Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Herman Anker, 1839-1896
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
finna at her var eit landsgagnleg arbeid, som
både var verd studnad og hadde trong til det.
Bjørnson var rein optimist i sitt syn på dette
og, slik som det kom fram i det fagre diktet hans.
— Det Anker hadde sått, blømde alt over heile
landet.
Dette vilde folket vera takksam for og no syna
hjartelag og varme.
Ein vilde koma til å kjenna, at i Noreg
«er varmeste sted på jord;
det gir ikke bare sorger
at en på dets fremtid tror.»
Det såg smått ut med takksemda. Anker var
ikkje nokon hardhaus. Motgangen gjorde sin
verknad. Han hadde ikkje fått
–-«den fjæderpels
som tåler at overstænkes
af bistert, brusende vand tilfjelds.»
Dette er likevel ikkje det same som at han
vanta viljestyrke. Han hadde både mod og vilje
til å segja meininga si anten nokon vilde høyra
på honom eller ei . I «Over evne II» har
Bjørnson sett honom eit minne som nettupp syner
denne sida av huglyndet hans.
Tvo dagar etter denne avgjerda i amtstinget,
skriv Anker eit ope brev, som syner at han både
er sår og harmfull.
Han la ned Sagatun folkehøgskule med desse
orda: «Høiskolesagen er ikke tabt med dette.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
