Það hafði gerst til tíðinda meðan á Grænlandi að Þorsteinn í Eiríksfirði hafði kvongast og fengið Guðríðar Þorbjarnar- dóttur er átt hafði Þórir austmaður er fyrr var frá sagt.
Nú fýstist Þorsteinn Eiríksson að fara til Vínlands eftir líki Þorvalds bróður síns og bjó skip hið sama og valdi hann lið að afli og vexti og hafði með sér hálfan þriðja tug manna og Guðríði konu sína og sigla í haf þegar þau eru búin og úr landsýn. Þau velkti úti allt sumarið og vissu eigi hvar þau fóru.
Og er vika var af vetri þá tóku þeir land í Lýsufirði á Grænlandi í hinni vestri byggð. Þorsteinn leitaði þeim um vistir og fékk vistir öllum hásetum sínum. En hann var vistlaus og kona hans. Nú voru þau eftir að skipi tvö nokkurar nætur. Þá var enn ung kristni á Grænlandi.
Það var einn dag að menn komu að tjaldi þeirra snemma. Sá spurði er fyrir þeim var hvað manna væri í tjaldinu.
Þorsteinn svarar: "Tveir menn," segir hann, "eða hver spyr að?"
"Þorsteinn heiti eg og er eg kallaður Þorsteinn svartur. En það er erindi mitt hingað að eg vil bjóða ykkur báðum hjónum til vistar til mín."
Þorsteinn kveðst vilja hafa umræði konu sinnar en hún bað hann ráða og nú játar hann þessu.
"Þá mun eg koma eftir ykkur á morgun með eyki því að mig skortir ekki til að veita ykkur vist en fásinni er mikið með mér að vera því að tvö erum við þar hjón því að eg er einþykkur mjög. Annan sið hefi eg og en þér hafið og ætla eg þann þó betra er þér hafið."
Nú kom hann eftir þeim um morguninn með eyki og fóru þau með Þorsteini svarta til vistar og veitti hann þeim vel.
Guðríður var sköruleg kona að sjá og vitur kona og kunni vel að vera með ókunnugum mönnum.
Það var snemma vetrar að sótt kom í lið Þorsteins Eiríkssonar og önduðust þar margir förunautar.
Þorsteinn bað gera kistur að líkum þeirra er önduðust og færa til skips og búa þar um "því að eg vil láta flytja til Eiríksfjarðar að sumri öll líkin."
Nú er þess skammt að bíða að sótt kemur í híbýli Þorsteins og tók kona hans sótt fyrst er hét Grímhildur. Hún var ákaflega mikil og sterk sem karlar en þó kom sóttin henni undir. Og brátt eftir það tók sóttina Þorsteinn Eiríksson og lágu þau bæði senn og andaðist Grímhildur kona Þorsteins svarta. En er hún var dauð þá gekk Þorsteinn fram úr stofunni eftir fjöl að leggja á líkið.
Guðríður mælti þá: "Vertu litla hríð í brott Þorsteinn minn," segir hún.
Hann kvað svo vera skyldu.
Þá mælti Þorsteinn Eiríksson: "Með undarlegum hætti er nú um húsfreyju vora því að nú örglast hún upp við ölnboga og þokar fótum sínum frá stokki og þreifar til skúa sinna."
Og í því kom Þorsteinn bóndi inn og lagðist Grímhildur niður í því og brakaði þá í hverju tré í stofunni. Nú gerir Þorsteinn kistu að líki Grímhildar og færði í brott og bjó um. Hann var bæði mikill maður og sterkur og þurfti hann þess alls áður hann kom henni burt af bænum.
Nú elnaði sóttin Þorsteini Eiríkssyni og andaðist hann. Guðríður kona hans kunni því lítt. Þá voru þau öll í stofunni. Guðríður hafði setið á stóli frammi fyrir bekknum er hann hafði legið Þorsteinn bóndi hennar. Þá tók Þorsteinn bóndi Guðríði af stólinum í fang sér og settist í bekkinn annan með hana gegnt líki Þorsteins og taldi um fyrir henni marga vega og huggaði hana og hét henni því að hann mundi fara með henni til Eiríksfjarðar með líki Þorsteins bónda hennar og förunauta hans.
"Og svo skal eg taka hingað hjón fleiri," segir hann, "þér til huggunar og skemmtanar."
Hún þakkaði honum.
Þorsteinn Eiríksson settist þá upp og mælti: "Hvar er Guðríður?"
Þrjá tíma mælti hann þetta en hún þagði.
Þá mælti hún við Þorstein bónda: "Hvort skal eg svör veita hans máli eða eigi?"
Hann bað hana eigi svara. Þá gekk Þorsteinn bóndi yfir gólfið og settist á stólinn en Guðríður sat í knjám honum.
Og þá mælti Þorsteinn bóndi: "Hvað viltu nafni?" segir hann
Hann svarar er stund leið: "Mér er annt til þess að segja Guðríði forlög sín til þess að hún kunni þá betur andláti mínu því að eg er kominn til góðra hvíldarstaða. En það er þér að segja Guðríður að þú munt gift vera íslenskum manni og munu langar vera samfarir ykkar og mart manna mun frá ykkur koma, þroskasamt, bjart og ágætt, sætt og ilmað vel. Munuð þið fara af Grænlandi til Noregs og þaðan til Íslands og gera bú á Íslandi. Þar munuð þið lengi búa og muntu honum lengur lifa. Þú munt utan fara og ganga suður og koma út aftur til Íslands til bús þíns og þá mun þar kirkja reist vera og muntu þar vera og taka nunnuvígslu og þar muntu andast."
Og þá hnígur Þorsteinn aftur og var búið um lík hans og fært til skips.
Þorsteinn bóndi efndi vel við Guðríði allt það er hann hafði heitið. Hann seldi um vorið jörð sína og kvikfé og fór til skips með Guðríði með allt sitt, bjó skipið og fékk menn til og fór síðan til Eiríksfjarðar. Voru nú líkin jörðuð að kirkju.
Guðríður fór til Leifs í Brattahlíð en Þorsteinn svarti gerði bú í
Eiríksfirði og bjó þar meðan hann lifði og þótti vera hinn vaskasti
maður.
