Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Å
Å
|
|
H
|
|
|
|
L
i
T4
Fedraheimen.
13de Mai 1882.
— sae han, aa eg saag de paa Ånlite
hass, at de va Sanning.
Ver inki har mot meg, krauna han;
tigjev meg —!
Ja, ja, Ja, så eg, "av mit heile Hjarta
tigjev eg deg, — som eg sjav vonar
aa verta tigjeven. D’æ kanse inki for
seint ennaa; eg takkar deg, for du
hev sagt meg dette.
Eg kjende meg so lett aa gla, at
eg inki kunne sita still, men for upp
aa ne etter Tile som ein Galning. Han
gaadde at, aa sae:
Vi du heim?
Ja, so fort eg kann, aa eg vonar
ennaa, alt kan verta gott.
Gjøv deg va so væl! sukka han.
Liv vel! sa eg. Slaa deg mæ Mot;
du kann ennaa verta frisk aa lykke-
- leg! Eg trudde inki paa noko Uheppa
naa, si eg skimta Von um aa flytja
Signe heim.
Eg gjekk inn ti Clarck. Han saag
paa meg. Hev du vunne 10,000 Dollars
paa Aktiarne kanse? sa han.
Meir, sa eg, aa gjore eit Halling-
Kast.
Kot æ de? Tala, Gut?
Eg fortaalde han de, aa slutta mæ
aa beda um Lov ti aa reisa heim ti
Norgi. Han sto upp, tok meg i Haande:
Reis! aa Lykke paa Ferde di!
Åa so æ eg her i Kveld. —
I Dag, lo Ingebjørg; — sjaa, Klokka
æ alt halvfem. Aa Signe heve nevnt deg.
Kot sei du! Æ ho mæ Sans aa
Samling?
Ja. Ho heve sove so gott i Naatt;
aa daa ho vakna saag eg at ho kjæme
ti liva.
Gud skje Lov!
Eg drøymde at Hermod kaam, sa ho.
Um Droumen skulde sannast, sa eg.
Aa ja, ja, ja! sukka ho.
Eg kunne meste inki halda meg
for aa seia: Hermod æ her!
Du lyt seia de, so lognt aa varlegt
som du kann; eg orkar inki oe aa
bie, sa Hermod.
Eg vaagar paa gjera de, sa Inge-
bjørg; eg meine at den besste Lækje-
dom for ein æ aa sjaa aa vera saman
mæ den ein elskar.
Um eit Bil kaam ho inn. Gakk
naa! Ho lo aa skuva Hermod inn i
Kammerse.
Gud velsigne dei! sa Ingebjørg, aa
gret Glede-Taarer.
De heve han gjort, aa vi gjera mæ
kon alle, lat kon inki gløyma aa takka,
så Bjønn aalvorsklege.
I de sama kaam Sole upp, aa skjein
inn gjenom Glase.
Naa vert her gott Veir, sa Aashild,
Dotter deires.
«Kommissjonar*.
Ei moralsk, men unyttig Forteljing av Jakob.
Eg hev ein god Ven, som heiter
Sullich; han bur i Lofoten og er Klokkar.
Han hev det Lyte, at han er fælt radi-
kal; og dessutan trur han, at alle me,
som bur her i Kristiania, ikkje er
skapte til annat enn til aa vera Lau-
pargutar for honom og for dei andre
Medlemer av det suveræne Folket.
Min gode Ven Sullich sagde ein Dag
til seg sjølv: No vil eg halda alle dei
verste Radikalistblad som finst i Kri-
stiania, og dei vil eg hava strakst,
men eg hev ikkje Pengar. Altso fær
min gode Ven, den Slyngelen Jakob,
greida Tingen, og det kann han gjerne
gjera. Hau gjeng der inn i Kristiania
og hev ikke annat gjera korsomer;
Pengar hev han og, og hev han ikkje,
so kann han laana. Der er Pengar nok
i Kristiania! — Og so tok min Ven
Sullich Baaten sin og siglad yver til
Telegrafstasjonen, og der gjekk han
inn og telegraferad til Kristiania soleis:
”Jakob,
Maridalsveien 192 k,
Kristiania.
Send straks ”Tutarhornet”, ”Jakobi-
neren”, ”Raudtoppen”, ”Republikken”,
— fraa Nyaar. Pengar Posten.
Sullich.”
Dermed siglde Sullich heim og var
fornøgd med det han hadde gjort.
Men tri Dagar fyrr Telegrammet
kom til Kristiania, hadde den Slynge-
len Jakob stroket sin Kos. Og der
var ikkje ein Kjeft i Kristiania, som
visste, kor han hadde stroket av. For
han visste det ikkje sjølv. Han var
faren ut for aa ”liggja paa Landet”
ein Stad; men kor det vart elder ikkje
vart, det fekk koma an paa Lukka.
3 Vikur etter at han var reist, kom
det endeleg Brev til Maridalsvegen
199 k, at Jakob no laag i Sætersda-
len, og at dersom det var komet Brev
elder andre slike Ting til han, so fekk
dei senda det dit. Ja-ha; um 8 Dagar
derifraa att fekk eg baade ”Brev og
andre Ting” sendande etter meg, og
millom dei andre Ting var daa og
min Ven Sullichs Telegram.
Eg er i det heile ein moralsk Mann;
men eg kann ikkje negta for, at eg
stundom smaabannar, naar mine kjære
Venner rundt um i Landet kjem sen-
dande med sine ”Kommissjonar”, I
Byen hev eg so mykje aa gjera for
meg sjølv, at naar Kvelden kjem, er
eg som ein utsliten Vott aa sjaa til,
og Pengar finst det ikkje paa min
Kropp utan kvar Maanadsdag, naar
eg fær ”Gasjen”, so desse Kommissjo-
narne kjem meg altid som Salt i sure
Augo. Og um eg no tek meg so nære,
at eg utfører dei, so fær eg mest aldri
so mykje som Takk for det eingong,
men helder litt Gryl, fordi eg "ikkje
hev gjort det godt elder snart nok.
Men daa eg fekk Telegrammet hans
Sullich her uppe i Sætersdalen, daa
maatte eg læ. Jau der hev du Jurt deg
godt, Sullich’en min! sagde eg til meg
sjølv; den Kruna knnde du godt ha
spart deg! ”Pengarne Posten” er natur-
ligvis komne til Kristiania for lengj
sidan no, so eg tarv ikkje gjera mn
nokot Bry med dette; men du fær dine
Filleblad ikkje ein Dag snarare enn
um du hadde skrivet til Ekspedisjo-
narne med ein Gong. Hi-hi, Far! gjev
du maatte læra av dette til ein annan
Gong!
Men ”Pengarne Posten” var nok
ikkje komne til Kristiania. Min Ven
Sullich hadde nok tenkt som so, at det
hastad ikkje med dei, daa eg natur-
legvis hadde lagt dei ut; han ventad i
tri Vikur, fyrr han sende dei. — Og
so sende han dei naturligvis til meg.
Jaha! dei brukte 14 Dagar fraa Lofo-
ten til Kristiania, og deretter brukte
dei 8 Dagar fraa Kristiania til Sæters-
dalen, og daa eg, som undrast paa,
kven som kunde senda 12 Krunur til
meg heruppe, fekk Brevet og saag kva
det inneholdt, so lo eg endaa verre
enn fyrr, men vart samstundes litt
arg og. Skulde no eg, som laag her
for aa hava det godt, setja meg til
aaskriva Brev til 4 Bladekspedisjonar,
skifta dei 12 Krunurne sund slik, at
kvart Blad fekk sitt, leggja Brevi og
Pengarne inn 1 kvar sin Konvolutt,
skriva 4 Utskrifter, fara tvo Mil til
Postopnaren, tinga med honom, um
Tingarbrev herfraa paa Blad som skulde
til Lofoten, gjekk fritt — for det visste
eg ikkje —, og so endeleg gaa tvo
Mil attende og harma Livet av meg
yver alt dette Bryet eg hadde havt
for ingen Tvoskilling, — jau, det vart
ein hyggjeleg Maate aa ”hava det godt”
paa! — Nei, so foor den vittige Tan-
ken i meg, at — kann andre plaga
deg, so kann du plaga andre, elder
som Diktaren segjer endaa vittigare:
Maatte jeg under Skjæbnens Piskeslag hyle,
der gives vel dem, jeg igjen kan pryle!
— og so sette eg meg til og skriv eit
Brev til min Ven Rasmus. Det lydde
soleis:
”Kjære Rasmus!
Gakk paa fljugande Flekken ktad
og tinga paa:
1. Tutarhornet,
2. Raudtoppen,
3. Jakobineren,
4. Republikken,
alle fraa Nyaar, og faa dei sende strakst
til min gode Ven, Radikaleren Sullich
i Rumlesund i Lofoten. Pengar Posten
— elder naar eg kjem til Kristiania
att. Hast! Ein annan Gong meir.
Din evige Jakob.
S. T. Hr. Rasmus Holt, St. Halvards
Gade No. 39, Oslo, Kristiania.”
Eg hadde Moro av dette paa fleire
Maater; for min gode Ven Rasmus er
slik ein rasande Høgremann, at eg tenkte
han vilde baade njosa og slaa Kross
for seg, naar han skulde inn til slike
ravgalne Blad som ”Raudtoppen” elder
”Tutarhornet”. (Qvod felix faustumque
sit! tenkte eg i mit vittige Lag, og:
Prosit die Mahlzeit, Rasmus! — So
sende eg Brevet med ei gamal Kjer-
ing, som skulde ned til Evjebygdi like-
væl; ho gjekk daa framum Postopnaren,
og rusla gjerne innum. Dermed var
den Suti sløkkt. Og eg gløymde Sul-
lich i mange Dagar.
Fraa Sætersdalen reiste eg til Kri-
stianssand, og fraa Kristianssand til
Bergen. Der laag eg i fjortan Dagar
ejog saag paa det rignde, og so vart
eg leid og foor tilbake til Kristiania.
Det var godt aa koma heim, endaa
um eg budde i Maridalsvegen 192 k.
Um Sundagen kom eg til aa ten-
kja paa min Ven Rasmus. Du skal
upp og sjaa til Rasmus, tenkte eg.
| Og eg gjekk. Vegen var lang og
lenger enn lang; men Enden vart, at
eg stod i St. Halvardsgade 39 og ringde
paa det beste eg hadde lært.
”Rasmus heime?”
”Ja; ”rsgod.” Dei hadde fengje ei
ny Gjenta hjaa Rasmus no, og ho var
so fager, at —. ”Versgod!” sagde Gjenta.
Eg gjekk inn.
”Aa din gamle Idiot, er det du?”
sagde min gode Ven Rasmus og lo
yver heile sitt fregnutte Andsit. ”Vil
du ha Øl kanskje?”
— ”dJavisst vil eg ha Øl. Versgod
set deg, Jakob! Mange Takk.” — Bg
sette meg etter denne Sjølv-Innbjoding;
Rasmus lo og gjekk so uti Kjøken for
aa snakka med Gjenta. Eg kunde nok
havt Hug til aa fylgt med han der
uti Kjøken! Men strakst etter — for-
underlig nok, strakst etter — kom han
inn att, gav seg til aa fuska med et
Pipa, som han baud meg, sette seg
so ned og spurde, um eg livde.
”Javist liver eg,” sagde eg; ”meni
Dag hev eg vigtigare Ting aa tala
med deg um.” — ”S0-02
”Ja. Du hev væl tingat paa Tutar-
hornet?”
”Eg? Nei mange Takk.”
”Og paa Raudtoppen?”
”Eg? er du galen?”
”Og paa Jakobineren?”
”Er du —?"”
”Og paa Republikken?”
Rasmus stirde paa meg baade
framme og bak, baade uppe og nede.
”Er du sjuk?” spurde. han.
Eg stod upp, bleik og uroleg. ”Hev
du ikkje tingat korkje paa Tutarhornet
elder paa Raudtoppen elder paa Jakobi-
neren elder paa Republikken?” skreik eg.
”Nei det veit Gud, eg ikkje hev!”
ropad min Ven Rasmus i den største
Forundring.
”So Gud hjelpe oss alle trettan,”
sagde eg og seig ned paa Stolen att
i myrke Tankar.
”Men kva er det du meiner, Jakob?”
spurde han uroligt; han trudde meir
og meir, at eg hadde vortet galen.
”Fekk du ikkje Brevet mitt,
Fillefant du er?” skreik eg.
”Brevet ditt? — nei. Eg hev ikkje
fengje nokot Brev,” sagde Rasmus.
”— da so gjev Hin og Den hadde
alle dei gamle Kjeringar, som hinkar
og hoppar i heile Sætersdal!” ropad
eg med harmfullt Mæle. Og so gav
eg meg til aa læ. — — —
Um ei Tid fekk eg eit Brev fraa
Sullich, som var so grovt, at eg ikkje
vil prenta det av her. Men eg skreiv
eit Brev attende. som inneheldt det
same som denne Soga, og som i Enden
hadde ein Moral, som eg vil prenta
av her; Moralen lydde so:
?Vil du hava Tutarhornet, elder
Raudtoppen, elder Jakobineren, elder
Republikken, elder nokon annan Ting
av alt det gode elder vonde, som finst
her i Kristiania, so gakk aldri til din
gode Ven Jakob, elder til din gode
Ven Jonas, elder til din gode Ven Josa-
fat, men gakk altid beint til Tutar-
hornet, elder til Raudtoppen, elder til
Jakobineren, elder til Republiken, elder
til den, som hev den Ting du vil hava,
— og send Pengar med det same, so
fær du det baade fort og væl. Din
ærlege Ven Jakob.”
— Men trur du, han lærer? — —
din
Böker.
Oylysninger om Bygdemaalene i
Söndhordland, samlede af Chr. Vidsten.
123 S. Bergen 1882.
Det er gjort mykje fyr Kjennskapen
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
