Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - K. 1. Uphaf sǫgu ins helga Óláfs konungs
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
ok Þórði, at grið váru sett. Konungr fór þá til bœjar þess, er
Liðsstaðir heita, ok var þar v. nætr. Þá fór konungr á fund
búanda ok átti þing við þá; en væta var á mikil um daginn.
Síðan er þingit var sett, þá stóð konungr upp ok segir, at Læsir
ok á Lóm, á Vága hafa tekit við kristni ok brotit niðr blóthús
sín —»ok trúa nú á sannan guð, er skóp himin ok jǫrð ok alla
hluti veit«. Síðan sezk konungr niðr, en Guðbrandr svarar: »eigi
vitum vér, um hvern þú rœðir; kallar þú þann guð, er þú sér
eigi ok engi annarra, en vér eigum þann guð, er hvern dag má
sjá, ok er því eigi úti í dag, at veðr er vátt; ok mun yðr hann
ógurligr sýnask ok mikill fyrir sér; vænti ek, at yðr skjóti skelk
í bringu, ef hann kømr á þingit. En með því at þú segir, at
guð yðarr má svá mikit, þá láttu hann nú svá gera, at veðr sé
skýjat í morgin, en regn ekki, ok finnumk hér þá«. Síðan fór
konungr heim til herbergis, ok fór með honum sonr Guðbrandz
í gísling, en konungr fekk þeim annan mann í móti. Um kveldit
þá spyrr konungr son Guðbrandz, hvernug goð þeira væri gǫrt.
Hann segir, at hann var merkðr eptir Þór — »ok hefir hann
hamar í hendi, ok mikill vexti ok holr innan, ok gǫrr undir
honum sem hjallr sé, ok stendr hann þar á ofan, er hann er úti;
eigi skortir hann gull ok silfr á sér; iiii. hleifar brauðs eru honum
fœrðir hvern dag ok þar við slátr«. Síðan fóru þeir í rekkjur,
en konungr vakði þá nótt ok var á bœnum sínum. En er dagr var,
fór konungr til messu ok síðan til matar ok þá til þings; en
veðrinu var svá farit, sem Guðbrandr hafði fyrir mælt. Þá stóð
byskup upp í kantarakápu ok hafði mítr á hǫfði ok bagal í hendi
ok talði trú fyrir bóndum ok segir margar jartegnir, er guð
hafði gǫrt, ok lauk vel rœðu sinni. Þá svarar Þórðr ístrumagi:
»mart mælir hyrningr sjá, er staf hefir í hendi, ok uppi á sem
veðrarhorn sé bjúgt; en með því at þit félagar kallið guð yðarn
svá margar jartegnir gera, þá mæl þú við hann, at á morgin
fyrir sól láti hann vera heið ok sólskin, ok finnumk þá, ok gerum
þá annat hvárt, at verum sáttir um þetta mál, eða hǫldum
bardaga« — ok skilðusk þá at sinni.
K. 113. Skírðr Dala-Guðbrandr.
Kolbeinn sterki hét maðr, er var með Óláfi konungi; hann
var kynjaðr ór Fjǫrðum; hann hafði þann búnað jafnan, at hann
var gyrðr sverði ok hafði ruddu mikla í hendi, er menn kalla
klubbu. Konungr mælti við Kolbein, at hann skyldi vera næst
honum um morguninn. Síðan mælti hann við menn sína: »gangið
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
