Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
136 Seld til den Vonde.
Men ute i Tunet stod Gunhild Nielsdotter
og fraus. Det varde so forfælande lengje. In-
gen kom. Ho ventad og ventad, ho høyrde
Steg, men det var ingenting; ho lydde og lydde,
ho ynskte og bad, det var som det blødde i
henne av Sut og Lengt; uei. Ingen kom. Ho
forde ikkje tenkja, at Baard hadde sviket henne,
for naar den Tanken kom, tok det til aa susa
so vondt 1 Hovudet for henne . . . nei! ikkje
den Tanken. Baard var ikkje slik. Han var
god, trufast, ærleg, og Vaarherre var naadig og
miskunneleg; slikt kunde ikkje henda paa Jordi.
Hyss! der kom nokon . . . Baard! det maatte
vera Baard. Men slike tunge, ustøde Steg —:
Ein fæl Tanke myrknad fram for henne. Daa
gjekk Døri upp, og ei grov raa Røyst ropad
ut: »Er her Folk?<
Herre Gud i Himmelen, det var den gamle.
Det var Bestefar, han, som hadde jagat Futen.
Nu forstod Gunhild alt. Han, som hadde
jagat Futen, skulde no jaga Futedotteri. Baard
vilde ikkje sjaa henne, han var Svikar og rædd,
og no vilde han sleppa fraa det. Han vilde
sleppa fraa det. Han vilde sleppa fraa henne.
Ho drog etter Pusten. Det vart so tomt for
henne. Bekkjerne uppi Aasen tok til aa sjoa og
susa. »Eg vilde... tala med Baard, sagde ho.
»Baard hev sendt meg i Staden sin. Han
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
