Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Christopher Bruun, 1839-1920
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
kane sine, og han fekk gjort so lite positivt.
Heile arbeidet var lik elva som renn ut i sand
og vert burte: «Mer end en gang har jeg været
f ristet til at ønske mig en kamp for min sag,
hvor livet raskt sattes i vove for en stor seir,
ønske mig en række fiendtlige bajonetter at
kaste mig i mod, fremfor hele mit liv igjennem at
skulle trækkes med denne fornemme hån fra
oven og den seige sløvhed hos det menige folk.»
Dei seigaste motmennene var pietistane. Han
fekk dei vakte i mot seg frå fyrste tida han tok
til med skule i Gudbrandsdalen, og det var dei
«som har lagt den største hindring i veien for min
folkelige virksomhed i al den tid jeg har havt
med folkehøiskolen at gjøre».
Han kom ikkje med berre kritikk mot desse.
I arbeidet for at kyrkja skulde bli sjølvstendig,
hadde han si beste hjelp millom pietistane på
Vestlandet. Men desse feste seg mest ved
kritikken og hugsa best den.
Bruun minte dei høg-kyrkjelege um at kyrkja
var skipa «ved ulærde mænds forkyndelse». Men
no vilde kyrkja «nægte retmessigheden av den
virksomhet, som den seiv skylder sin tilværelse
og forbyde den kilde at springe, som den seiv
er udstrømmet af».
Gong på gong tok han uppatt at det var
mykje livande kristendom hjå pietistane. Men det
var ein trong kristendom, utan syn for dei store
kulturverdiane det menneskjelege åndslivet
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
