Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - K. 1. Uphaf sǫgu ins helga Óláfs konungs
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
þess sambandz, er Upsvía-hǫfðingjar tóku með sér; váru þeir
þá hǫfðingjar fyrir liði Freyviðr ok Arnviðr. En er þat fann
Emundr, þá grunaði hann, hvárt þetta ráð myndi framgengt
verða. Fór hann þá til fundar við þá brœðr, ok áttu þeir tal
saman; spyrr þá Freyviðr Emund: »hverja ætlan hafið þér um
þat, ef Óláfr Eiríksson er af lífi tekinn, hvern konung vilið þér
hafa?«. Emundr segir: »þann, er oss þykkir bezt til fallinn,
hvárt sem sá er af hǫfðingjaætt eða eigi«. Freyviðr svarar: »eigi
viljum vér Upsvíarnir, at konungdómr gangi ór langfeðgaætt
inna fornu konunga á várum dǫgum meðan svá góð fǫng eru
til, sem nú er. Óláfr konungr á ii. sonu, ok viljum vér annan
hvárn þeira til konungs, ok er þó þeira mikill munr; annarr er
øðli borinn ok sœnskr at allri ætt, en annarr er ambáttar sonr
ok vindverskr at hálfri ætt«. At þessum órskurð varð rómr
mikill, ok vilja allir Jákob til konungs. Þá mælti Emundr: »þér
Upsvíarnir hafið vald til at ráða þessu at sinni, en hitt segi ek
yðr, sem eptir mun ganga, at þeir sumir, er nú vilja ekki annat
heyra, en konungdómr í Svíþjóð gangi í langfeðgaætt, nú munu
þeir sjálfir lifa ok játa, þá er konungdómr mun í aðrar ættir
koma, ok mun þat betr hlýða«. Eptir þat létu þeir brœðr,
Freyviðr ok Arnviðr, leiða fram á þingit Jákob konungsson ok
létu honum þar gefa konungsnafn, ok þar með gáfu Svíar
honum Ǫnundar nafn, ok var hann svá síðan kallaðr, meðan
hann lifði. Þá var hann x. vetra eða xii. Eptir þat tók Ǫnundr
konungr sér hirð ok valði með sér hǫfðingja, ok hǫfðu þeir
allir saman lið svá mikit, sem honum þótti þurfa; en hann gaf
þá heimfararleyfi ǫllum bóndamúgnum. Eptir þat fóru
sendimenn í milli konunganna, ok því næst kom svá, at þeir hittusk
sjálfir ok gerðu sætt sína; skyldi Óláfr vera konungr yfir landi,
meðan hann lifði; hann skyldi ok halda frið ok sætt við
Nóregs-konung ok svá við þá menn alla, er í þeiri ráðagørð hǫfðu vafizk.
Ǫnundr skyldi ok konungr vera ok hafa þat af landi, er semðisk
með þeim feðgum, en vera skyldr til þess, at fylgja þá bóndum,
ef Óláfr konungr gerir nǫkkura þá hluti, er bœndr vildi eigi
þola honum. Eptir þat fóru sendimenn til Nóregs á fund Óláfs
konungs með þeim ørendum, at hann skyldi fara í stefnuleiðangr
til Konungahellu í móti Svía-konungi, ok þat með, at
Svía-konungr vill, at þeir tryggvi sættir sínar. En er Óláfr konungr
heyrði þessa orðsending, þá var hann enn sem fyrr gjarn til
friðarins, ok ferr hann með liði sínu sem ákveðit var. Kom þar
þá Svía-konungr; ok er þeir mágar hittusk, þá binda þeir sætt
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
