Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - K. 1. Uphaf sǫgu ins helga Óláfs konungs
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
sér hirðvistar. Ásmundr fýsti þess ráðs ok hét umsýslu sinni við
konung, at Karli fengi þat ørendi, sem hann beiddisk til; rézk
hann þá til fǫruneytis með Ásmundi. Ásmundr spurði þat, at
Ásbjǫrn selsbani hafði farit suðr í Vága-stefnu ok hafði byrðing,
er hann átti ok nær xx. menn á, ok hans var þá sunnan ván. Þeir
Ásmundr fóru leið sína suðr með landi ok hǫfðu andviðri ok þó
vind lítinn; siglðu skip í móti þeim, þau er váru af Vága-flota.
Spurðu þeir þá af hljóði at um farar Ásbjarnar; var þeim svá
sagt, at hann myndi þá sunnan á leið. Þeir Ásmundr ok Karli
váru rekkjufélagar, ok var þar it kærsta. Þat var einn dag, er
þeir Ásmundr røru fram eptir sundi nǫkkuru, þá siglði byrðingr
móti þeim; var þat skip auðkent; þat var hlýrbirt, steint bæði
hvítum steini ok rauðum; þeir hǫfðu segl stafat með vendi. Þá
mælti Karli við Ásmund: »opt rœðir þú um, at þér sé forvitni
mikil á, at sjá hann Ásbjǫrn selsbana; eigi kann ek skip at kenna,
ef eigi siglir hann þar«. Ásmundr svarar: »ger svá vel, lagsmaðr,
seg mér til, ef þú kennir hann«. Þá rendusk hjá skipin, ok mælti
Karli: »þar sitr hann Selsbani við stýrit í blám kyrtli«.
Ásmundr svarar: »ek skal fá honum rauðan kyrtil«. Síðan skaut
hann Ásmundr at Ásbirni selsbana spjóti, ok kom á hann miðjan,
flaug í gǫgnum hann, sva at fast stóð fram í hǫfðafjǫlinni; fell
Ásbjǫrn dauðr frá stýrinu. Fóru síðan hvárirtveggju leiðar
sinnar. Fluttu þeir lík Ásbjarnar norðr á Þrándarnes. Lét þá
Sigríðr senda eptir Þóri hund til Bjarkeyjar. Kom hann til,
er búit var um lík Ásbjarnar eptir sið þeira. En er þeir fóru í
brot, valdi Sigríðr vinum sínum gjafir. Hon leiddi Þóri til
skips; en áðr þau skilðisk, mælti hon: »svá er nú, Þórir, at
Ásbjǫrn, sonr minn, hlýddi ástráðum þínum. Nu vanzk honum
eigi líf til at launa þat, sem vert var; nú þótt ek sjá verr til fœr,
en hann myndi vera, þá skal ek þó hafa vilja til. Nú er hér gjǫf,
er ek vil gefa þér, ok vilda ek, at þér kvæmi vel í hald« — þat
var spjót — »hér er nú spjót þat, er stóð í gǫgnum Ásbjǫrn, son
minn, ok er þar enn blóðit á; máttu þá heldr muna, at þat mun
hœfask ok sár þat, er þú sátt á Ásbirni, broðursøni þínum. Nú
yrði þér þá skǫruliga, ef þú létir þetta spjót svá af hǫndum, at
þat stœði í brjósti Óláfi digra. Nú mæli ek þat um, segir hon,
at þú verðir hvers mannz níðingr, ef þú hefnir eigi Ásbjarnar«.
Snøri hon þá í brot. Þórir varð svá reiðr orðum hennar, at hann
mátti engu svara, ok eigi gáði hann spjótit laust láta ok eigi
gáði hann bryggjunnar, ok mundi hann ganga á kaf, ef eigi
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
