Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Mannen med Sekken. 219
med, han. Der rauk mi siste Von. Eg drog
meg so langt inn i Kroken min som eg kunde,
stirande med myrke Augo paa Skyerne, som dreiv
og dreiv og vart svartare og svartare og større og
større; og eg kunde mindre og mindre forstaa,
at denne Mannen og denne Sekken just skulde
koma drivande inn i min Baas, til meg, som
daa so plent skulde ha voret aaleine.
Trænet ylte og gjekk. Ikkjefort; det heitte
nok »Hurtigtog<, men ikkje fordi det gjekk
fort. Det kjendest som me skulde skrangla
avgarde med god gamall norsk Skjuss; men
det gjekk altid noko jamnare. Mannen min
sat og stellte og grov i Sekken sin. Somt tok
han upp og lagde paa Benken, somt lagde han
nedi att; so tok han det uppatt paa nytt, trur
eg, og lagde det ned att. Fø saag ikkje paa
det, eg. I Baasen bakanfor var det i siste
Stundi komet inn ein Gut og eit Par Gjentur;
dei sat no og rødde so fort Munnen vilde gaa.
Dei var i Godlag, høyrdest det ut til. Guten,
som eg tok for ein blaafersk Hamar-Seminarist,
sat og skreik og snakkad raatt um eit Par av
dei nye Ministrarne; han maatte skrika fælt for
aa høyrast i Vognrammelen. Og Gjentetauserne
sat og lo likso høgt, og tottest finna, at denne
Guten var ein morosam Kar. Men Mannen
med Sekken kunde ikkje halda paa med Sekken
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
