Full resolution (JPEG)
- On this page / på denna sida
- Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
ø
meg! Tak alt de eg eige;
Fedraheimen.
— so
Pris fyr Fjordungaaret Kr. 1.10
med Porto og alt.
*
Betaling fyreaat.
Fit blad aat det norske Folket.
Lysingar kostar 10 Øre Petitlins,
og daa etter Maaten fyr større Bokstavar.
No. 17.
Kristiania den 29de April 1882.
«V 6. Aarg,
VIER
Guten fraa Gladheim.
Av John Lae.
(Framhald.)
Han ha aldri set ho slik, aa vart
klumsa mæ de sama. Men han samla
seg snart, aa tok 1 atte endaa hardare.
Veit du, at de æ meg, du heve aa
takka for altsaman! Ha inki eg vore,
so ha du ennaa vore ein fille Hus-
manns-Unge, som ingen ha brydt seg
um, — busa de ut av han.
Gjøv eg ha vore de! sukka ho.
So; — ja du æ utakksam.
Han tagde eit Bil aa tenkte seg
um. Hosat aa tenkte: Hermod elska
meg, daa eg va ein fille Husmans-
Unge; — Bjønn bryr seg um meg;
endaa han veit inki anna, hell eg æ
de ennaa.
Knut tok 1 atte: Du ska gjera
dette, eg seie deg; du ska taka Son
min. Eg trugar deg, naar du inki
godviljugt vi gjera ditt eiget Beste.
Ser du dette? Her æ Konge-Bræv;
otta Lysing, aa otta Motseiing ska
Presten vigje deg aa Son min, aa de i
Morgo Dag, i dette Kammerse du
naa site.
Eg vi ”ki! eg vi ”ki! Um du so
vilde slaa meg ihel.
Du ska, de æ mit seiste Ord.
Ho kasta seg paa Kne for han —:
aa nei, kjære, kjære, gjer de inki, pin
meg inki sosso; — kor ska eg etter;
— aa Herre Gud, hjelp meg!
Jau de ska muna! hædde han, —
Bøne aat Baals-Prestarne —; di Bøn
æ Gud ei Vederstyggjelegheit!
Spar meg! lat meg sleppe, for
Guds Skuld! bad ho, aa vilde klamra
seg fast ti Føtarne hass.
Nevn ”ki dette Navne du! Du æ
forstokka; — han skuva ho fraa seg.
Vert naa hera, tenk aalvorlege yve:
di Ferd; kanse kunne du endaa faa
Ljos. Men krvaare de æ, so vigjer du
i Morgo mæ Son min, — so vonar eg
Ljose eigaang kjæme sia.
Han vilde ganga ut. Ho fekk snøgt
ein Tanke, treiv han i Haande aa heldt
han mæ Magt tibakers.
Eg kann inki! Hav Modyak’ mæ
du sei at
eg æ rik; æ eg de, so tak altsaman,
eg ska gjeva de fraa meg skriftleg ti
deg, men lat meg sleppe — —
Han sto idra seg, men bare ein
Augneblink; — nei, sa han, tenkjer
du eg vi hava noko av deg mæ Urett?
de ska vera som eg hev sagt. Han
slengde ho fraa seg, Smaug ut aa læste
att Dynne.
AA
Kor æ Hjelp! Kor æ Raad! skreik
ho; so seig ho ne paa Golve.
Knut mumla mæ sjave seg, daa
han gjekk: ho tenkjer seg nok um aa
teke ti Takke, naar ho ser, de æ Aal-
vor. — — Eg maa skunde paa, denne
Bjønn’n kunne seta hennar dei Grillur
i Hovude, at de gjekk yvestyr altsa-
man. D’æ endaa ei Gudsens Lykke,
at dei inki hev fengi Snev um mroko;
naa gjelde de aa smida mæ Jønne æ
varmt. ;
Daa Signe raadde mæ atte, va de
skumt i Kammerse. Ho sette seg upp
aa grunda yve de ho ha høyrt.
De vart verre aa vere, ti lenger ho
tenkte ette de. Kunne Gud krevja
dette av ho? Umogleg! Eg kann inki!
skreik de inn i ho.
Ho kaam ihug mangt, som ho ha
høyrt aa set der paa Vestyoll aa inki
nettupp tenkt noko yve fyrr. Nana
stava ho aa lae saman aa las, so ho
tyktest Ljos etter Ljos vart tendt
for seg.
Der kunne inki vera Sanning i
myki av dette. Bonni ha tvo Andlit
aa syna fram, eit, naar Knut va til-
stades, aa eit, naar dei trudde seg otta
Vakt aa Uppsyn; tvo Tungur aa Røy-
stir: — for ynkeleg dei saang i Talen,
naar der va Samling, hell" dei tala ti
Far sin! Men ho ha høyrt dei ha tala
mæ aanno Røyst, aa um inki alle gott
so heilage Ting, naar dei trudde seg
aleine.
Aa Aanund! Ho skalv, daa ho
tenkte paa han. Kos va de mæ han?
Ho raudna, de kjende ho, mæ ho naa
kaam ihug eit og anna millom han
aa den eine Tenestgjenta. Aa han
skulde elske meg? Nei! Nei! Nei! Ho
sputta; ho tyktest ho vart usmaka i
Munnen.
Ho reis upp, klaar i Tankarne; aa
ho kjende seg so sterk som den, som
slæst for sitt Liv. Ho gjekk burtaat
Glase aa saag ut: der va eit fælande
Uveir, Regn aa Vind.
Eg lyt burt; eg maa ryme fraa
dette, um so Vegen gjekk gjenom Varme
aa Vatn! Eg kann inki vera her;
helde vilde eg beda mi Føda for kvar
Manns Dynn.
Dynne va læst, men Glase kunne
opnast. Ho saag ne; der va inki so
haagt, anna ho kunne vaaga aa springa
ne. Åa um de ha vore so haagt som
Li-Fjell, eg ha sprunge utyve naa!
tenkte ho.
Ho heldt seg stille. Aa daa alt
ha roa seg i Huse, opna ho Vindauga.
Ho tenkte inki paa Vinden; han tok
de aa slo de paa vid Vegg, so Ruturne
IIIS ========"=<"%=====
smildrast. Ho kvakk, so ho snert ha
dutte utyve Glas-Karmen hovudstup.
Men Faaren gjore hennar raadsnar.
Ho klavra seg upp i Glas-Karmen,
hekta Glase heilt av aa smøygde de
inn i Kammerse. So hoppa ho ne
atte aa idra seg. Der va høgre hell
ho ha tenkt, aa ho slo seg noko. Men
upp teis ho aa avgarde bar de.
Ho va berr-hovda aa bare tunnt
klædd, Vinden bles, aa Regne slo, aa
myrkt va de; ho endsa de inki, bare
gjekk paa so fort ho kunne den kjende
Leid ti Uppigar. Dit vilde ho; kunne
inki Bjønn bergja ho, so fannst der
inki Raad. Ho snaava i Stikkur aa
Steinar, men fram gjekk de.
So tok Ræssla ho. Ho høyrde grys-
jelege Røyster i Vinden, som ropa paa
ho, Tre-Greinirne vart Armar som tok
etter ho; de banna, de saang, de stønde,
de slo etter ho rundt umkring ho, —
aa ho sprang, sprang, som ho var
elta av alle vonde Magter.
Ti Lykke fekk Vinden seiste rive
sunde Skjyne, sovidt at Maanen glytte
ne ender aa daa; — ho saag, ho ha
inki langt atte. Bare de tok ho inki!
Bare de drap ho inki! Ho sprang
sokkeleista aa meste ende-paa, — aa
seig ne mæ eit Skrik uttafyr Traam-
men. Eit ti Ljod høyrdes, aa Tenest-
gjenta sto mæ eit Ljos yve ho. Gjenta
vart so støkkt, at ho nere ha sleppt
Ljose; ho ropa paa Bjønn, aa han
kaam snøgt.
Men Herre Gud! æ de deg Signe!
Daa ho høyrde Røyste hass, fekk
ho Ord fram aa sæ’e:
Bergje meg! Bergje meg! Dei vi
drepa meg — dei æ etter meg; — alt
de fælaste som finnst æ etter meg —
aa! aa!
Stogge deg! Ver inki rædd! Han
meste bar hennar inn i Stoga.
Men kos hev dette seg, Signe?
Kot heve hendt?
Ho va reint fraa seg; der va inki
Greide aa faa av ho; ho svara i Ørska,
so dei va reint forstøkkte.
Men de kunne dei skjyne, at noko
framifraa, maatte hava hendt.
Dei fekk ho aat eit Kammers for
seg sjov; ho vart lagd tisengs, aa Kona
hass Bjønn sat mæ ho. Bjønn sov
inki helle meir den Naatte; han gjekk
aa lyddest inn av aa ti.
Signe sprang upp rett som de va
aa tala reint burt i Vilska: Læs atte
Dynne! Der æ dei! Høyr, kos de syng!
Syng! bed! bed! Eg gjer de inki! —
Inki um di trødde meg mæ Føtar;
inki um dei drap meg! — —
IRER
So varde de den heile Naatt; daa
de lei ti Dagningi, sovna ho.
Kos ha dette seg? Kot skulde dei
gjera? Daa de lei paa Morgoen reiste
Bjønn ette Doktoren.
Doktoren kaam. Signe va daa vaki,
men ennaa otta Sans aa Samling, aa
ho tala i eit Rør um Knut, Bjønn,
Aanund, aa Hermod.
Doktoren kjende Pulsen aa risste
paa Hovude: ”Hm! Forkjølelse
Nerverystning; — bange for alvorlig
Lungebetændelse.” Han stellte ti noko
Medicin, aa heldt dei ti framfyr alt
aa halde de -rolegt umkring ho, aa
inki kvekke hennar.
”Jeg reiser forbi her i Morgen til
Annekssognet; da skal jeg se indom
til hende igjen.”
Der laag Signe lange Dagar aa
Nettar i Ørska aa Pine.
Men Bjønn ha vore ti Vestvoll.
Knut va meir hell vanleg syngjande i
Mæle. Bjønn vart aalvorskleg aa nær-
* Isøkjen i sine Spursmaal. Ti meir
sangra Knut, aa sveipte seg inn i
Talemaatar.
Ho va eit ugudeleg aa forstokka
Menneskje, ak ja; — han stønde, so
Bjønn tyktest han fekk vondt.
Der va ingjo Greide aa faa; men
so myki tyktest Bjønn av mangt aa
skjyna, at han so paa Lag gat seg ti
de rette Samanhengje.
So fær eg vente ti Signe mæ Guds.
Hjelp vert frisk atte; daa ska mi talast
mæ, sa Bjønn aa reiste.
Vangilja etter Lukas.
Tionde Hovudstykkjet.
(1) Deretter utvalde Herren sjautti
andre og sende deim ut fyre seg tvo
og tvo til kvar By og Bygd, dit han
sjølv vilde koma. (2) Og han sagde
til deim: Skurden er stor, men Onne-
folki era faae; bede difyr Skurdens
Herre, at han sender ut Onnefolk til
Skurden sin! (3) Gange burt! Sjaa,
eg sender dykk som Lomb inn imillom
Ulvar. (4) Bere ikkje Pengepung, ikkje
Skreppa, ikkje Skor, og helse ikkje
til nokon paa Vegen! (5) Men kvat
Hus de koma inn i, so segje fyst:
Fred med dette Hus! (6) Og er det
nokon Fredsens Son der, so skal Freden
dykkar kvila yver honom; men er det
ikkje, so skal den koma att paa dykk.
(7) Men drygje 1 det Huset og ete og
drikke kvat dei hava, for ein Arbeids-
mann er verd si Løn; flytje ikkje or
Hus til Hus. - (8) Og kvat By de koma
inn i, og dei taka imot dykk, ete det,
/
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Project Runeberg, Sun Dec 10 01:22:53 2023
(aronsson)
(download)
<< Previous
Next >>
https://runeberg.org/fedraheim/1882/0067.html
