Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - K. 1. Uphaf sǫgu ins helga Óláfs konungs
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
Veizla sú skyldi vera um haustit austr við Elfi við landamæri.
Óláfr konungr hafði með sér Hrœrek konung blinda. En er hann
var gróinn sára sinna, þá fekk Óláfr konungr ii. menn til
þjónostu við hann ok lét hann sitja í hásæti hjá sér ok helt hann
at drykk ok at klæðum engum mun verr, en hann hafði áðr
haldit sik sjálfr. Hrœrekr var fámálugr ok svaraði stirt ok
stutt, þá er menn ortu orða á hann. Þat var siðvenja hans, at
hann lét skósvein sinn leiða sik úti um daga ok frá ǫðrum
mǫnnum; þá barði hann knapann; en er hann hljóp frá honum,
þá segir hann Óláfi konungi, at sá sveinn vildi honum ekki
þjóna. Þá skipti Óláfr konungr við hann þjónostumǫnnum, ok
fór alt sem áðr, at engi þjónostumaðr helzk við með Hrœreki
konungi. Þá fekk Óláfr konungr til fylgðar ok til gæzlu við
Hrœrek þann mann, er Sveinn hét, ok var hann frændi Hrœreks
konungs ok hafði verit hans maðr áðr. Hrœrekr helt teknum
hætti um stirðlæti ok svá um einfarar sínar. En er þeir Sveinn
váru ii. saman staddir, þá var Hrœrekr kátr ok málrœtinn; hann
mintisk þá á marga hluti, þá er fyrr hǫfðu verit, ok þat er um
hans daga hafði at borizk, þá er hann var konungr, ok mintisk
á ævi sína ina fyrri ok svá á þat, hverr því hafði brugðit, hans
ríki ok hans sælu, en gǫrt hann at ǫlmusumanni — »en hitt
þykki mér þó allra þyngst, segir hann, er þú eða aðrir frændr
mínir, þeir er mannvænir hǫfðu verit, skulu nú verða svá miklir
átlerar, at engrar svívirðingar skulu hefna, þeirar er á ætt
várri er gǫr«. Þvílíkar harmtǫlur hafði hann opt uppi. Sveinn
svarar ok segir, at þeir ætti við ofreflismenn mikla at skipta, en
þeir áttu þá lítla kosti. Hrœrekr mælti: »til hvers skulum vér
lengi lifa við skǫmm ok meizlur?, nema svá beri til, at ek mætta
blindr sigrask á þeim, er mik sigraði sofanda; svá heilir, drepum
Óláf digra; hann óttask nú ekki at sér; ek skal ráðit til setja,
ok eigi vilda ek hendrnar til spara, ef ek mætta þær nýta, en þat
má ek eigi fyrir sakir blindleiks, ok skaltu fyrir því bera vápn
á hann; en þegar er Óláfr er drepinn, þá veit ek þat af forspá,
at ríkit hverfr undir óvini hans. Nú kann vera, at ek yrða
konungr, þá skaltu vera jarl minn«. Svá kómu fortǫlur hans,
at Sveinn játaði at fylgja þessu óráði. Svá var ætlat ráðit, at þá
er konungr bjósk at ganga til aptansǫngs, stóð Sveinn úti í
svǫlunum fyrir honum ok hafði brugðit sax undir yfirhǫfninni.
En er konungr gekk út ór stofunni, þá bar hann skjótara at en
Svein varði, ok sá hann í andlit konunginum; þá bliknaði hann
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
