Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
- rundt Åndlit, som saag endaa bleikare
Fedraheimen.
GE Er dag DOR: Lo re
Pris fyr Fjordungaaret Kr. 1.10
med Porto og alt. Betaling fyrvaat
ai.
Kit Blad aat det norske Folket.
Lysingar kostar 10 Øre Petitlin-,
og daa etter Maaten fyr større Bokstavar.
No,
Kristiania den 25de Februar 1882.
6 Aung,
VIEEEEER
Guten fraa Gladheim.
av John Lue.
(Fraa No. 7).
Gladheim va ein store vene Gare
som laag i Utkanten av Bygde. Der
va store Skog-Liar paa Vestkanten,
Vollanne halla javnt ne imot Ullsvat-
ten; ein halv Fjoraang Veg rat i Nor
gjenom Louv-Liar av Bjørk, Aasp aa
Or, aa ein va i tykkaste Bygde. Ho
laag i ein trang Dal, som gjekk fraa
Nor te Sud; men Dalen va inki myki
lang, Tverdalar møtte paa Aust aa
Vest, aa sto ein paa Ulls-Nabben, høga-
ste Fjell i Bygde, so saag ein Fjell
paa Fjell, Nut ette Nut blaane burt
imot Himmelsyne nett som storkna
Bylgjur paa eit storm-slege Hav.
Der sat Guten i Stoga paa Glad-
heim aa saag seg halvt rædd umkring.
Alt va tungt aa stort: ei stor Seng,
eit stort Skaap, eit stort Bord aa mangt
Slags Reidskap rundt Veggjenne. Glase
sto høgt uppe paa Veggjen, so der va
halvmyrkt aa tungt aa anda. Ei ell-
gamal Kjering sat aa spann, Kari stelte
burt i ei Kraa mæ noka Koppar. .
Du fær finne noka Mat ti
Gutungen, Kari, sa Mannen.
So. Eg veit ki kot du vi mæ alli
desse Fantungarne, dei æ ki anna tess
hell ti halle Koppane reine fyr Mat,
sa ho hart.
denne
Guten gret, aa kaam ihug ’Mor,
som jamt ha tala so snilt aa vent ti
han. Kari saag burt paa han, aa de
vainki fritt for ho tottest Synd 1 han.
Ho ha inki noko vondt Hjartelag, men
ho va gjiruge aa hardtalande. Ho
kaam mæ noko Mat ti han aa sae:
Graat ”ki, vi du taka deg viskleg upp,
aa gjere Nytte for Maten, so ska du
inki noue noko ber. Han skalv paa
Haande daa han tok imot Maten, aa
kunne ki eta bare eit lite Grann, kvor
liten Bite blei so stor i Munnen, aa
han fekk mest inki svelja fyr Graat.
Han braastansa aa gløymde svelja Bi-
ten han ha i Munnen: der atmæ den
gamle Kona, som spann, sat ei lite
Gjente aa karda. Ho ha eit lite fint
ut hell! de va av de myrke Haare,
som krulla seg kring. Ho saag paa
han so blankt aa trugje som bare ein
Hund hell" eit Baan kann sjaa.
Ho æ visst snille, tenkte han.
Stakkar, han syter, Mor hass hev
døytt, tenkte ho; dei ha tala um de
1 Huse, at han va baade far- aa mor-
louse. Han sette burt Resten av Maten
aa ville haandtakke Kjeringje.
Inki aa takke fyr. Kvi ete du ’ki
TTS
meir? Et, so kann du arbeide; her
maa alle arbeide for Maten.
Han sto aa skalv.
Inki syt, de vert ”ki ansleis daa.
Kaam naa, ver mæ meg burt ti Vaar-
Fjose, ska eg syne deg aa hakke Bar
aa byssje, ti Kreiure kjem heim i
Kveld. Dei gjekk.
Der sat Guten aa hakka; de muna
smaat, endaa han stræva de han kunne.
Aa, so langsamt som her va! Han la
inki Merke ti de Liv aa den Gleda
der vå rundt omkring han:
lane saang uppe i Louv-Lide, for eit
Leven Skjeranne beldt i den store
Bjørke der burte, der dei ha Reid,
kos gott de anga fraa Gras aa Blom,
aa fraa Bare han hakka, Han bare
hogg aa hogg so Sveiten tippa, aa
tenkte, so gott han forsto de, paa, kos
eisemalle han va, at ingen brydde seg
um han aa va gla i han; han kjende
seg tiovers åa alle i Vegen. Daa de
lei langt paa Dagen kaam den vesle
Gjentungen springande ti han. Ho
sto aa saag paa han, aa lo.
Kot ska du? sa han.
* Hjelpe deg aa hava inn Buse, sa ho
aa smilte so godlidande, at han kjende
seg varm, som naar Mor hass ha
klappa han paa Hovude aa kalla han
suille Gute. Han fekk slik Hug ti aa
tala mæ denne vesle Gjenta, ho va
visst so snille.
*+ Æ de Mor din aa Far din,
Folk? spurde han.
Ho gav seg ti læ: nei daa, eg hev
alli havt Far aa Mor.
Aa nei daa! sa han reint forundra
aa slepte Økse.
Æ dei smille mæ deg? spnrde ban
atte.
desse
Aa ja.
Kot gjer du?
Aa kot som høver, så ho; va
Mor di snille? spurde ho svint.
Aa ja, ja! sa han, aa gav seg ti
aa fortelje kos Mor has ha stellt um
han, gjeve han beste Maten, gjeve han
tjurre Sokkar, fysst han va vaat, vørmit
han, fysst han frous aa pakka Klæe
paa han um Kvelden.
Ho stomæ halvt open Munn aa lydde
aalydde. Ho glaup i seg kvort Orde.
Nei slikt ha hodaa alli hørt Maken ti.
Aa du hev alli havt Mor, sa han.
Alli, alli, hiksta ho.
De va daa Synd um denne vesle
fine Gjenta; Guten gløimde si eigi Sut,
gjekk burtaat ho, turka Taarinne av ho,
aa sae: graat ki, so æ du snille! De
va fysste Gaang ho høyrde slike Or.
Som dei varme Vindpust um Vaaren
Kos Fug-|
opner Blomeknuppen so Blomen sprett
ut aa glinsar mæ glimande Fargar i
Sole, sp opna desse venlege Orde dette
Baane-Hjarte: takksam Kjærleik tala
fraa kvar Mine i Andlite hennars,
straala fra dei vaate Augur, ho saag
paa han slik, at han alli gløymde de,
so lenge han livde.
Kot heiter du?
Signe. Kot heiter du?
Hermod.
Høyr Skjeranne kor dei skrattar
so ho, skjynnar du de dei seie?
Nei. Skynnar nokon dæ?
Ja. Anne Dyrtid skjynnar de,
vi beda ho lære meg de.
So, sa han. Kan du lesa?
Nei.
eg
lyt du lære.
Bare nokon vilde lære meg
kan lese noko litt i Abc-a,
de.
sa
de Mor som synte deg?
*ilsk søker Elsk, som Blomane
Ljose aa Elvane Have. Bonne elskar
mykje, difyr vert dei so svint kjende
mæ hinannen. Dææ ”ki som mæ dei
Vaksne, at Synd aa Styggedom ofte
stengjer, so ein inki finn” hinannen.
Dei røde som dei ha vore kjende
alle Dagar; dei kvittra so livleg som
Fuglane i Skogen. Ho ha alli vore
so gla, han gløymde Sute si ve aa
sjaa aa høyre paa henne. Dei arbeidde
aa lo, de gjekk som ein Leik. Um
ei Stund kaam Leiv. Kot æ de for
Leven di helde? sa han. So gav han
seg ti aa hjelpe dei mæ aa hava inn
Buse.
Naa kann de gange heim, sa han,
men haldt”ki slik Leven, de æ bare
ti aa slite Klæfillunne av seg.
Denne Mannen saag slett inki
vondsklege ut. Han tala inki hardt,
men lognt. Han va helde lange aa
smale, aa lutte noko. Nose va for lite
ti aa gjeva Andlite Uttrykk, Augune
va av dei ljosaste blaa. Fysst du
saag han, maatte du seia deg sjav, at
de va ein Man som du alli kun bli
anten rædd hell” gla i. Han va av dei,
som Folk sei der æ lite ve.
Dei kaam inn aa fekk Mat: kall
Graut aa sur Mjaalk.
Kari skjeika utyve 1 Stoga aa
skjellte paa Tenaranne, dei svara lite,
men dei sette seg hare i Argskap, aa
tenkte: mi ska passe de att i Arbei-e.
Aa sant va de, at der blei merke-
leg lite gjort paa Gladheim, traass der
va myki Folk, aa dei tottest vera paa
Ferde baade tileg aa seint. Aa sova
de ki lenge Tenaranne bia der, der
va so tungt aa uhyggelege.
TT EEEEE==
De vil daa seia Folk som dugde
noko. Men nokle Unyttur va der som
nok bia; dei totte slikt so, der va 30 *
uvandt aa vera der, for der gjekk alt
i same gamle Garen.
De va som den gamle store Bjørke
ne mæ Bure. Den sto mosegrodde
mæ mange halvtjurre Greinir. Men
ingen maatte hogge oto aa stelle mæ
ho, so ho kunn” trivast. Va de likt
seg! Dei trudde paa den gamle Bjørke.
Skjeranne ha bygt aa butt aa
halde Leven der so lengi nokon min-.
test. Aa dei ha fenge seg upp eit
nok å0 gott aa lognt Rei.
Men naa forforse Bjørke so jamvel
Skjeranne gaadde at, aa tala um aa
flytja. (Meir.)
Den ville Rosa hell Speiaren.
Forteljing fraa Amerika av
Mabel Frothingham.
4. Stykkje.
Eg snur atte til Folkeskikkjen.
Ei Vika etterpaa var eg paa Sjø-
kanten i det same Hotelle som Sel-
skape aat Farbror min budde.
Koma mi, som var so uventa, verka
aalmenn Undring. Eg vart reint for-
kilt med Spursmaal.
Hadde eg verkeleg vore i Skogjen?
Kosso likte eg det?
Var der mykje Fisk og Veideskap?
Kvifor drygde eg daa ikkje len-
ger 0. S. V. 4
Til alt detta svara eg, at eg visseleg
hadde vore i Skogjen, at eg hadde
funne fullt med Veidskap, og hadde
forlate dette Paradise, avdi eg ikkje
lenger kunne bera aa vera skild fraa. :
mine kjære Skyldfolk, og mest ifraa.
mi elskade Sydney.
Ved dette sette Nelly i ein Laatt:
og kunne kje faa stagga, og so tok fyst
Farbror i og so Sydney.
Medan sat eg og stirde paa dei,
og hadde mesta Hug til aa vetra
arg.
”Maatte eg spyrja, kva de alle er
so kaate fyre?” sae eg stivt det fyste
eg kunne faa Ljod, og detta einfelde
Spursmaaåle fekk dei til aa storlæ atte,
liksom det var so oveleg løgje.
”Ha, ha, ha,” remja Papa Veezey
i den djupaste Bass.
Haa, haa, haa”,
fylgt av eit kvast "Hi,
Sydney.
let det fraa Nelly,
hi, hi, fraa
Eg byrja tru, at dei var galne
alle saman, so eg ikkje prøvde fleir
Gongjer aa faa Ljod, men sat verdug
og tegjal, til dei fann fyre aa halda
upp med sin umaatelege Kaatleik.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
