Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - K. 1. Uphaf sǫgu ins helga Óláfs konungs
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
hann þá þegar af við lýðinn margar óvenjur ok heiðinn dóm,
þvíat jarlar hǫfðu vel haldit forn lǫg ok landzrétt, en um
kristnihald létu þeir gera hvern sem vildi. Var þá svá komit,
at víðast um sjábyggðir váru menn skírðir, en kristin lǫg váru
ókunn flestum mǫnnum; en um updali ok fjallbyggðir var víða
alheiðit, þvíat þegar er lýðrinn varð sjálfráða, þá festisk þeim
þat helzt í minni um átrúnaðinn, er þeir hǫfðu numit í
barnœsku. En þeir menn, er eigi vildu skipask við orð konungs
um kristnihaldit, þá hét hann afarkostum bæði ríkum ok órikum.
Óláfr var til konungs tekinn um alt land á hverju lǫgþingi,
mælti þá engi maðr í móti honum. Þá er hann lá i Karmtsundi,
fóru orð milli þeira Erlings Skjálgssonar, þau at þeir skyldu
sættask, ok var lagðr sættarfundr í Hvitingsey. En er þeir
fundusk, tǫluðusk þeir sjálfir við um sættina; þótti Erlingi þá
annat nǫkkut finnask í orðum hans, en honum hafði verit frá
sagt, þvíat hann mælti til þess, at hann vildi hafa veizlur þær
allar, er Óláfr Tryggvason hafði fengit honum, en síðan jarlar
Sveinn ok Hákon — »man ek þá gerask þinn maðr ok hollr
vinr« segir hann. Konungr segir: »svá lízk mér, Erlingr, sem
eigi sé þér verra at taka af mér jammiklar veizlur, sem þú tókt
af Eiríki jarli, þeim manni, er þér hafði gǫrt inn mesta
mannskaða; en ek man þik láta vera gǫfgastan mann í landinu,
þó at ek vilja veizlurnar miðla at sjálfræði mínu, en eigi láta
sem lendir menn sé óðalbornir til ættleifðar minnar, en ek skylda
margfǫldum verðum yðra þjónostu kaupa«. Erlingr hafði ekki
skaplyndi til at biðja konunginn né einna muna hér um, þvíat
hann sá, at konungr var ekki leiðitamr; sá hann ok, at tveir
kostir váru fyrir hǫndum, sá annarr, at gera enga sætt við
konung ok hætta til, hvernug fœri, eða ella láta konung einn fyrir
ráða, ok tók hann þann upp, þótt honum þœtti mjǫk í móti
skapi sínu, ok mælti til konungs: »sú mun þér mín þjónosta
hallkvæmst, er ek veiti þér með sjálfræði«. Þeir skilðu rœðuna.
Eptir þat gengu til frændr Erlings ok vinir ok báðu hann til
vægja ok fœra við vit en eigi ofrkapp — »muntu, segja þeir,
vera ávalt gǫfgastr lendra manna í Nóregi bæði at framkvæmð
þinni ok frændum ok fjárafla«. Erlingr fann, at þetta var
heilræði ok þeim gekk góðvili til, er slíkt mæltu; gerir hann
svá, gengr til handa konungi með þeim skildaga, at konungr
réð fyrir at skilja; skilðusk eptir þat ok váru sáttir at kalla.
Fór Óláfr þá leið sína austr með landi.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
