Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
HARALDSET’N
73
pen som kjem up over vatnæ, å so lite tå
augo, mæa’n svém over pøl’n, å so kjem’n
so stilt i land at du heire kji’n plaska
ein-gøng.
«Mang ei måneljøs nött ha e liggji nemæ
elvenn om vinteren og venta på at’n skulde
koma up or hølæ i ise, men dæ æ eit
kald-vøle arbei’.
«So sidde e me ein pøse tå skinn, lik dei
e hadde heirt dei bruke nol i ise, og denne
pøsen prøvde e fisst heime på gølvæ. Jaha
det gikk å koma n’i, endå e sintest dæ trøngt
nøkk, og gødt og varmt va dæ inni der;
men so skulde e ut att, å dæ vart verre,
dæ. Alt dæ e basa, so berre rulla e som
ein reiva-ongji burtover gølvæ, gut; kjeringji
ho lo so ho fekk kul på riggji, og e banna.
So måtte ho hjølpe me mæ å flå pøsen tå
me.
«E fekk gjort’n vi’are, å drog so iveg
mæ’o. Dæ va ei knakande kald nött; men
pøsen va varm den, gut, e sintest dæ va
rettig ei grepa upfining, mæa e låg der i
måneskinet og dubba, og venta på oter’n
som alder kom, og tevæ mest fraus i hælse
på me.
«Skodne hadde e lagt fram ve me på
bakkjin — men då e skulde te å ha dei på
me att, voro dei tæl a og hale som børk,
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
