Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Ungdom. 247
ho slaa seg paa Graat og Gravsalmar, so fekk
det daa vera so lengje, — til den Tid kom!
Dermed gjekk ho.
Jens Carlstad kom heim den Kv Aden og
men 1 Hovudet hans saag det myrkt ut, bø
hadde han havt ein Hale, so hadde han gjøymt
ban millom Beini. I stive tvo Dagar gjekk han
og var halvgalen. Heldt ikkje dette ut; men
bøygja seg og beda um godt Ver, det kunde
han ikkje. Han kunde ikkje for si Æra og sin
Vyrdnad som Mann. Daa han hadde pint seg
sjølv so lengje han godt og væl stod 1 det,
bøygde han seg. Skreiv og bad um godt Ver.
Deretter gjekk han ein Dags Tid og sputtad
seg sjølv i Augo (aandeleg !), fordi ban hadde
voret so veik. Um Kvelden luskad han seg
med Hjarteklapp og urolegt Blod upp til Steinen
for aa sjaa, um der var Svar, og det var der.
Gudskelov. Aa, desse kjære, kjære søte Kraake-
tæerne, denne heilage, himmelske, ravgalne Rett-
skrivningi. Ho var so Gla for breve. Dæ va
Vont væra UWUvener, og Gott åa vera gla.
Han skulde ikkje bry seg um det som ho gjorde
hin Kvelden; ho meinte ikkje nokot med det;
ho berre var slik. J. T. Carlstad dansad heim.
Han hugsad ikkje meir paa Æra si enn paa ein
gamall ordotten Knapp, og han svor paa, at
han aldri meir vilde gjera seg Uvenner med
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
