Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Fedraheimen.
Pris fyr Fjordungaaret Kr. 1.10
Betaling fyreaat.
med Porto og alt.
>D ED ODD ———
Fit Blad aat det norske Folket,
Lysingar kostar 10 Øre Petitlin<,
og daa etter Maaten fyr større Bokstavar.
No. 19,
- Kristiania den 18de Mai 1882.
6. Aarg.
VITTATEEEEEE
Guten fraa Gladheim.
Av John Lie.
(Framhald.)
Eg kann inki fortelja kot eg leid.
Seint aa tileg arbeidde eg, so eg kunde
døyva Suti. Somti ynskte eg: gjøv
eg aldri ha reist ti Amerika, men vore
heime, so ha Signe visst naa vore mi!
Folk gaadde at meg. Eg vart
mager som eit Beinrangel, so Clarck
seiste sae: driv inki so paa, du øyde-
legg deg! Aa de heve ingen Raad ti
aa gjera.
Eg lyt arbeida, hellest kann eg
inki liva.
Haa, haa! hev noko gjengi sundt
hera kanse? Han slo seg paa Bringa.
Eg va rædd hass spottande Smil,
aa tagde still.
Men eg kjende nok inki Mannen
rett ennaa. Han heldt paa: Æ ho
dø, hell vi ho inki lenger?
Ho vi inki vente lenger; ho æ visst|
naa gift; de tok for lang Tid mæ meg
aa vinne fram, — så eg seiste.
Veit du de visst?
Ja.
So. Gjenturne heve meste jamt
Hast. Men stur inki, kaste deg inki
burt for de. Eg hev elska, so eg veit
kot de æ; eg hev sytt, so eg veit kot
de æ; — aa ja, — han sukka.
Daa Kona mi døe paa fysste Baan-
Seng, tenkte eg aldri, at eg sto de
yve. Men eg sto de yve, aa eg lærde
litt etterhaand, at Live æ rikt paa
Von aa Arbeid; Live treng oss alle,
aa der æ uteljande Ting, ein kann
gjera ti Hugnad aa Lykke baade for
seg sjav aa Næsten.
Mannsætte gjenge jamt fram, som
ei uendeleg Jønnvegs-Skrei, mot Ljos |.
aa Lykke. Alle, som vi”, kann hjelpa
ti, skuva paa, so de gjenge fortare.
Men de gjenge seint, for de &æ so
mange som inki vi" fram. Vert av
dei som hjelper, flyt framyve, um so
bare ein einaste Tumme! Alle som vi
bjelpa ti i Livsens Stræv æ nyttelege
baade for seg sjave aa andre. Vert
inki ei Unytte, aa heng som eit Bly-
Lodd ve Føtarne paa dei, som vi fram!
Eg undrast inki yve, at du syter;
de vi hava si Tid. Men kaam ihug
at Menneskje inki heve lange Stunder
ti aa drøyma aa syta; Menneskje ska
arbeida, arbeida, so at Naud aa Trong,
Sut aa Sakn kann minka for kvar ny
Ætt, som fødes ti Verde.
Han tok meg i Haande, eg tyktest
der perla ei Taare i dei ærlege graa
Augurne. Du heve alt prøva mangt i
Verde, inki eldre hell du" æ, sa han,
TT
— bare Mot aa ærleg Vilje ti de Gode,
so kann du aldri i Lengde verta ulyk-
kelege!
Men Orde hass hugfeste seg i meg;
eg heldt av han som ein Far fraa
den Dag.
Miss Anna tyktest vera kleinare
paa de Seiste. Stakkar! alle maatte
ynkast yve ho. Men endaa va ho slett
inki anten ulykkelege hell unyttelege.
Ho va aldri ledige; ho las, spila aa
sauma allslags fin Saum. Aa’so heldt
ho einslags Skule for Fatik-Bonn. Dei
kaam ti ho annekvar Dag, aa ho las
mæ dei, lærde dei sauma aa spila
o. s. b. Ho gav dei Klæde aa Mat
aa va snille imot dei. Som dei stakkars
Smaa heldt av ho! Millom dei, sa ho,
liyde ho sine gladaste Stunder. .
Der kaam ein ny Doktor, som der
sto slikt stort Ord av. Hi: børleå.
nok myki Elektrisitet ti Lækjeraad:
Han prøva mæ Ånna, men hdn saag
snart, at de va Me aa so raadde
han ho ti aå søkja eit Bad yve i
Europa.
Han saag paa Armen min, aa sae
han trudde eg skulde verta myki bære,
um eg vilde prøva ein Kur Blektrisi-
tet. Eg prøva, aa vart myki bære,
som di ser; naa kann eg bruka Årmen
inki so Liti.
Far hennes gjore seg færig, aa dei
reiste yve ti Europa ti eit Bad i
Tyskland.
Eg vart trudd yve myki, ti vera
so ung 1 Handels-Faki; men han ha
full Lit ti meg, sae han.
Eg gjore de eg kunne, aa de gjekk
gott. Han kaam heimatte; Anna va
litt bære, men god atte kunne ho aldri
verta, ha Doktararne sagt.
Clarck va tifress. Han tok meg
inn 1 sitt eige Kontor. Eg kjenner
eg vert gamal naa, sa han, vert her
hjaa meg. Du heve spart upp all di
Løn, nokle 100 Dollars; set dei inn i
Handelen, eg legg 1000 Dollars ti, aa
tek deg upp som Handels-Felage; fraa
i Dag av heiter de unde alle Bræv aa
Dokumentur: Hermod & Clarck.
Eg vart so mæ, at Graaten tok
meg, so eg inki eigaang fekk sovidt
Ord for meg, at eg kunne takka han!
Ja, dette lyt Bjønn Uppigar vita,
tenkte eg, aa skreiv eit langt Bræv
um mi Lykke. De reiv upp i Saare;
— eg spurde kos Signe livde. Eg ha
ei Von um, at dette Bræve kunne
kaama fram; men faafengt venta eg
paa Svar, so eg seiste tenkte dei maatte
vera døe.
Husmans-Ungen æ gløymd; ingen
bryr seg um han, tenkte eg, — aa de
EERSTE
va inki fritt eg vart beisk i Hugen,
liksom titt heime, fysst eg tenkte yve,
kot Kaar mi der hae.
Men eg vart snart heilbrigda; her
va Fridom aa Likheit; her galdt ein
Mann for de, han sjav gjore seg ti,
— inki for de han va fødd ti.
Mangei Gaang lengta eg so ette
Heimen, at eg inki visste kot eg
gjekk etter.
Ja, de kann eg tenkje, sa Bjønn.
Aa eg ynskte: gjøv eg va heime i
gamle Norgi atte, aa at der va so
fritt i alle Maatar som her! Daa skulde
de gange fram, daa vøre de velsignå
aa liva!
So kaam eg titt ihug, kor langt i
Etter-Haande mangt æ i gamle Norgi,
aa eg ynskte mitt Folk hit, at dei
kunne sjaa, for Framgaang aa Lykke
der ligge i Fridomen!
Mange, mange ser de, veit de, sa
Bjønn, men her æ ennaa so mangt,
som stengjer aa helde atte.
Her æ so, jå. Som eg harma meg
ve aa tenkje paa alle dei gode Kreftir,
som slite seg upp 1 eit endelaust Stræv
utan Røyst aa Rett. Some sovande,
some vake, — aa verst æ de for dei
vake, som allstøtt strævar framette,
men jamt vert haldne tibakers av eit
ufritt Samfunds-Stell, av mygla Tankar,
av gnagande Vraang-Syn paa Live, —
inki ulike Tantalus, som jamt saag
Mat aa Drykk for Augo, men aldri
fekk fat i dei.
Ja, sa Bjønn; men å gjenge daa
fram meir aa meir hera au; Gud
skje Lov!
Aa javisst gjer de so; men jamen
gjenge de seigt aa traatt, tikjest eg.
D’æ inki gott aa kjøyre for fort
helle, sa Bjønn.
Aa nei; — men di lengtar vel svært
ette aa faa vita, kos de ber ti, at eg
æ hera naa. Eg ska gjera de so stutt
som eg kann. Eg fekk Bod ein Dag
fraa Gunnar Straume endeleg aa kaama
ti han. Han arbeidde naa paa ein
Maskjin-Verkstad i New-York; mi ha
havt litt Umgang mæ hinanen, si han
kaam hit; aa han va eit skjikkeleg aa
snillt Menneskje, som alli ha gjort
meg anna hell gott. Mange Pæning
tente han somti, daa han va ein du-
gande Arbeidare; men mange Pæning
gjekk der au for han, han ha jamt
Hovude fullt av Planar ti nye Upp-
finningar i Maskjin-Vegen, aa aldri
vilde de lykkast.
Eg ha nyss laant han noko Pæning,
aa eg tenkte: han vi visst beda meg
um fleir, aa eg vrei meg at aa gange
ti han. Men seiste gjekk eg daa.
Eg kaam fram ti der han budde.
Ei stram Medicin-Lugt slo mot meg
1 Dynne; han laag faarleg sjuk. Dok-
taren meinte han ha reint tanke-sprengt
seg, aa trudde han inki vidare å aa
kaama oto de.
Du æ klein, Gunnar?
Aa ja, sa han mæ veikt Mæle, aa
laag aa vrei seg.
Vantar du noko, so lat meg hjelpe
deg, du veit eg gjer de gjønne; du
hev eigaang hjelpt meg, du; de æ inki
gløymt.
Nei! nei! Eg vantar ingenting, eg
heve vel snart avstridt, — han laag
aa stønde som han vilde tala meir aa
inki fekk. Seiste fekk han de fram:
Eg hjelpt deg? Aa nei; som ein
Fant hev eg fare aat mot deg. Eg
kann inki døy mæ den Synde paa
Samvite; du lyt gjeva meg ti —
Eg tenkte han tala i Ørska; han
forsto de, aa tok i att:
Eg æ mæ Samling; lat meg tala
’ut. — Kos ska eg seia de? — Signe
æ visst inki gjift, hell heve eigaang
tenkt paa aa gjift seg mæ nokon —
umfram deg.
Eg kunne inki skjyne dette. Du
talar yve deg.
Nei — nei.
Men du skreiv ho va gjift!
Daa laug eg, — Orde maa fram;
kann du tigjeva meg?
Eg byrja tenkje, at der kansi va
noko 1 dette, aa sae:
Kvi laug du?
Pæning —, dei freista meg; eg va
so ibeit mæ aa faa fram ein ny Tanke
eg hae, — aa eg selde meg sjav.
Kos kann dette hava seg? Kven
kunne håva nokon Nytte av aa faa
deg ti seta ut den Lygne?
Ja, de skjynar inki eg belle, kot
Nytte han hae av de; — men eg heve
nok mæ mi eigjo Synd, eg bryr meg
inki um andres —. Åa eg heve synda
endaa meir mot deg; eg skreiv heim,
at du va gjift mæ ei umaateleg rik
Kaupmanns-Dotter —.
Vart du betala for de au?
Ja, ja; — men dei Pæningarne
meine eg heve brennt upp Heilen min;
eg tikjest aldri aa kunne hava tenkt
so klaart, si eg fekk denne Synde paa
Samvite.
Eg vart standande eit langt Bil so
djupt i Tankar, at eg inki sansa kor
eg va.
Kann du tigjeva meg? bad han.
Æ de sannt, de du naa heve for- / *
taalt meg? spurde eg hart.
De &æ sannt, sovisst som eg vonar Å
Gud vi hjelpe meg i min seiste Strid,
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
