Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - K. 1. Uphaf sǫgu ins helga Óláfs konungs
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
K. 83. Dráp hirðmanna Óláfs konungs.
Óláfr konungr kom til Túnsbergs fyrir páska ok dvalðisk
þar mjǫk lengi um várit; þar kom þá til bœjarins mart kaupskipa,
bæði Saxar ok Danir ok austan ór Vik ok norðan ór landi; var
þar almikit fjǫlmenni. Þá var ár mikit ok drykkjur miklar. Þat
barsk at á einu kveldi, at Hrœrekr konungr var kominn til
herbergis ok heldr síðla ok hafði mjǫk drukkit ok var þá allkátr;
þá kom þar Finnr lítli með mjaðarbyttu, ok var þat grasaðr mjǫðr
ok inn sterkasti. Þá lét konungrinn gefa at drekka ǫllum þeim,
er inni váru, alt til þess, er hverr sofnaði í sínu rúmi. Finnr var
þá í brot genginn, ljós brann í herberginu; þá vakði hann upp
menn þá, er vanir váru at fylgja honum, ok segir, at hann vill
ganga til garðz; þeir hǫfðu skriðljós með sér, en niðamyrkr var
úti; mikit salerni var í garðinum ok stóð á stǫfum, en rið upp at
ganga til duranna. En er þeir Hrœrekr sátu í garðinum, þá
heyrðu þeir, at maðr mælti: »hǫgg þú fjándann« ; þá heyrðu þeir
brest ok dett, sem nǫkkut felli. Hrœrekr konungr mælti:
»fulldrukkit munu þeir hafa, er þar eigusk við; farið til skjótt
ok skilið þá« Þeir bjoggusk skyndiliga ok hljópu út, en er þeir
kómu á riðit, þá var sá hǫggvinn fyrr, er síðarr gekk, ok drepnir
þó báðir. Þar váru komnir menn Hrœreks konungs, Sigurðr
hít, er verit hafði merkismaðr hans, ok þeir xii. saman; þar var
þá Finnr lítli. Þeir drógu líkin upp milli húsanna, en tóku
konunginn ok hǫfðu með sér, hljópu þá á skútu, er þeir áttu, ok
røru í brot. Sigvatr skáld svaf í herbergi Óláfs konungs; hann
stóð upp um nóttina ok skósveinn hans með honum ok gengu út
til ins mikla salernis; en er þeir skyldu aptr ganga ok ofan fyrir
riðit, þá skriðnaði Sigvatr ok fell á kné ok stakk niðr hǫndunum,
ok var þar vátt undir; hann mælti: »þat hygg ek, at nú í kveld
myni konungrinn hafa mǫrgum oss fengit karfafótinn« — ok hló
at. En er þeir kómu í herbergit þar sem ljós brann, þá spurði
skósveinninn: »hefir þú skeint þik, eða hví ertu í blóði einu
allr?«. Hann svarar: »ekki em ek skeindr, en þó mun þetta
tiðendum gegna«. Hann vakði þá Þórð Fólason merkismann,
rekkjufélaga sinn, ok gengu þeir út ok hǫfðu með sér skriðljós
ok fundu brátt blóðit; þá leituðu þeir ok funnu brátt líkin ok
báru á kenzl; þeir sá ok, at þar lá tréstobbi mikill ok í skýlihǫgg
mikil, ok spurðisk þat síðan, at þat hafði gǫrt verit til ólíkenda,
at teygja þá út, er drepnir váru. Þeir Sigvatr mæltu sín í milli,
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
