Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - K. 1. Uphaf sǫgu ins helga Óláfs konungs
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
um daginn til Lygru; skyldi byskup þar gera skírslu, — ok
sleit svá þinginu. Fór konungr aptr til Lygru, en Sigurðr ok
þeir fǫrunautar til skips síns. Tók þá brátt at myrkva af nótt.
Þá mælti Sigurðr við þá fǫrunauta: »þat er þó satt at segja,
at vér hǫfum komit í mikit vandkvæði ok orðit fyrir álygi
mikilli, ok er konungr sjá brǫgðóttr ok vélráðr, ok mun auðsær
várr kostr, ef hann skal ráða, þvíat hann lét fyrst drepa Þórálf,
en hann vill nú gera oss at óbótamǫnnum; er honum lítit fyrir
at villa járnburð þenna. Nú ætla ek þann verr hafa, er til þess
hættir við hann; nú leggsk ok innan eptir sundinu fjallagol
nǫkkut; ræð ek þat, at vér vindim segl várt ok siglim út á
haf; fari Þrándr annat sumar með ull sína, ef hann vill selja
láta; en ef ek komumk í brot, þá þykki mér þess ván, at ek
koma aldri síðan til Nóregs«. Þeim fǫrunautum þótti þetta
snjallræði; taka þeir at setja upp segl sitt ok láta ganga um
nóttina í haf út, sem mest megu þeir; þeir létta eigi fyrr, en
þeir koma í Færeyjar ok heim í Gǫtu. Lét Þrándr illa yfir ferð
þeira; þeir svǫruðu eigi vel ok váru þó heima með Þrándi.
K. 136. Frá Íslendingum.
Brátt spurði Óláfr konungr þat, er þeir Sigurðr váru í
brot farnir, ok lagðisk þá þungr orðrómr á um þeira mál; váru
þeir margir, at þá kǫlluðu þess ván, at þeir Sigurðr mundu
sǫmnu sagðir, er áðr hǫfðu synjat fyrir hann ok mælt í móti.
Óláfr konungr var fárœðinn um þetta mál, en hann þóttisk vita
þá sannendi á því, er hann hafði áðr grunat. Fór konungr þá
ferðar sinnar ok tók veizlur, þar er fyrir váru gǫrvar. Óláfr
konungr heimti til máls við sik þá menn, er komit hǫfðu af
Íslandi, Þórodd Snorrason, Gelli Þorkelsson, Stein Skaptason,
Egil Hallzson. Þá tók konungr til máls: »þér hafið í sumar
vakit við mik þat mál, at þér vilduð búask til Íslandz-ferðar, en
ek hefi eigi veitt órslit hingat til um þat mál; nú vil ek segja
yðr, hvernug ek ætla fyrir. Gellir, þér ætla ek at fara til Íslandz,
ef þú vilt bera þannug ørendi mín; en aðrir íslenzkir menn,
þeir er nú eru hér, þá munu engir til Íslandz fara, fyrr en ek
spyr, hvernug þeim málum er tekit, er þú, Gellir, skalt þannug
bera«. En er konungr hafði þetta upp borit, þá þótti þeim,
er fúsir váru fararinnar ok bannat var, súrskapr mikill hafðr
við sik, ok þótti seta sín ill ok ófrelsi. En Gellir bjósk til ferðar
ok fór um sumarit til Íslandz ok hafði með sér orðsendingar þær
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
