Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Seld til den Vonde. II5
Gleda gjenom heile Huset, at gamle Futen ikkje
fekk Fred nokonstad. Han bannad so smaatt
og var etter hénne rett som det var; men ofta
vart han standande og glodde paa henne, der
ho foor og flaug, vill og lett som Fuglen, og
tilslutt kom han etter det han ikkje fyrr hadde
visst: at Dotter hans var fager. Det var ein
Ting aa tenkja paa! Han hadde altid havt som
ein Mothug mot Gunhild, fordi ho ikkje var
Gut; men naar alt kom ihop, so kunde ei fager
Dotter og vera god til einkvart. »Du Gunhildc,
sagde han ein Dag, »veit du kor gamall du er?
»Syttan Aar«, svarad Gjentungen med eit sælt
Smil, — »syttan Aar!x «Hmc, murrad den
gamle, »er du so glad i dine syttan Aar? —
Du veit nok ikkje, at syttan Aar er ein faarleg
Alder?« Ho saag paa Gamlen med eit sant Skalke-
smil. »Kanhenda det*« spurde ho. =-«Ja-hax,
svarad Futen stutt, »sjaa no till« Han kjende
Minningar fraa sin eigen Ungdom av aa sjaa
paa henne; slik var salig Margreta og, den Tid
ho var ung. Men det var ikkje verdt aa tenkja
paa sovoret; Futen dreiv av inn paa Kontoret
sitt so fort han kunde. No galdt det aa finna
Dotter si ein god Mann, tenkte Niels Pedersøn.
Det tenkte no ikkje Gunhild paa. Ho
møttest med Baard ikkje so sjeldan, snart paa
Kyrkjevegen, snart annan Stad, og desse Møti
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
