Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Fedraheimen.
————0<0<>DS OD ——————
Pris fyr Fjordungaaret Kr. 1.10
med Porto og alt.
Betaling fyreaat.
Fit Blad aat det norske Folket.
Lysingar kostar 10 Øre Petitlin-,
og daa etter Maaten fyr større Bokstavar.
Kristiania den 15de April 1882.
6. Aarg,
SER
Guten fraa Gladheim.
Av John Lie.
VIE
Signe syter.
Aar
ennaa paa Gladheim. Ho ha fengji
fleire Brev fraa Hermod: han fortaalde,
at han livde væl, va frisk, aa dreiv
mest paa mæ Dag-Arbeid ennaa, men
at han tenkte paa aa taka Land snart,
aa faa seg Gard aa Grunn. Ho svara
aa Dag va lidne, Signe va
tibakers, at ho livde gott, at ho nokk
skulde vente, aa at ho gjøymde han
trugi i Hjarta.
Knut Vestvoll tenkte aa bia. Han
byggde myki paa Sanningi av.de gamle
Orde: ute av Augur, ute av Hug.
Men den Bygnaden saag utti aa ramle.
So prøva han aa draga ho inn i
Tungsinn aa Sut aa Ræssla for Vaar-
herre. De gjekk seint, tyktest han,
aa han sukka yve bennes harde Hjarta
Han tala titt mæ ho, aa ho vart
av aa ti bedi ti Vestvoll, — helst ti
Uppbyggjelsar, so ingen skulle faa
nokon Mistanke. Han spila sitt Spil
fint, aa gjøymde beste Korte i Bak-
Haande.
Knut ha hellest myki aa gjera naa.
Gamle-Presten flutte fraa dei ti eit
feitare Embæte, aa der vart slik Braak
i Bygde mæ aa samle Underskrifter |
paa ein Søknad um aa faa ein Prest,
dei kjende og vilde so gjenni hava,
aa som dei visste søkte paa Kalle der
1 Bygde.
Bjønn aa nokle andre lo aat dette.
De eggja bare upp.
Kvi skulde ”ki de nytte? Kvi skulde
’ki de gange for seg, aa faa den Pre-
sten dei vilde hava, daa visst, naar de
va so dugande ein Mann, som denne
va kjend for aa vera?
Aa, sa Bjønn aa lo, søk di, men
Regjeringi seie nei.
Mi søkjer ti Kongen; han æ so
snille.
Ja, gjer de. Men kot forstend Folk
seg paa, kven dei æ tente mæ aa hava
ti Prest? Kot Rett hev Meinigheiti ti
aa tala mæ um dette? D’æ Autori-
tetarne, som skynnar seg paa de; dei
hev Magti aa Retten, aa dei vi syte
bete for vaar Tarv aa Traang hell
mi nokontid kunne.
80, sa Knut Vestvoll, de va nytt
aa høyra Bjønn Uppigar tala so.
Han plaga myki røa um, at Folki,
+ som løner sine Tenarar, au lyt hava
Rett ti aa tala mæ um, kos dei likar
dei, aa kven dei vi hava.
Ja daa, sa Bjønn, tale naa bare
di mæ, ligg dikkons Ord i Lage, dæ
”ki faarleg, dei vi undskylde dikkon
aa gjeva dikkon den Presten, dei ty-
kjest di trenge.
Surdeig, — Vraanglære,
Knut aa snudde seg fraa han.
Søknaden gjekk avstad, aa Folk
mumla
«| vona aa venta, — aa so fekk dei ein
Prest langt burtati; dei ha aldri fyrr
høyrt Navne hass desmeir.
Der sto dei. Aa mange gjekk mæ
Trege inn 1 seg sjave: kvi blanda mi
kon upp i de, mi inki ha Rett ti, aa
inki forsto! :
Der kaam Bræv fraa Hermod ti
Bjønn Uppigar. Han vart ille ve, daa
han las Bræve. De va inki god Ti-
dend aa høyra.
Hermod skreiv: Ei stor Ulykke
hev raama meg. Eg for ikring mæ
Maskjina aa trekste, aa va’so uheppen,
at vinstre Årmen min kaam inn i
Masjina aa vart so illi mæfaren, at
Doktaren trur han lyt seta’n av. So
vert eg Krypling. Herre Gud, de
gjeng inki so lett aa kaama fram!
Eg trur alli eg vert Mann for aa byggje
meg ein Héim, som eg kann bjoda
Signe. Fortel ho varleg um mi Ulykke.
Takke hennar du fraa meg for kvor
Dagen mi heve vori isaman! Seg ho,
at ho inki tarv vente paa meg len-
ger — — — — —
Bjønn gjekk ti Signe.
Bære meg for Hermod! Kos ska
de gange! Kann han inki arbeide
lenger naa? spurde ho andsloppi.
Aa nei; — inki paa Tungarbeid,
men heilest kann der vera mange
Utvegir ennaa for Hermod, um han
hellest uunest Helsa.
So las Bjønn dei Orde, at Hennod
ba ho inki lenger vente paa han.
Nei, skriv han de! Aa, aa, eg kann
alli gløyma han, bare han inki gløymde
meg! Aa Graaten tok ho.
So skriv de ti Hermod, sa Bjønn,
han vart gla i, at Gjenta va so tru-
fast; han kann trengja ti eit gott Ord
naa, han liver leide aa kjeidsame Da-
gar, som vi leita paa Livsmote hass.
Aa Signe skreiv, at aldri, aldri
gløymde ho ban, ho vilde vente, ho
kunne inki anna hell vente, um de so
va ti ho vart gamal aa graa. — ”Haldt
ut, Hermod, miss inki Vone aa Mote;
Bjønn sei der kann vera mange Ut-
vegir for deg ennaa; gjev deg Tid; —
eg skal vente, bare gløym meg inki!”
De drygde inki lengi, so kaam der
Svar fraa Hermod ti Signe. ”=» — —
Aa, so gla som eg vart i Breve ditt!
De gav meg Magt aa Mot. Armen
min vart inki avsette, men eg kann
liti bruka ”n. Endaa æ eg gla, gla.
Er
RIISER «———="=="=>=="="==%=%======
Du ventar; aa, som eg ska arbeide!
Men eg maa snu um naa paa ei aanno
Leid; eg kann ”ki verta Jord-Brukar;
eg veit inki so visst, kot eg kjem ti
slaa paa mæ ennaa; men de veit eg,
de vi taka Tid ut for meg aa vinne
fram, du maa inki verta utaalmodig.
”
Men Tide leid, aa Knut tyktest
dette gjekk so i Langdrag mæ aa draga
Signe yve ti seg, at han meste tapa
Taalmote. Ei god Gjerning æ god,
kos ho vert gjort, tenkte han; eg fær
prøva aa taka dette paa ein annen
Maate. Son min æ sovidt vaksen, aa
naa fær dette verta ti noko.
De va hellest merkjeleg, kos vak
Knut va, aa granvar, so iInki minste
Snev ha kaame ut i Bygde ennaa um,
at Signe va ei rik Gjente. De va naa
de, som myki hjelpte, at de va so
langt burte. Folk fraa desse tvo Byg-
dir vanka sjella hell aldri um himan-
nen.
- Du skulde tenkje paa aa gjifte deg
naa, så Knut ein Dag ti Son sin;
d’æ ki gott Menneskje æ aleine, som
de stend i Orde, — aa inki æ de gott
helde; Ungdomen æ so lettsindige, —
aa gjifte seg hjelper mot Freisting,
urein Hug aa Tankar”
Guten sto blaug aa ords
Eg hev tenkt paa Signe Gladheim;
de æ ei bra Gjente i alle Maatar, aa
kaam ho hera hit, so kunne de verta
ei Raad, so ho kaam ti aa faa Fred.
Eg raader deg ti aa gange burt aa
talasmæ ho, naa mæ de snøggaste.
Naa sto Guten reint fjettra. — Va
de Far hass? Signe, ein Husmans-
Unge! ei blaafatik Gjente! -— For
Knut vaaga inki ennaa aa seia de ti
Son sin, at ho vart rikaste Gjifte i
Bygde.
Men Aanund va i Grunnen gla.
Han lika gott Kvende, aa Signe var
ei ven Gjente, som han nok kunne
hava Hug paa.
Han reiste aa fridde ti Signe. Men
ho svara at ho va trulova, so de va
”ki noko tala um. Ja, mæ den fille
Husmannsguten! Han ha lopi av aa
kaam alli att.
Signe tagde.
Han heldt paa mæ Friingi si, aa
vart seiste grov. — — Signe gret i
Harm, aa bruka Nebb aa Klo, so han
kaam helder svint paa Dynne, traas
han va Son ti rike Knut Vestvoll.
Noko ette spurde Knut: Kos gjekk
Kot svara ho?
Aa, ho æ høgferdige aa blinde; —
de vilde verta meg ti Synd aa taka
ho, aa ja! — — Aanund stønde.
de?
Aa ho kann stande uerare Hjelp
aa Frelse hell mi ser aa trur; mi fær
beda aa vona allt gott um — — um
— — vaar Neste.
Eg æ so svag; dit tor eg inki
kaama meir, Far! snykta Guten.
Hmh! sa Knut, aa gjekk fraa han.
Eg maa leggje fram sjav mæ Aal-
vaar; desse Ungdomarne skjynnar inki
sitt ’eigi Beste. Han likar Gjenta, de
ser eg, so de ska nok greie seg.
Men Signe gjekk sumti i tunge
Tankar naa.” De barst ho liksom
fyre, at der vilde timast hennar noko
vondt. Inki ha der kaame Bræv fraa
Hermod paa lengi. Ho gjekk 1 Otte.
Kven skulde ho snu seg ti um Raad
aa Trøyst? Ho mintest Bjønn. Ja,
han ha vore Hermods beste Ven, — ti
han lout ho gange. Men ho va blaug,
aa tyktest vandt aa kaama seg ti.
Ho gjekk ti Bjønn, aa han tala Mot
aa Von inn i ho. Han visste, at Her-
mod naa stræva hart, aa so vilde han
kansiinkiskrive, fyrr han fekk Bugt med
verste Stræve sitt, aa saag kot de vilde
verta ti. Ho lout minnast, kot Her-
mod skreiv naa seist: du maa inki
tapa Taalmote, um de varer noko lengi.
So skreiv Bjønn sjav ti Hermod. Men
han fekk inki helder noko Svar. So
seiste, kunne *ki Bjønn dylja for sjave
seg, at dette vart nnåderlegt. Kansi
sto de gale ti mæ Hermod?
Men han nevnde inki noko um
Otten sin for Signe. Han prøva halde
Vone hennars uppe: de kunne so mangt
hende; han «unne hava flutt, so Bræve
deires inki trefte han o. s. b. Signé,
Stakkar, ho gret aa gjekk i stor Otte.
I Dag va der myki Folk mæ Kjyr-
kja. Presten preika stivt aa kaldt.
Han visste, at han sto høgt yve Folke,
aa gjore seg ingen Umak mæ aa
løyna de. Der va ipki Hjartelag 1
Tala um Sundagen, inki Samhug mæ
Folke, inki Vit paa deires Styr
Stell, deires Tarv aa Traang i hass
Kvardags-Umgang mæ Meinigheite; —
aa so sveiv al hass Preiking høgt yve
Hovude paa Folke som tome Skjy-
Flokar, som alli sendte grøderik Dogg
hell, Regn.
Folk visste inki, kot dei skulde
tenkje. Dei humstra aa mumla: de
maa vel vera gott de han seie; mi
skjynnar so liti paa de, mi. — — —
Der sto Knut Vestroll burt mæ
Kjyrkjegards-Muren i Samtal mæ Post-
opnaren. Dei tala laagt. So sei Knut:
Du veit, kot eg hev avtala mæ deg,
bede deg um; — desse Amerika-Bræve
—; eg ska inki ha de gløymt; —
de kunne verta eit Raad ti aa vekkje
28. -
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
