Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Friskulanic
145
Kristen Hansen i Vejstrup var riksdags-bonde, ein mann av
det gode djupe slaget. Han trudde varmt og fast paa Vaar
Herre, og han hjelpte gjerne folk som var i naud. Og borni,
det var største gudsgaava han aatte og hadde, syntest han.
Difor vart det saarare og saarare aa tenkja paa den skulen
borni hans gjekk i. Skulemeisteren var dei so rædde, at dei
skolv naar han kom etter vegen. Endaa han var slett ikkje
noko vondt menneskje. Men slik var skulen i den tid — han
drog læraren ned med seg.
»Eg var ille stelt,» fortel Kristen Hansen. »Eg fylgde
borni paa vegen naar dei skulde paa skulen, og so sa dei
aat meg: Far, me fær hogg i dag; for me kann ikkje leksa
vaar. So gret dei, og eg gret med, men eg snudde meg ifraa
deim so dei ikkje skulde sjaa det. Borni mine var snilde og
gode born, og hadde ikkje tungt for seg heller; men dei var
klene til aa læra utanaat. Dei pintest av dette, og eg pintest med.
»So kom Kristen Kold ein dag inn i stova mi; det var
paa haustparten i 1855. Han var ute og skulde samla unge
gutar aat skulen sin paa Hindsholm, og ei kona hadde gjort
han hit aat meg. Eg kjende ikkje mannen, me hadde ikkje
set kvarandre fyrr; men eg trur ikkje me hadde tala fem
minuttar, fyrr den tanken for igjenom meg som ein elding:
Sjaa der er mannen som skal hjelpa deg! Men korleis —
nei det visste eg ikkje.
— Eg hadde ein teneste-dreng den gongen, paa 30 aar,
som heitte Rasmus; og han var ein merkeleg kar. Tvo gonger
vilde me havt han paa lærar skulen — for det var eit hovud
paa han som paa ingen av oss andre her — men baae
gongerne hadde han svara nei. Fyrst var det biskopen og ei rik
godseigarfrua som vilde havt han i vegen. Men nei. »Eg vil
ikkje vera hata av alle menneskje, soleis som ein lærar vert
hata,» svara han. — »Eit slikt tilbod fær du no aldri att meir,»
sa far hans daa. So gjekk han i krigen, i 1848, og der vart
10 — Andreas Austlid: Ein folkelærar.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
