa beda ho um
aa gjeva upp sine Fyremaal — gjera
upp atte alle sine Tilstellingar berre
fyrr ei Luna av deg?”
”Luna! Aa Tom, kjære Tom, kallar
du min Otte fyr deg ei Luna?” spurde
ho, og løynde Hovude i Lumedukjen
atte, og lae til, med halv-kjøvt Mæle,
at eg ikkje elska ho — at ho greidt
kunne sjaa, eg aldri hadde elska ho,
aa! ho var ei ulukkeleg Gjenta. og
ynskte, ho var daud. -
Eg tök ho i mine Armar og svor
ved alle Gudarne at eg elska ho, og
ingi utan ho — at eg elska ho til
Vitløysa. So prøvde eg aa kyssa burt
Taarerne hennar, men Lumedukjen
kom i Vegjen, og eg kysste eit av dei
naudfine Øyro hennar.
Daa dette var gjort, høyrde eg eit
snurklande Læte i Halsen hennar,
som let mest som Laatt, men eg mis-
tok meg, maavita — eg tenkte so daa
i alle Fall, og litt etteraat au, daa
ho tok burt Hendarne og synte fram
eit Andlit, som var beilt raudt av
Rørsla, og der var verkelege Taarer
i hennar fagre Augo.
svara eg aalvorsleg, ”er
(Meir.)
Kristiania, den 3dje Februar.
Fraa Sunhordland. (Brev.) Ja no
ha me havt eit stort politisk folka-
møte her i Sunhbordland og; det var
den 3dje januar d. å. Der møtte folk
frå mange kantar og alslavs folk var
der og: doktarar, sakførarar, lensmenner,
klokkarar og skulemeistarar, men mest
garmenner og inkje fåe ungdomar hel-
der, for det er inkje kvar dag me ha
åføre til at få høyra vore stortingsmenner
tala um sin gjerning i tinget. Der var
kringum seks hundra menneskje samla.
Det var reint rart, at der kom so
mange, for vere va endå noke stygt
framfyråt, men det lagde seg: 50, at den
dagen mote var, vart det so stilt og
mildt, at me naudde inkji tå fråst, endå
me sto under open himmel til seint på
kvelden. Møte begynte kl. 11 f. m. i
Skånevik. Ordføraren i bygdi L. Skål-
næs vart vald til ordstyrar. Fyrst belt
stortingsmann Konow eit livlegt fore-
drag, som både var lærerikt og greidt,
so den som hadde. mindre Syn på kva
forskjel der er millom høgre- og venstre-
politik, fekk greia på det der. Og me
fylgde godt med, me som haure på. —
Kandidat Torne kom so fram og sae:
det var ”kji gull alt so glima; men
sama ortøkje kunne godt brukast åt han
og; og Konow sa, at Torne skaut anten
før lågt elle for høgt; for der var kje
ein ting i hans foredrag, som Torne
hadde synt ikkje var rett, endå han
snakte mykje om 4 og 19 november
og om adressa frå 1824. Då var han
færig. — —
Doktar Vidsten hadde og el go
tonga te snakka med. Han trudde, sa
han, at to låsar fyr grunnloven var det
beste. Og bønderne forsto seg ’kji meir
på politikken en katta mi, sa han.
Ja, hr. redaktør, eg haure mange so
murra då, at dei hadde hug te set den
katta, for det var vist ei som va for-
meir enn te fa mus og råttur. — Han
fortalde og, at han hadde vore op i ein
sjonarehaug og set i ein slik merkjeleg
kjikkert (mange som haure det trudde
han hadde hat eit syn); der syntes han
sjaa eit skjip ut paa have utan ror, det
hadde reint norsk flag og hadde to
standarar og på den eine sto det: ”repu-
blik” og på den andre: ”yæk med uni-
onen.” Skjipe rek tilslut mot land og
trefte bratte fjellknausar, der gjek det
sont, han såg ”kji at anna enn stomp-
r|anne av det.
Haugland tala roleg, ereidt ty-
deleg um, at Kongen inkje hadde det
absolutte veto og "synte kva det vilde
koma av det å gji han det. Han sa,
at kunde noken visa han det 1 grunn-
loven, skulde han goji seg straks, men
det var det ingjen som kunde. Han
forsto inkje anna enn, at dei som ville
få to låsar før grunnloven vilde berre
halla kampen gåande mellom folk og
regjéring. Han meinte tilslutt, at der
var berre ein lås, og folkje hadde lykjelen,
og vilde noken ha ein te, fekk dei kosta”’n
sjølve. Ja det va reint makalaust, kor
fint og pynteleg han med gode grunnar
snudde høgres påstand tilbake. Der var
og eit par vinstremenner til, som tala,
landhandlar Selsæt og Thorbjørn Øino.
Og so høgremennerne: utskiftingsfor-
mann "Nilsen, lensmann Øvrevik, far til
Holmedalsadressa, Kjerran Sunde, og til-
slut kom presten i Skånevik og skjendte
for folkje kom inn på døra hans med
eit slikt møte og forstyrra julafreen
for hån. Han let og fælt illa yver
”Dagbla” og ”Fedrab.”; ette so han sa,
hadde dei innehelle mykje stygt og får-
legt. Du kann tru, han skulde gjera
sit til å skræma folk frå te verta vinstre-
menner. Ja me Sunhordar helle svert
tå prestanne vore, og bra prestar ha
me og, så at når er preika det reine
Guds ore, tykji me det er både lærerik
10"
og
og opbyggjeleg; men om dei
før oss noke 1 politikken, då trur me
dei inkje meir enn andre skjikkelege
mæla | -
folk. Me lika doktaranne og, spør dei
ette råd og lækjedom, naar me fattas
noke, og helle os so mykje som moge-
leg SG dei forskrifter dei gjev; men
om dei -gjev oss råd og reglur i politik-
ken, då lita me inkje på dei meir enn
på andre menner og snaudt det;
Tilslut ba forsamlingen om avstemning,
men høgremennerne vilde inkje ha det,
men so så ordstyraren, at dei kunde skil-
jast høgre og vinstre og gå til kor sin
kant, og mesta heila lage gjek til vin-
stre, då ropte eit unet mæle av høgre,
at høgre måtte så der so venstre sto,
og dei gjekk, — dei er nok lagkjære.
Noken grei avstemning blei der altså
inkje.
Stortinget hev
atter. Dei same
valt Kmbettesmenner
vart valde som til
| Umframs-Tinget, utan at Qvam i Lag-
tinget vart Varapræsident i Staden for
T ne og O. Nilsen Skrivar i Odels-
tinget i Staden for Skattebøl. I Val-
komiteen vart og* innvalde dei same,
men Havig, som no er komen til Tings
atte, kom inn i Staden for Qram. Ha-
vig fik 64 R., Krogh 62, J. Smitt 61,
men Qvam berre 59.
L. Skrefsrud kjem snart her til Lan-
det atter. Er det nokon Stad dei vil
høyra honom, maa dei so snart som mo-
geleg melda det til San talkomiteen i Kri-
stiania.
Frithjof Foss og Constantins Flood sø-
ker Stortinget um Forfattarløn.
Ekspedisjons-Sjef. N. Hertzberg vart
Riksraad for Kyrkjestellet vaart etter
R. T. Nissen.
I Danmark vert some Høeremenner
og misnøgd med Styre, soleids hev Klein,
som fyrr hev vore Riksraad, tekje kvasst
paa Estrup.
Den gamle flandelsavgjerdi med Frank-
rike er fornya i 3 Maanadar. Dei hev
ikkje Tid til faa i Stand den nye i
Frankrike no.
Freycinet er no vorten Formann for
det franske Styre atter. Han stend for
Utanriks-Stellet, Leon Say er Riksraad
for Pengestellet, J. Ferry for Undervis-
nings-Stellet, Goblet for det indre
Stellet, Humbert for —=Rettsstellet,
Billot for Hærstellet, Varroy for Ar-
beidet, Tirard for Handelen, Cochery
(som er den einaste, som var med Gam-
betta, som og er med no) for Post og
Telegraf. :
Lysingar.
Ved Vonheim
haldes skole for voksne gjenter 3 månader,
begynder 16de mai oftmdd. For skolen be-
tales kr. 4 om måneden; men de, som ind-
sender ansøgning med vidnesbyrd om trang
kan fritages for disse. Hus og kost er åt
få for kr. 16 mndl. Lagen og håndklæder
må medtages, helst også i sengklæder, VE
til dobbelt seng; ellers betales derfor kr.
for hele tiden. Gjenterne maa hjælpe ai i
huset. Lærere er I. Bøhn og M. Skard:
Chr. Bruun holder for edrag i gjennemsnit
mindst engang om ugen. En lærerinde vei-
leder i håndarbeide; "det er nyttigt at med-
bringe tø9i, som ønskes klippet og syet. Ind-
meldinger "inden. Iste mai til Bøhn, Foldbu
ved Lillehammer.
Udkommet er:
Tartufig
12
Lystspel i 5 Bolkar av
Molidre. I Umskrift fraa
Fransk av J. Belsheim.
Gå 1 Kr. i Posten 1.10..
Nikolai Olsens Bogtrykkeri,
Torvgaden 5 b.
Overretssagfører Kr. J. Olsen,
Torygaden 5b. Kristiania,
udfører Retssager, Inkassationer m. V.
Kristiania.
Nikolai Olsens Boktrykkeri.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
