Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Seld til den Vonde. 167
paa Ver og Vind, ser De; no ei Stund hev det
voret bra; men det er likt til han vil snu att.<
— Hans Mikkelsen dreiv att og fram paa
Golvet og fortalde, fortalde og lo; Mor Judith
sat og glyrde; Gunhild kjende kvart Ordet hans
som ein Styng i seg. Slik ein Gut, so fager,
so sæl, og med so gode Voner, — og denne
Guten skulde no øydeleggjast, just som Livet
hans skulde byrja. Kann henda naadde han
ikkje eingong heim, fyrr den Vonde kom, viste
han Brevet med Blodskrifti . . .
Ho sat og stirde og stirde, so bleik og fæl,
at Hans Mikkelsen vart rædd og gjekk. Slike
sjuke Kvinfolk likar eg ikkje, sagde han med
seg, men tenkte samstundes paa, at han visst
hadde fortalt henne meir enn ho hadde havt
godt av aa høyra.
Sidan gjekk Gunhild te ein Gong til
Presten. Guten maatte bergast. Presten skulde
finna paa Raad. Ho talad lengje med han,
fortalde han Sogur og Segner um mange, som
hadde narrat den Vonde, og Presten visste og
um, at slikt var hendt. Men det var likevæl
raadlaust aa vita, um det kunde henda no. Det
kom an paa so mange Ting. Og det var faae
elder ingen av Prestarne i denne Tid, som hadde
slik Magt mot den Vonde. Det einaste Gun-
hild kunde faa han til aa lova var, at han
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
