Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Pris fyr Fjordungaaret Kr. 1.10
med Porto og alt. Betaling fyreaat.
——>> >>> >——————
Kit Blad aat det norske Folket.
Fedraheimen.
Lysingar kostar 10 Øre Petitlina,
og daa etter Maaten fyr større Bokstavar.
No. 16.
Kristiania den 22de April 1882.
6. Aarg.
Guten fraa Gladheim.
Av John Lae.
VIII.
Rænkur.
Olav Langmyr kaam ruslande ein
Dag ti Vestvoll; han vilde faa tala
mæ Knut.
Olav va ein Mann, som gjekk baust
paa, aa. stø I de han visste aa i de
han heldt for aa vera Rett.
Hmh! Kot va de eg ville seia —,
Dotter mi gjenge der aa ventar aa
vert meste gamal; — Du veit Avtala
vaar?
D’æ vel so, Tidi skrid.
Ja, aa Son din æ au vaksen Kar.
Hmh!
Hmhb!
Mann lyt vera Mann, aa Ord Ord,
så Olav.
Aa, Menneskje spaar, men Gud raar.
Lat de vera; — eg vi no hava eit
beint Svar.
Ja, Son min, hev nok slik Hug ti
Signe Gladheim.
Aa de sei du! de toler du!
Ja, eg vi, at han ska taka hennar.
Kot for noko! Husmans-Ungen,
Lægds-Lemen!
Aa, d’æ ei bra Gjente, aa du veit,
mi æ alle skapte av sama Leire.
Aa ho eige inki Klæde paa Krop-
pen snaudt!
Hmh! Kot nyttar de eit Menneskje
um han vinne — —
Lat de vera! — Nei, dette forstend”
eg inki. Her maa løyna seg eit Fante-
Stykkje unde. Eg stende paa Avtala.
De nyttar inki, han teke Signe.
Aa de sei du! Nei, kos heve dette
seg? D’æ sannt; Dotter mi vert ei rik
Gjente, som inki treng aa truga seg
inn paa nokon. Men Ord æ Ord. Aa
der hev eg vore ditt Narr, aa gjengje
aa visa fraa so mangteit gott Bedle-
Bod, — venta paa Son din. D’æ har-
meleg, de vert baade Skaam aa Skade.
Ein lyt forneigta alt de, som æ ein
hev kjært i Verde, so at — —
D’æ nok! skreik Olav. Æ de dit
seiste Ord?
Ja.
So ska du kaama ti minnast Olav
Langmyr. Eg ska prøva greide upp
i ymse Sakjer for deg, din heilage Lju-
gare du æ! Han knytte Neven fram
for Nose hass Knut.
Knut sukka, aa prøva aa lyfta Au-
gunne mot Himmilen.
Eg æ eit Naut, eg kunne naa meste
hava visst dette; — Knut æ inki tru-
andes, — mumla Olav mæ sjave seg,
aa gjekk.
III
Signe gav meir au meir ette for
Raaderne hass Knut. Han fekk ho ti
seia upp si Tenest paa Gladheim, aa
flytja ti han.
Her gjenge du aa slit mæ bare
Grov-Arbeid. Du tarv ”ki lida so vondt
naa lenger. Aa so æ der mangt, som
du lyt læra mæ Styr aa Stell inne i
Huse. De fær du inki lære hera. - Hjaa
meg ska du hava de gott, aa — aa —
finne Fred.
Han nevnde ingen Ting um Giftar-
maale mæ Son hass naa paa de seiste,
so Signe tenkte, at han ha gjeve de
yve, aa flutte ti Vestvoll.
Ho tyktest vondt aa reisa fraa
Gladheim. Der ha ho daa livt mangein
god Dag likevel; livt sine beste Dagar
— aa, daa ho va saman mæ Hermod.
Dei lika inki at ho reiste, men gav
ho de beste Lov. Kari banna paa, at
slik Gjente kaam der aldri atte ti
Gladheim.
Paa Vestvoll ha Signe de gott i
alle Maatar, i Klæde, Mat aa Drykk.
Aa ho turvte inki arbeida meiré enn
ho sjov vilde. Men ho arbeidde jamt;
de dreiv dei tunge Tankarne.
Men Folk i Bygde va reint for-
undra yve dette. Kos i all Verden ha
dette seg? Va Knut heilt. upp vurte
eit anna Menneskje naa paa de seiste?
Bjønn Uppigar sto de yve, aa vart
frisk atte. Aa Signe lengta etter aa
tala mæ han — um Hermod. Ho sette:
seg for aa gange ti Uppigar, so svint
ho bare høyrde, at han va god atte.
Ho slapp gange, Bjønn kaam ti
hennar. Han ha høyrt, at ho ha spurt
ette ”n, daa han va sjuk. Han minntest
kot han ha lova Hermod. Kos ha
dette seg mæ Hermod? Han va aal-
vorsklege i Otte for han. Va han dø,
hell ha de paa annan Maate gjengje
gale mæ han? Han maatte daa visst
hava flutt, si han inki fekk Bræve dei-
res, for ha han fengje dei, so ha han
vel svara.
So kaam han ti Vestvoll, so snøggt
han va slike, at han trudde seg ti.
Han kvakk, daa han saag Signe. Han
kjende bo snaudt att, so ulike seg ha
ho vurte. Han ha au høyrt dette
Snakkje, at Hermod skulde vera gift,
men han trudde inki rett paa de.
Signe sa han, at de va sannt.
Kven kunne vita de so visst?
Knut ha fengje Bræv um de.
Kven fraa?
Fraa Syskenbaane sitt.
So, — så Bjønn, aa sat ei Stund
aa tenkte. Signe gret.
Eg veit inki, um eg kann tru dette
so visst ennaa. Eg trur alli Hermod
AAS
ti aa ha gjort dette. Va der inki god
Malm i den Guten, ska eg aldri tru
noko Menneskje meir.
Du ska inki ennaa tapa plent all
Von. Her kann gjenne løyne seg eit
Fantestykkje unde dette. Eg veit de
inki; men daa visst vi eg skrive ennaa
ei Gaang. Eg maa tala mæ Knut,
han maa daa truleg au- vita, kor Her-
mod æ, aa kos eg ska skrive utapaa
Brære.
Men tak de inki sosso tungt, Signe.
Eg trur inki plent dette, fyrr eg ser
Hermods eigi Haand for de.
Men ho va inki god for aa faa
noko Trøyst aa Von av Orde hass Bjønn.
Kos ha de seg hellest, at du flutte
fraa Gladheim? spurde han, mest for
aa snu Tankarne hennes burt fraa Sute.
Ho fortaalde de; Knut æ hellest
snille, eg meine han raadde meg de i
beste Meining. Eg va paa ein Maate
gla au i aa flytja; — alt minnte meg
mangel Gaang so sterkt um Hermod,
at eg tyktestinki, eg kunne vera ti —;
her æ likare, eg ser inki dei kjende
Tufterne.
Aa ja, så Bjønn.
’Ho trudde seg inki heilt ti Bjønn,
— mnevnde inki eit Ord um Knut aa
Aanunds Friing, for ho var blaug aa
kunne inki kaama seg ti. Aa so tenkte
ho, at de va Slutt paa de au; ingen
nevnde noko um de naa.
Inki nevnde ho noko um Garden
sin helle. Sanningi va, at ho sjella hell
aldri tenkte noko paa de; ho iddest
inki ti. Verde vart hennar beisk aa
vond; ingen ha elska ho, bare Hermod,
aa naar han ha gløymt hennår, so va
de ”ki myki verdt, heile Resten.
De va de sama, kor ho eldest: Den
som kunne faa Fred, som Knut talar
so um, aa so døy baade fort aa vel!
— her va inki myki aa liva ette,
tenkte ho.
Bjønn kunne inki faa Greide paa
Bustaen hass Hermod. Knut visste
inki anna, hell at Hermod ha flutt,
aa va gjift, som de sto i Bræve, men
inki um kor han ha flutt etter.
Bjønn skreiv likevæl, etter den gamle
Bustaen; han skreiv ti fleire Kjennin-
gar i Amerika, aa ba dei seia seg, kos
de sto ti mæ Hermod; men faafængt
venta han paa Svar.
Daa Bjønn ha reist atte, sa Knut
de ti Signe: Du skulde inki tala so
myki mæ denne Bjønn’n. Han æ inki
rein i Trui, du kunne verta forførd;
for du veit Djevelen gjeng umkring
som ei bryllandes Løva, leitande ette
dei han kann gløype.
Signe svara inki noko ti de.
SSA
Knut va svært ti-vens mæ den nye
Presten. De æ ein Guds Mann, så
Knut; han legge inki Stein i Vegen
for nokon, som preikar Guds-Orde.
Aa de va sannt; Presten brydde seg
aldri mæ slikt; han preika yve den
gamle Tekste um Sundagen, aa dei
andre Dagarne saag han ette, at han
fekk inn sin Skat, Toll og Tiende, aa
stræva ette aa vera ti-vens mæ alle
ve aa gjera seg uvand. Men han gjore
de titt so usvipeleg, at Folk gaadde
at, aa lika de inki. Der kaam eit
Skap yve han, som han ha sagt so ti
Folk: æ di ”ki noko stort aa forun-
derlege, at eg kann tala so enfoldigt
aa endefram mæ dikkon? Aa de va
de ”ki alle som tolte. Faa sa noko
beintfram; Uærlegdomen heldt paa i
Bygde; baade Prest aa Menigheit sae
høgt noko anna hell” dei laagt tenkte.
Naa va de noko reint merkjeleg,.
so titt som Knut vitja Presten, aa jamt
ha han mæ eit hell anna: ein Kaalv,
litt Fisk o. s. b. So Presten sae: Knut
æ ein kristelegsinna Mann; aa eit Ljos
i Bygde. Aa de vasannt; han va eit
Ljos, som baade lyste aa brende.
Signe ha de framleides gott paa
Vestvoll. Dei va altfor snille mæ ho,
aa vart snillare og snillare Dag for Dag.
Dei las aa saang aa ba yve ho,
som ho skulde ha vore ”besett” av
tusind Djevlar. Ho leid meir hell
nokon kann tru.
De ska nok lykkast, tenkte Knut;
eg hev Retten aa Sanningi, Orde aa
Presten paa mi Side. Aa so ska de
verta Aalvor av de; alt æ reide.
Knut læste seg inn mæ Signe i
eit Kammers. Sett deg, sa han; han
sette seg sjav au, aa saang ei Salme.
Eg hev noko alvorsklegt aa tala mæ
deg um, byrja han atte.
Ho sette seg aa lydde, viljelaus aa
like-gla.
Naa vonar eg, du heve tenkt yve
Giftarmaale mæ Son min, aa gjort upp
mæ sjave deg, at du vi taka han, aa
inki lenger vera gjenstridig?
Ho kvakk, som ho ha fengje Auga
paa ein Orm, aa vart vak mæ de
sama. Kaam naa dette att, som ho
ha tenkt lengje sia va gjeve upp, daa
ingen ha nevnt noko!
Ho fekk inki Maal upp, so ho kunne
svara for seg.
Eg heve venta aa vona aa bede
for deg; eg hev vore snill imot deg,
som d’æ mi Pligt; eg hev sytt for deg
som mi eigjo Dotter; eg æ Formyndare
for deg. De lyt verta Aalvor av de
naa, eg toler inki sjaa, at du kastar
deg burt i denne Vilska.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
