Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Uphaf Magnús konungs góða
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
5i 6
HEIMSKRINGLA
af landi ok vildi eigi, at konungr herjaði á þá. Håkon jarl haföi
liö mikit, er Gautar hçföu fengit honum. Haraldr konungr lagði
skipum sinum upp i móðu nçkkura; siöan réö hann til landgçng-u,
en hann lét eptir sumt liöit at gaeta skipa. Konungr sjálfr reiö
ok sumt liöit, en miklu fieira gekk. Peir áttu at fara yfir skog
nçkkurn, ok þar váru fyrir þeim kjarrmýrar nçkkurar ok þá enn
holt; en er þeir kómu upp á holtit, þá sá þeir liö jarls; var þá
mýrr ein milli þeira. Fylkðu þá hvárirtveggju. Pá mælti konungr,
at liö hans skyldi sitja uppi á bakkanum — »freistum fyrst, ef
þeir vilja á ráöa; Håkon er óbilgjarn« segir hann. Frost var
veörs ok snjádrif nçkkut; sátu þeir Haraldr undir skjçldum
sinum, en Gautar hçföu litt klæzk, ok gerÖi þeim svalt. Jarl baö
þá biöa þess, er konungr gengi at ok þeir stœði allir jafnhátt.
Håkon haföi merki þau, er Magnus konungr Óláfsson haföi átt.
Lçgmaör Gauta hét Porviör; hann sat á hesti, ok var bundinn
taumrinn viö hæl einn, er stóö i mýrinni; hann talaöi ok mælti:
»þat veit guð, at vér hçfum hér liö mikit, ok helzti frækna menn;
látum þat spyr ja Steinkel konung, at vér veitim vel liö þessum
góða jarli; veit ek þat, þótt NorÖmenn leiti á oss, at vér tçkum
øruggt i mot þeim; en ef ungmennit skjalar ok vill eigi biöa, þá
rennum eigi lengra en hér til bekksins; en ef meir skjalar
ungmennit, sem ek veit at eigi mun vera, þá rennum eigi lengra
en hér til haugsins«. 1 því bili hljóp upp herr Norömanna ok
œpöi heróp ok bçröu á skjçldu sina; tók þá Gauta-herr at æpa;
en hestr lçgmannz hnykkir sva fast, er hann fælöisk viö herópit,
at hællinn gekk upp ok hrøköi honum um hçfuÖ, lçgmanninum ;
hann mælti: »skjóttu allra Norömanna armastr«. Hleypöi
lçgmaÖrinn þá i brot. Haraldr konungr haföi áðr sagt liöi sinu
svá: »þótt vér gerim brak eöa óp um oss, þá gçngum vér eigi
fyrir bakkann, fyrr en þeir koma hér at oss« — ok gerðu þeir svá.
En þegar er herópit kom upp, þá lét jarl fram bera sitt merki, en
er þeir kómu undir bakkann, þá steypöisk konungsliöit ofan á þá;
feil þá þegar sumt liö jarls, en sumt flýði. NorÖmenn ráku
flóttann eigi langt, þviat kveld var dags. Par tóku þeir merki
Hákonar jarls ok slikt af vápnum ok klæöum, sem þeir fengu.
Konungr lét bera fyrir sér bæöi merkin, er hann fór ofan. Peir
ræddu meö sér, hvárt jarl myndi fallinn; en er þeir riöu ofan
um skóginn, þá mátti einn ríöa jamfram. Maör hleypöi um þvera
gçtuna ok lagöi kesju i gçgnum þann, er bar merki jarls; hann
grípr merkistçngina ok hleypöi annan veg i skóginn meö merkit.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
