Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - K. 1. Uphaf sǫgu ins helga Óláfs konungs
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
hinum afarkostum, er þetta fé tók í sina skuld. Hvat dœmið þér
hér um, herra?« Konungr segir: »gjaldi fullum gjǫldum þat, er
dœmt var, en konungi sínum þrjú slík. En ef þat er eigi goldit
fyrir jamlengð, þá fari hann útlagr af allri eigu sinni, falli fé
hans hálft í konungsgarð, en hálft til þess, er hann átti sǫk at
bœta«. Emundr skírskotaði þessum órskurði undir þá menn alla,
er þar váru ríkastir, ok skaut til þeira laga, er gengu á
Upsala-þingi. Eptir þat heilsaði hann á konung ok gekk út síðan. En
þá hófu aðrir menn sínar kærslur fyrir konungi. En er konungr
kom til borðz, þá spurði hann, hvar Emundr lǫgmaðr væri;
honum var sagt, at hann var heima í herbergi. Þá mælti
konungr: »gangi eptir honum, hann skal vera í boði mínu í dag«.
Því næst kómu inn sendingar, ok þar eptir fóru inn leikarar með
hǫrpur ok gígjur ok sǫngtól, ok þar næst skenkingar. Var
konungr allkátr ok hafði marga ríka menn í boði sínu, ok gáði
þá ekki Emundar. Drakk konungr þann dag allan ok svaf eptir
um nóttina. En at morni, er konungr vaknaði, þá hugsaði hann,
hvat Emundr hafði talat um daginn. En er hann var klæddr, lét
hann kalla til sín spekinga sína. Óláfr konungr hafði með sér
xii. ina spǫkustu menn, þeir sátu yfir dómum með honum ok réðu
um vandamál; en þat var eigi vandalaust, þvíat konungi líkaði
illa, ef dómum var hallat frá réttu, en eigi hlýddi at mæla á móti
honum. Á þeiri málstefnu tók konungrinn til orða ok bað þangat
kalla Emund lǫgmann. En er sendimaðr kom aptr: »herra, segir
hann, Emundr lǫgmaðr reið í brot gær dags, þegar er hann hafði
snætt«. Þá mælti konungr: »segið þat, góðir hǫfðingjar, hvat
vissi sú lagafrétt, er Emundr spurði í gær?«. Þeir svǫruðu:
»herra, þér munuð þat hugsat hafa, ef þat kom til annars en hann
mælti«. Konungrinn mælti: »þeir ii. øðli bornir menn, er hann
sagði þá frá er ósáttir hǫfðu verit ok þó annarr ríkari ok gerði
hvárr ǫðrum skaða, þar sagði hann frá okr Óláfi digra«. »Svá
er, herra, sǫgðu þeir, sem þér segið«. Konungr segir: »dómr var
á váru máli á Upsala-þingi. En hvar kom þat til, er hann sagði
frá, at vangoldit var, er gagl var fyrir gás, en gríss fyrir gamalt
svín, en leir hálft fyrir gull?«. Arnviðr blindi svarar: »herra,
segir hann, þat er ólíkast, segir hann, rautt gull ok leir, en meira
skilr konung ok þræl. Þér hétuð Óláfi digra dóttur yðvarri,
Ingigerði, er hon konungborin í allar álfur, af Upsvía ætt, er
tígnust er á Norðrlǫndum, þvíat sú ætt er komin frá goðunum
sjálfum; en nú hefir Óláfr konungr fengit Ástriðar, en þó at hon
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
