Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Christopher Bruun, 1839-1920
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
tjeneste, som har fået prosaens og
åndsforladt-hedens umiskjendelige stempel på sit arbeide, på
bele sin tankegang og alt sit liv.»
I skriftet om «Om Christensamfundets
Syn-der», som kom ut tri år etter «Folkelige
Grund-tanker», talar ban um lyte i den norske kyrkja.
Statskyrkja var stivna til i former som det var
lite liv i. Misjonsfolket var trongsynte og
døme-sjuke. Den høgste biskopen i statskyrkja var
kongen. Korkje prestane eller andre våga segja
til honom, korleis han enn var. Han nemnde slike
kongar som Christian IV, Christian VII og Carl
XV. «Slike skulde være kirkens øverste herre!»
Ei lov som forbaud å lasta kongen, var ei
ugudeleg lov. «Det råber til himlen, det lukter råddent
af hele Kristi Kirke.»
Han var ikkje republikanar. Tvertum. Han
heldt alltid sterkt på kongedømet og tok Oscar II,
som han sette høgt, i forsvar i 1905. «Seiv en
konge har sine rettigheder.» Det var det ideelle
kravet han sette til høge og låge. Noko seinare
tala og skreiv han meir um folket i det heile.
Mange nordmenn var dovne. Dei kunde nok
taka eit gasta skipertak når det kneip, og då
gjera storverk beintfram. Den norske sjømannen
var av dei fremste i verda. Men det jamne,
trottige kvardagsarbeidet kunde nordmennene ikkje
med. Han hadde ei sterk tru på bøndene, men
var ikkje redd for å halda fram lyte ved dei.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
